Επί δύο αιώνες ο λαός ζει με την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας
Η Ελληνική κοινωνία περιμένει τον μεσσία. Περιμένει τον μεγάλο πολιτικό αρχηγό που θα ιδρύσει το κόμμα της αλλαγής. Έτσι υποδέχτηκε φυσικά και τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981. Το αίσθημα αυτό είναι χρόνιο. Στην ίδια κατηγορία ανήκει το όνειρο του ρωμιού για τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Το ερώτημα είναι: Γίνεται ή δε γίνεται χωρίς όνειρο; Γίνεται ή δε γίνεται χωρίς μεσσία; Και, αν γίνεται, γιατί δεν έγινε ήδη;
Είναι σίγουρο βέβαια: Δεν πρόκειται να εμφανιστεί ο μεσσίας για να σώσει το ρωμιό από την ταλαιπωρία. Ούτε θ’ αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς για ν’ αναστήσει τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν θα ξαναβρεί τη χαμένη του δόξα, άρα το ρωμαίικο βασίλειο του Θεού θα συνεχίσει να βολοδέρνει μέσα στην αθλιότητα.
Οι δοξασίες μπορεί να έχουν υποχωρήσει, δεν έχουν όμως εκλείψει. Ρέουν στο αίμα του ρωμιού κι εκφράζονται κομματικά με μια τυφλή αναζήτηση (ουτοπικής φυσικά) δικαίωσης. Αυτό το κράτος δεν κατέκτησε ακόμα την ελευθερία του. Σάμπως όμως βρήκε τη χαμένη του ταυτότητα; Όχι. Ούτε αυτό! Διότι έφυγαν οι Τούρκοι και ήρθαν οι Τραπεζίτες. Οι οποίοι αλυσόδεσαν το νεοσύστατο κράτος, το έκαμαν μία μεγάλη ιδιωτική εταιρεία με τον απατηλό μανδύα της Ελληνορθόδοξης Πολιτείας, της οποίας είναι αφανείς μεν, αληθινοί δε ιδιοκτήτες. Οι αυτοαποκαλούμενοι Έλληνες είναι μοντέρνοι σκλάβοι των άγνωστων μετόχων της Εθνικής Τράπεζας, κυρίως όμως της Τράπεζας της Ελλάδος. Οι δύο αυτές Τράπεζες από ιδρύσεως δεν συνεισέφεραν ποτέ στην εθνική οικονομία ούτε ένα ευρώ σε φόρο, καθορίζουν όμως στρατηγικά την οικονομική πολιτική της χώρας, όπως ακριβώς κάνει το αφεντικό της φάρμας.
Ο λαός δεν κατέχει πράμα, όπως θα έλεγαν και οι Κρήτες. Σάμπως κατέχουν οι πολιτικοί; Μήπως κατέχουν οι δημοσιογράφοι; Η διανόηση μήπως; Όχι! Κανείς. Όλοι όμως περιμένουν τον μεσσία που θα τους σώσει. Που θα τους δώσει μία καλή θέση εργασίας στο Δημόσιο, να μην είναι και κουραστική, να έχει έναν καλό μισθό, μία καλή σύνταξη, ένα καλό επίδομα θέρμανσης, ένα οποιοδήποτε επίδομα, αρκεί ο εργαζόμενος να μπορεί να συντηρήσει το ιδιόκτητο διαμέρισμα, το αυτοκίνητο, το εξοχικό, τις διακοπές, το φροντιστήριο των παιδιών, αν είναι δυνατόν και κάνα ταξιδάκι για ψώνια στο Παρίσι, για να νοιώσει άνθρωπος, ο καημένος.
Κι επειδή οι προδότες οι πολιτικοί που τα έδιναν αυτά, αποφάσισαν ξαφνικά ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να τα δίνουν, τους αξίζει ένα βρομόξυλο των πούστηδων. Κι επειδή δε μπορούμε να τους δείρουμε εμείς (ποιος να μπλέκει τώρα με μηνύσεις και δικηγόρους) ψηφίζουμε την Χρυσή Αυγή να τους δείρει για πάρτη μας ή τον ΣΥΡΙΖΑ να τους ξηλώσει από την εξουσία, να έρθει ο Τσίπρας να καταργήσει τα μνημόνια, να διορίσει εκατό χιλιάδες ανέργους, να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις, να…
Ένας λαός που δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει πού πάει, δεν ξέρει τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, ένας λαός που δεν κατέκτησε την ελευθερία του, αρκείται όμως στην ψεύτικη ελευθερία που του έδωσαν οι άγνωστοι μέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδος, δεν κατανοεί ότι αυτοί οι τύποι έχουν κάθε λόγο να καλλιεργούν τις ονειρώξεις του καθενός, ώστε ο καθένας να στρέφεται εναντίον του άλλου, για ν’ αφήνουν ήσυχο τ’ αφεντικό. Έτσι σέρβιραν την «φιλοσοφία της άποψης». Στην οποία έχουν όλοι δικαίωμα! Ο πολίτης έχει άποψη ακόμα και για το πώς πετάει ο πιλότος του αεροπλάνου.
Πού βόσκει άραγε ο μεσσίας και δεν ήρθε ακόμα;
