Να’ μαι κι εγώ! Ενώπιόν σου, άγιε Πέτρο μου, περίμενα χρόνια την ιερή αυτή στιγμή, ν’ απολογηθώ, να πω σ’ εσένα εκείνα που δεν μπόρεσα, δε μπορούσα να πω σε κανέναν.
Ακούει κανείς;
Α, όχι, άγιε Πέτρο μου… δε γίνεται να σου τα πω κατ’ ιδίαν; Κομπλάρω ν’ ακούνε άλλοι. Παθαίνω αγοραφοβία, όταν ακούνε όλοι.
Δε γίνεται;
Καλά! Όμως, αν, εδώ, ενώπιον όλων, μπροστά σε όλο το ντουνιά, σου το λέω, αν μου ξεφύγει κάτι, να ξέρεις, δεν θα είναι από πρόθεση, θα είναι από ταραχή. Εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε οι αμαρτωλοί να έρχονται ενώπιόν σου και για να σου πουν ολόκληρη την αλήθεια, θα έπρεπε να τους ξαπλώνεις σ’ ένα ντιβάνι, όπως ο ψυχαναλυτής. Να χαλαρώνουν, να ηρεμούν, για να μπορούν να εκθέσουν με το νι και με το σίγμα τα πεπραγμένα. Τι μ’ έβαλες εδώ όρθιο απέναντί σου και μου λες βαριεστημένα «μολόγα»;
Να μολοήσω τι;
Ναι, ρε παιδάκι μου, να εξομολογηθώ αμαρτίες, δε λέω, αλλά… να το κάνω καθιστός. Όχι στο όρθιο. Εκτός αν ισχύει κι εδώ το «άρτσι, μπούρτσι και λουλάς», όπως εκεί κάτω, στην κατακαημένη Ελλάδα που έζησα.
Τελοσπάντων, ας αρχίσω με το τελευταίο. Έτσι δε γίνεται με όλους; Αρχίζουν με το τελευταίο και τελειώνουν με το αρχικό. Γιατί γίνεται αυτό, δεν ξέρω, μου φαίνεται ανάποδο, αλλά, τι ψάχνω τώρα…
Δεν φλυαρώ, άγιε, ενώπιόν σου, το κάνω από σεβασμό, προσπαθώ να είμαι σχολαστικός στον έλεγχο των πράξεών μου επί της γης, λέω να εμβαθύνω κι άλλο, αν δεν έχεις αντίρρηση.
Κοίτα να δεις τα πλήθη των αγγέλων και τα μιλιούνια των ανθρώπων που περιμένοντας τη σειρά τους για να βρεθούν ενώπιόν σου, ακούνε τα λόγια μου! Φοβερό δεν είναι; Ούτε στην τηλεόραση να μιλούσα! Ρωτώ λοιπόν, άγιε, τις τους νοιάζει αυτούς για τα δικά μου; Περισσότερο απ’ αυτό πάντως μ’ απασχολεί το άλλο: Περιμένοντας τη σειρά μου, υποχρεώθηκα ν’ ακούω τις ιστορίες χιλιάδων που ήταν μπροστά μου. Δε μπορείς να κλείσεις τα μεγάφωνα;
Τι κάθομαι και λέω, ε; Κάθεσαι εκεί στην πολυθρόνα σου βουβός (ακούς – δεν ακούς, πού να ξέρω;) κι όπως είδα να κάνεις με τους προηγούμενους, γράφεις κάτι σ’ ένα χαρτί, το δίνεις πότε δεξιά σου στον άγγελο και πότε ζερβά σ’ έναν διάολο. Παρατήρησα επίσης ότι ο διάολος είναι απέραντα ορεξάτος, έχει πολλή δουλειά, φανερά, δεν προφταίνει, αλλά ο άγγελος σκυλοβαριέται, είν’ έτοιμος να καταρρεύσει από τη νύστα και την πλήξη. Ο άγγελος μου θυμίζει τους αργόμισθους στη γη και τους λουφαδόρους, μου θυμίζει επίσης τα βουτυρόπαιδα και τους μπούληδες, ενώ ο διάολος μου θυμίζει τους εργάτες, τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες της Ελλάδας.
Να μπω στην ουσία;
Αυτή είναι η ουσία, άγιε Πέτρο μου! Κι αν αυτό που λέω, είναι αμαρτία, τότε, φαίνεται, ότι έζησα μια ζωή βουτηγμένος στο βούρκο αυτής της αμαρτίας. Πρόσβαλλα το Θεό, άρα μου αξίζει του κερατά η αιώνια κόλαση.
Αλλά, πες μου, σε παρακαλώ πες μου, αν δεν έλεγα τίποτε, αν δεν έκανα τίποτε, αν δεν κουνούσα το δάχτυλό μου και προστάτευα την ψυχή μου από κάθε λάθος, όπως κάνουν οι καλόγεροι, τι θα με περίμενε σήμερα, ενώπιόν σου;
Τώρα που το λέω… Βλέπω εκεί ψηλά τον Παράδεισο… Βλέπω εκεί κάτω στο βάραθρο την Κόλαση. Αλλά…
– Τελείωνε…
– Τελείωσα. Στην Κόλαση πάω, ε; Να πάω! Γιατί να μην πάω; Ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα ήμουνα που να με πάρει ο διάολος… Δεν ήμουνα δημόσιος υπάλληλος!
