Επί δεκαετία και πλέον καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε – αρκετά, δε μπορείς να πεις – η θεωρία ότι το 2012 θα επιστρέψουν οι Ολύμπιοι θεοί των αρχαίων Ελλήνων για να σώσουν την Ελλάδα και την ανθρωπότητα. Πλην των εκατοντάδων σχετικών βιβλίων, οι πιο διακεκριμένες τηλεοπτικές εκπομπές που έκαμαν γνωστή στο ευρύτερο κοινό αυτή την ελκυστική θεωρία, ήταν η εκπομπή του πασίγνωστου πλέον Λιακόπουλου, αλλά και η εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα στο ALTER με τίτλο «οι πύλες του ανεξήγητου», όπου φιλοξενήθηκαν αρκούντως οι προφήτες της άνωθεν επέμβασης.
Τώρα, που πέρασε στο πετσί πολλών η ιδεοληψία για την επέμβαση των θεών, διατυπώνεται από πολλούς η απορία: «Πού είναι οι Ολύμπιοι, γιατί δεν επεμβαίνουν να μας σώσουν;». Από άλλους, εξίσου πολλούς, οι οποίοι βλέπουν ότι οι προσδοκίες τους διαψεύδονται, δίδεται αμέσως η έτοιμη απάντηση: «Τι έκαμαν οι Έλληνες για ν’ αξίζουν τέτοια τιμή; Σάμπως κάλεσαν τους Ολύμπιους για να έρθουν και δεν ήρθαν ή μήπως ξεσηκώθηκαν εναντίον των 300 προδοτών; Τίποτε απ’ αυτά δεν έκαμαν».
Αυτή είναι η alterapars της δημόσιας κριτικής που ασκείται στην πολιτική και στους πολιτικούς, κατάληξη μιας μακροχρόνιας (και, σημειωτέον, όχι μεταμνημονιακής) επιμονής μυστικοπαθών κύκλων, οι οποίοι (τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία) προωθούσαν με κάθε τρόπο το σύνθημα: «Απαξιώστε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, αποκαλύψτε στον κόσμο την απάτη τους».
Για το αν αυτό το επίμονο (κυρίως διαδικτυακό) σύνθημα στηριζόταν σε αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας ή απλώς ήταν η επεξεργασμένη στρατηγική προϋπόθεση δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για την έλευση μιας νέας (πεφωτισμένης αυτή τη φορά) δικτατορίας στην Ελλάδα, έχουμε αρθρογραφήσει με επιχειρήματα στο πρόσφατο παρελθόν.
Ας εστιάσουμε όμως εδώ στη λογική των κατηγόρων αυτών, ας θεωρήσουμε δηλαδή ότι οι Ολύμπιοι είναι κει πάνω ψηλά, παρακολουθούν την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ το μόνο που λείπει για ν’ αποφασίσουν τη σωτήρια (την λυτρωτική δηλαδή) επέμβασή τους, είναι μια ομαδική προσευχή των αδικημένων (και διωκόμενων από τον Διεθνή Σιωνισμό) Ελλήνων σε αυτούς, ένα ειλικρινές κάλεσμα του (αφυπνισμένου, καθώς λένε) Ελληνικού λαού για να κατέβουν επιτέλους και να κρεμάσουν στο Σύνταγμα τους ανθέλληνες και τους προδότες.
Μ’ όλο το σεβασμό (σε κάθε άποψη και θεωρία που κυκλοφορεί, αρκεί να μην είναι δολία) θα θέλαμε να ρωτήσουμε αφελώς: Με ποιο τρόπο είναι προδότες και οι 300 (της Βουλής), αφού μόνο 199 από αυτούς ψήφισαν το «μνημόνιο»; Οι υπόλοιποι 101 ψήφισαν ΟΧΙ. Προδότες κι αυτοί;
Ε, ναι! Κατά τη λογική των «αγανακτισμένων», από τη στιγμή που είσαι στη Βουλή, είτε ψηφίζεις ΝΑΙ, είτε ψηφίζεις ΟΧΙ, είσαι προδότης του έθνους. Όποιος ανακατεύεται με την πολιτική, είναι λαμόγιο. Είναι κοινός απατεώνας ο πολιτικός που ασκεί εξουσία ή ο δημοσιογράφος που ελέγχει την εξουσία. «Μα πώς θα έπρεπε να κυβερνάται ο τόπος;», ρωτάς. Και παίρνεις την εξής απάντηση: Με την κατάργηση της Βουλής, την φυλάκιση (αν όχι τον απαγχονισμό των 300 βουλευτών) και την ανάληψη της εξουσίας από έναν αληθινό πατριώτη που θα έσωζε την Ελλάδα από τους Νενέκους και από τους Τροϊκανούς, λέει.
Η απάντηση δεν διαφέρει καθόλου από το παλιό γνώριμο μήνυμα «να βρεθεί ένας λοχίας να μας σώσει», του 1965. Και βρέθηκαν (το 1967) κάτι συνταγματάρχες να μας σώσουν από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το μήνυμα, αν και αναβαθμισμένο στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εξόφθαλμα είναι της ιδίας εμπνεύσεως και της ιδίας εφαρμογής, μόνο που τώρα αναμένεται ο πατριώτης που θα μας σώσει από τους Ιλουμινάτι…
Πάντως η απάντηση αυτή δηλώνει παραστατικά ότι οι δημόσιοι κατήγοροι της πολιτικής, των πολιτικών και των δημοσιογράφων, καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το ποιοι ψήφισαν ΝΑΙ ή ΟΧΙ, καθόλου δε νοιάζονται για τους 300 ή τους 199 προδότες. Νοιάζονται μόνο για την μελλοντική αυτοκρατορική εξουσία του Ελληναρά Μεσσία που αναμένεται από στιγμή σε στιγμή. Και αυτό, λέει, θα γίνει μόνο με την γενικευμένη απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής, θα γίνει με την (λαϊκή, αυτή τη φορά, όχι στρατιωτική) κατάλυση της Δημοκρατίας. Με απλά λόγια, θα γίνει, μόνο εάν ξεσηκωθεί ο λαός και σφάξει τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Ναι, ακριβώς έτσι. Μόλις δε ο λαός τελειώσει τις σφαγές, θα εμφανιστεί ο απεσταλμένος του Θεού για να φέρει την ειρήνη και την ευτυχία στον κόσμο. Το αν ο Μεσσίας δεν θα είναι τελικά απεσταλμένος των θεών ή του Θεού, αλλ’ ως είναι φυσικόν, εις άθλιος εξ ημών, ελάχιστα απασχολεί τους προφήτες του…
Η “τετράγωνη” αυτή λογική για το πώς και μόνο θα σωθεί η Ελλάδα, είναι η ίδια που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για το γεγονός ότι ο Ελληνικός λαός (πλην του ΠΑΜΕ και των κουκουλοφόρων ή των «αγανακτισμένων», ένα φεγγάρι) την έχει αράξει στον καναπέ του. έτσι λένε αυτοί. Η περίπτωση να στοχάζεται ο λαός και να μην παρασύρεται από τους δημαγωγούς σε απερισκεψίες, δεν περνάει καθόλου απ’ το μυαλό τους… Όλοι εμείς που δεν προσευχόμαστε να κατέβουν οι Ολύμπιοι για να σώσουν την Ελλάδα, αν δεν είμαστε απευθείας εντεταλμένα όργανα των δρακονιανών, είμαστε άβουλοι και φυσικά πεπλανημένοι υπηρέτες της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, την οποία οι Ιλουμινάτι θέλουν να επιβάλλουν στον πλανήτη…
Είναι εκπληκτική (και ιστορικής σημασίας) η ομοιότητα των σκέψεων και των πράξεων όλων των μέχρι χθες αντιμαχόμενων πολιτικών άκρων, δηλαδή της Αριστεράς και της Δεξιάς. Αν και η ρητορεία τους διαφέρει, το εφαρμοστέο αποτέλεσμα της πράξης και των δύο, είναι ένα και το αυτό…
Θέλεις να ξεκομποθιάσεις τη σκέψη σου (και τη σκέψη τους) και λες καλοπροαίρετα: Ρε παιδιά, δεν είναι δυνατόν οι Ολύμπιοι να νοιάζονται για τον ΓΑΠ ή τον Βενιζέλο ή τον Σαμαρά. Δε μπορεί να νοιάζονται για τις περικοπές στους μισθούς μας και τις συντάξεις. Ούτε καν για τις εγγυήσεις του Ελληνικού κράτους που (δικαίως ή αδίκως) ζητούν οι δανειστές… Εάν θ’ αποφάσιζαν οι θεοί να επέμβουν στ’ ανθρώπινα, δεν θα το έκαναν για να καταλύσουν την νεοελληνική ψευτοδημοκρατία, θα το έκαναν (αμφίβολο κι αυτό, αλλά, τελοσπάντων) για να μην τιναχτεί ο πλανήτης στον αέρα από τα πυρηνικά, ας πούμε, ή από τον υπερπληθυσμό, ή από την πείνα και τη δίψα ή από τη μόλυνση του αέρα, του εδάφους και των υδάτων. Θα επενέβαιναν ίσως οι θεοί για χάρη του υπέρτερου ή του υπέρτατου, ποτέ όμως για την υπεράσπιση των καθημερινών υλικών ή καταναλωτικών αγαθών μας. Θα το έκαναν ίσως για να ξαναδώσουν στον άνθρωπο τον ανώτερο πολιτισμό, τη Γνώση, τη Σοφία, την Αρμονία, θ’ άνοιγαν τον φραγμένο δρόμο για τη θέωση του ανθρώπου, δεν θα το έκαναν ποτέ για να υπερασπίσουν τους παχυλούς μισθούς, τα επιδόματα και τις συντάξεις που δίνει στους υπαλλήλους του το υπερτροφικό Ελληνικό Δημόσιο, αδιαφορώντας μάλιστα παντελώς για το ποιοι απ’ αυτούς τρύπωσαν στη διοίκηση «με μέσον». Αν θ’ αποφάσιζαν οι εξωγήινοι (θεοί) για να επέμβουν, δεν θα το έκαναν προφανώς από «χριστιανική αγάπη», θα το έκαναν επειδή θα κινδύνευαν οι ίδιοι, επειδή ο πλανήτης Γη (με τον αρνητισμό που εκπέμπει στο διάστημα) ανατρέπει την ισορροπία του ηλιακού συστήματος, ολοκλήρου του σύμπαντος, και πρέπει επειγόντως ν’ αποφευχθεί ένας «σεισμός στον ουρανό» που θ’ απειλούσε την δική ΤΟΥΣ ζωή, πολυτιμότερη προφανώς από τη μίζερη ζωή ημών των νεόπλουτων ζωυφίων…
Με λίγα λόγια, το ζήτημα δεν είναι αυτή η πρωτόγνωρη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, ούτε η δομική αναταραχή του καπιταλισμού, την οποία στο κάτω – κάτω της γραφής προέβλεψε ο Κάρολος Μαρξ διακόσια χρόνια νωρίτερα, δεν είναι καν η προϊούσα κρίση των αξιών. Είναι μια κρίση της ανθρώπινης (εξειδικευμένα δε, της νεοελληνικής) Λογικής. Άλλος θα το έλεγε «κρίση της ανθρώπινης (ή της νεοελληνικής) αίσθησης» και άλλος θα το έλεγε απευθείας «στερεοποίηση της ψευδαίσθησης». Είναι μια κρίση που καθιστά περιττή κάθε γνωστική παραίνεση και άφρονα κάθε σώφρονα λόγο. Είναι μια παγκόσμια παρακμή αυτή. Είναι το φίδι που τρώει την ουρά του. Δεν πρόκειται δυστυχώς για διασκεδαστικές θεωρίες που σε διάφορες εποχές παρηγόρησαν κάθε πικραμένο, πρόκειται για τύπους ιδεοληπτικών θεωριών που μερικές φορές στην Ιστορία μετατράπηκαν σε εφιάλτες.
Στ’ αλήθεια, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Τι έχει μείνει όρθιο, ποιο δόγμα, ποια κοσμοθεωρία, ποια κοσμοαντίληψη, τι; Ποια θρησκεία θα επικρατήσει στο τέλος; Μήπως η «Πανθρησκεία» της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Από πού να πιαστεί ο πρεσαρισμένος σύγχρονος άνθρωπος; Πώς θ’ ανακουφιστεί από το άλγος; Ακολουθώντας τάχα τη θεωρία της μίας ή της άλλης ομάδας, η οποία είναι κάτοχος της μοναδικής αλήθειας; Μήπως θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει την επί του πρακτέου αγαστή συμμαχία της Αριστεροδεξιάς;
Όχι βέβαια!
Εμείς, εντάξει, μπορούμε να θέσουμε το λογικό ερώτημα, όμως δεν ξέρουμε ν’ απαντήσουμε σε αυτό. Στο κάτω – κάτω της γραφής ήρθε ο καιρός για ν’ αναλάβει ο καθένας τις προσωπικές του ευθύνες, είναι το κάλεσμα της Ιστορίας που ειδοποιεί: Να ψάξει ο καθένας μόνος του για την (φιλοσοφική ή την πολιτική) απάντηση και δη χωρίς την καθοδήγηση κανενός…
Αισθάνεστε απογοητευμένοι, ενδεχομένως χαμένοι με την παρότρυνση αυτή;
Λογικό!
Αναρωτηθείτε όμως μήπως όλο το πρόβλημα (του κοινωνικού συνόλου ή του ατόμου) βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτή την ναρκωτική πρόσληψη αλλόκοτων θεωριών, σ’ αυτή την ιδεοληπτική κατήχηση, απ’ όπου και αν προέρχεται…
