Πώς να επηρεάσεις την πραγματικότητα όταν έχεις χάσει την επαφή μαζί της; Όταν η φούσκα στην οποία πατάς σε απομακρύνει από την πηγή του αέρα της και δεν μπορείς να ρυθμίσεις την ροή του; Εμείς πατάγαμε στην πραγματικότητα μιας Ευρωπαϊκής χώρας. Κι η χώρα ήταν, στην πραγματικότητα, ακόμα Οθωμανική επαρχία. Πώς να μετατρέψεις, πως να βελτιώσεις την Οθωμανική επαρχία αν δεν την αντικρίσεις, αν δεν την αναγνωρίσεις;
Εμείς μαθαίναμε γράμματα, αλλά όπου κι αν κυκλοφορήσεις πλειοψηφούν οι αμόρφωτοι. Εμείς χτίζαμε πόλεις αλλά στην πραγματικότητα ήταν μεγάλοι μαχαλάδες. Εμείς αγοράζαμε αυτοκίνητα αλλά στην πραγματικότητα δεν μάθαμε να τα οδηγούμε με βάση κανόνες, με βάση την ύπαρξη του άλλου. Εμείς δεν φτιάχναμε δρόμους λειτουργικούς, απλά χρηματοδοτούσαμε εργολάβους. Εμείς διασκεδάζαμε ως αργά γιατί είμαστε λαός «έξω καρδιά», αλλά δεν βγάλαμε κανέναν μεγάλο διασκεδαστή, κανέναν μεγάλο αγωγό ψυχής, γιατί δεν ήμασταν μορφωμένοι.
Εμείς πηγαίναμε εκκλησία για ένα θεό της αγάπης, αλλά βγάζαμε το μάτι του άλλου για να πάρουμε το αντίδωρο. Παντρευόμασταν θρησκευτικά δήθεν αλλά το γιορτάζαμε λάγνα και υλιστικά. Βαφτιζόμασταν θρησκευτικά δήθεν αλλά τα παιδάκια δεν είχαν καμία χάρη, μόνο απαιτήσεις και ομοιότητες με τηλεοπτικά καρτούν. Δουλεύαμε αλλά παίρναμε και επίδομα ανεργίας.
Ψηφίζαμε μέχρι να διοριστούμε. Μετά που δεν μας έκανε αύξηση το κράτος δεν ψηφίζαμε πια. Ήταν όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένα καθίκια. Διοργανώσαμε διεθνείς Ολυμπιακούς αγώνες με επιμέλεια ώστε να μοιάζουμε σύγχρονοι. Κι από κάτω απ’ το χαλί κρύβονταν ντοπέ αθλητές, μετανάστες εργάτες, αρπακολατζίδες και τρωκτικά.
Κάναμε τρομοκρατικό αγώνα με παιδιά κι ανίψια παπάδων και αριστερούς κολλημένους. Την ώρα που η αριστερά διεθνώς δεν έβγαζε πουθενά. Φέραμε φωτοβολταϊκά για σύγχρονη καλλιέργεια, και τα διαλύουν οι τσιγγάνοι για να τα πουλήσουν τα μέταλλα για λιώσιμο. Είπαμε να βάλουμε ανεμογεννήτριες αλλά ασχήμαιναν την ωραία χώρα μας.
Θέλαμε να ανακαινίσουμε κανένα παλιό σπιτάκι που απέμεινε αλλά βάζαμε αλουμινένια παράθυρα. Και πάρκινγκ. Ανοίγαμε μουσεία αλλά μας έκλεβαν τα εκθέματα. Κάναμε μεγάλες εκθέσεις αλλά μόνο για θέματα που μας παίνευαν. Μας άρεσαν τα βραβεία του Αγγελόπουλου αλλά τις ταινίες του δεν τις θέλαμε.
Δεν θέλαμε ναρκομανείς στους δρόμους αλλά ούτε θεραπευτικές κοινότητες κοντά στα σπίτια μας. Ούτε χώρους υγειονομικής ταφής σκουπιδιών. Ούτε κάδο. Βλέπαμε χαζομάρες στα ιδιωτικά κανάλια αλλά πληρώναμε τα δημόσια. Μας άρεσε το ποδόσφαιρο αλλά το ξέραμε ότι δεν είναι ποδόσφαιρο. Μας ένωσε το Γιούρο αλλά το γιορτάσαμε με τον Χριστόδουλο σαν νίκη του έθνους. Μας καταπίεζε το «απαγορεύεται το κάπνισμα». Σιχαινόμασταν το «φακελάκι» αλλά το δίναμε.
Ένας λαός που έβαζε τρικλοποδιά στον εαυτό του. Τώρα φωνάζει που έπεσε, που τον έριξαν. Και γιατί δεν τον σηκώνουν.
