«Αντιμνημονιακοί» εναντίον «μνημονιακών»
Τους βουλευτές ή τους πολίτες που απαιτούν από τους βουλευτές να ψηφίσουν ΟΧΙ στο “νέο μνημόνιο”, μήπως τους είπε κάποιος “προδότες” για να του πάρουμε το κεφάλι, του συκοφάντη; Όμως, εδώ που τα λέμε… και τους βουλευτές που με βαριά καρδιά ψήφισαν ΝΑΙ ή τους πολίτες που (μη ξέροντας τι καλύτερο να κάνουν) ανέχονται αυτούς τους βουλευτές του ΝΑΙ, ποιος είναι αυτός που τους λέει “προδότες”, με ποιο δικαίωμα διατυπώνει αυτή τη βαριά κι ασήκωτη κατηγορία που τους προγράφει ως “προδότες” και ότι, αν δεν είναι για κρεμάλα, είναι για φτύσιμο; Θα πεις: Ποιος είναι; Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι! Να πάμε λοιπόν πάσο, αφού το είπε ο μέγας Μίκης… Αλλά, πατριώτες, από αυτούς τους βερμπαλισμούς και των μεν και των δε, από αυτούς τους εθιμικούς λαϊκισμούς όλων, βασανίστηκε οικτρά η πατρίδα μας. Πολλάκις. Πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος.
Να το ξεκαθαρίσουμε κάποτε: Οι πολίτες αυτού του κράτους έχουν το δικαίωμα να λένε ΟΧΙ, έχουν επίσης το δικαίωμα να λένε ΝΑΙ, κανείς όμως δεν έχει δικαίωμα να λέει τον άλλο “προδότη”. Παλιότερα τέθηκαν αντιμέτωποι οι αριστεροί με τους δεξιούς και οι εθνικόφρονες με τους κομμουνιστές. Όλοι γνωρίζουμε τα οικτρά αποτελέσματα εκείνης της αδελφοκτόνας σύγκρουσης. Πληρώνουμε ακόμα σήμερα την αφροσύνη μας εκείνη. Τώρα τίθενται αντιμέτωποι οι μνημονιακοί με τους αντιμνημονιακούς. Το οξύμωρον; Στις τάξεις των μεν και των δε κατατάσσονται πολίτες όλων των μέχρι χθες γνωστών κομματικών αποχρώσεων. Βλέπεις τους νοσταλγούς της χούντας χέρι – χέρι με τους νοσταλγούς της Σοβιετικής Ένωσης! Βλέπεις τους αριστερούς σε αγαστή σύμπνοια με τους δεξιούς. Το πολιτικό σχήμα “Δεξιά – Κέντρο – Αριστερά” κατέρρευσε και στη θέση του αναδεικνύεται το διαχωριστικό επίσης σχήμα «Μνημόνιο» και «Αντιμνημόνο». Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες μια ζωή… Στη νέα πολιτική εποχή που θα έρθει αμέσως μετά τις ερχόμενες εκλογές, η μνημονιακή παράταξη θα γίνει ένα χωνευτήρι δεξιών, φιλελευθέρων, κεντρώων και αριστερογενών για να δώσει μια νέα μεγάλη πολυσυλλεκτική παράταξη. Το ίδιο θα γίνει και στο στρατόπεδο των αντιμνημονιακών.
Θα γίνει κι εκεί ένα χωνευτήρι δογματικών και ανανεωτικών κομμουνιστών, ευρωπαϊστών αριστερών και οικολόγων, ταυτόχρονα όμως (ω, του θαύματος…) και χουντικών ή απλώς φωνασκούντων αντιρρησιών, κυρίως όμως θα γίνει ένα χωνευτήρι κάθε λογής συνωμοσιολόγων. Όλοι αυτοί θα γίνουν συνομιλητές, πολύ γρήγορα και μοιραία θα γίνουν σύντροφοι, θα δώσουν έτσι μια νέα πολυσυλλεκτική επίσης πολιτική παράταξη αντιμνημονιακής ρητορείας, θα ορίσουν έναν νέο και ανάδελφο πατριωτισμό. Αυτή δε η διεργασία δεν θα κατεδαφίσει μόνο το πολιτικό σύστημα, θα συντρίψει και όλους τους γνωστούς κομματικούς διαχωρισμούς που γνωρίζουμε καλά μέχρι σήμερα. Τα νέα “μιάσματα” δεν είναι πια οι κομμουνιστές, είναι όσοι βουλευτές στη Βουλή ψήφισαν ΝΑΙ και όσοι πολίτες αποδέχονται το ΝΑΙ των βουλευτών αυτών. Κανενός δεν περνά η σκέψη απ’ το μυαλό, ότι, όσοι ανέχονται το ΝΑΙ, μπορεί να μην είναι τόσο ευφυείς όσο ο κύριος Τσίπρας και η κυρία Παπαρήγα ή όσο ο κύριος Καρατζαφέρης, όψιμα, ή όσο οι νοσταλγοί της χούντας του Παπαδόπουλου που ξιφουλκούν και απειλούν «με φωτιά και τσεκούρι».
Όμως κανείς, απ’ όσους ξέρει ο καθένας μας, ΚΑΝΕΙΣ μέχρι τώρα δεν είπε “προδότη” τους 14.000 νεοέλληνες που επί δεκαπενταετία εισέπρατταν συντάξεις πεθαμένων συγγενών τους (και να μην αναφέρουμε τώρα εδώ άλλες στρατιές κοινών κλεπτών του δημοσίου χρήματος) λες και δεν ήταν αυτό μια προδοτική πράξη εναντίον του έθνους, ο καθένας όμως από μας με γεμάτο στόμα λέει “προδότη” και “Νενέκο” εκείνον που (με το μαχαίρι στο λαιμό της Ελλάδας, όχι τον δικό του λαιμό) λέει ΝΑΙ στο μνημόνιο, σκεπτόμενος (αφελώς, εντάξει) ότι ΙΣΩΣ, ναι, ίσως, προσφέρει υπηρεσία στο έθνος, αν και σπαράσσεται στα εντός του από τις βασανιστικές αμφιβολίες και τις ατέλειωτες ταλαντώσεις. Ποια λογική υπαγορεύει σ’ αυτούς τους (αδιάφορους για τα κοινά, μέχρι χθες) υπερπατριώτες που με τα blog τους και με όποιο άλλο μέσο διαθέτουν, καλούν το λαό να στήσει κρεμάλες ή οργανώνουν καζούρες, γιαρτώματα και φτυσίματα εναντίον αυτών των αφελών; Τι εγγυάται την ορθοκρισία των αντιμνημονιακών, τι αποδεικνύει ότι όσοι ψηφίζουν ή απλώς εγκρίνουν το ΝΑΙ στο μνημόνιο, είναι δοσίλογοι και εντεταλμένοι της Βέρμαχτ; Είναι όντως σίγουροι ότι η Ελλάδα θα είναι καλύτερα, εάν αθετήσουμε τις διεθνείς υποχρεώσεις του κράτους;
Δε μένει πια παρά να πάρει την εξουσία ο συμπαθέστατος Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής μιας νέας και δημοφιλούς πλέον Ενωμένης Αριστεράς, και, να δεις, που θα γεμίσουν πάλι τα ξερονήσια, με «μνημονιακούς» προδότες αυτή τη φορά… Δε μένει πια παρά να πάρουν την εξουσία οι προφήτες των εξωγήινων που έρχονται να μας σώσουν από τα λαμόγια, δε μένει να στήσουν τις γκιλοτίνες στο Σύνταγμα για τους πουλημένους …
Η χώρα, πατριώτες, δεν αντέχει έναν νέο Εθνικό Διχασμό. Δεν αντέχει μια νέα αδελφοκτονία. Κανείς από τους βουλευτές που ψήφισαν ΝΑΙ ή τους πολίτες που εγκρίνουν το ΝΑΙ, κανείς δεν το έκαμε από πεποίθηση, ούτε από πίστη. Το έκαμε ή το κάνει από αδήριτη ανάγκη.. Έτσι πιστεύει αυτός. Έτσι νομίζει. Έχει δικαίωμα να το πιστεύει. Έχει δικαίωμα να το νομίζει. Ακόμα κι αν είναι λάθος. Ακόμα κι αν αποδειχτεί λάθος στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον. Και δεν μπορεί να διαφεύγει σε κανένα μας, ότι πολλοί από αυτούς που φωνάζουν ΟΧΙ (ανάμεσά τους οι πλούσιοι και οι κεφαλαιούχοι, αλλά και οι διεθνείς τοκογλύφοι και τζογαδόροι) έχουν εξόφθαλμο δόλο.
Διότι, σε μία μόνο νύκτα θα γίνουν δέκα φορές, αν όχι εκατό φορές πλουσιότεροι, αν ή όταν η χώρα γυρίσει με ανώμαλο και όχι με ομαλό τρόπο στη δραχμή. Ανάμεσα όμως στους αμφίθυμους και τους διστακτικούς που είπαν τελικά ΝΑΙ για “να μην πάρουν την Ελλάδα στο λαιμό τους” (όπως νομίζουν, εντάξει) δύσκολα θα βρεις επιχειρήματα, ώστε να τεκμηριωθεί πειστική κατηγορία περί ιδιοτέλειας ή συμφέροντος. Ποιο είναι το συμφέρον τους; Η ύβρις τάχα και ο χλευασμός που εισπράττουν; Μήπως το πολιτικό τους μέλλον; Τι; Ας πει κάποιος: Τι; Η μόνη κατηγορία που μπορεί να μείνει ορθή στη λογική επεξεργασία, είναι ότι αυτοί οι ατυχείς έχουν πέσει θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας (δεν στέκει πια η συκοφαντία για τον κομματισμό) μπορεί επίσης να είναι ευκολόπιστοι ή ακόμα και βλάκες ή δεν είναι και τόσο έξυπνοι, όσο οι άλλοι, που (είτε από εξυπνάδα, είτε από πατριωτισμό) λένε ΟΧΙ. Ή, τέλος, όπως διατείνονται οι συνωμοσιολόγοι (και δεν δέχονται κουβέντα επ’ αυτού) ότι όσοι λένε ΝΑΙ στα μνημόνια, είναι όργανα της παγκοσμιοποίησης, την οποία προωθούν οι δρακονιανοί με τα όργανά τους εδώ στη γη, τους (εξωγήινους) γκρίζους…
Δεν ταιριάζουν σ’ εμάς τα διφορούμενα λόγια. Δεν ταιριάζει σ’ εμάς να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η θέση μας ήταν ξεκάθαρη από την αρχή και παραμένει αμετάβλητη, σταθερή: Το πρώτο (και το δεύτερο) μνημόνιο που μας επέβαλλαν οι ξένοι, είναι μια εθνική ταπείνωση, είναι μία ξεφτίλα, ένα όνειδος, το μνημόνιο ή ό,τι αντιπροσωπεύει το μνημόνιο, είναι μια νέα μικρασιατική καταστροφή. Όμως, αυτό το μνημόνιο, έπρεπε να το έχουμε κάνει μόνοι μας δέκα χρόνια πριν και δέκα φορές αυστηρότερο, έτσι ώστε να διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας, χωρίς να απωλέσουμε εθνική κυριαρχία. Έπρεπε να το κάνουμε μόνοι μας και δεν το κάναμε.
Κακό του κεφαλιού μας. Δε μας φταίει όμως κανείς. Άλλος; Κανείς. Διότι, αν το είχαμε κάνει αυτό, δεν θα φτάναμε εδώ, ποτέ δεν θα φτάναμε εδώ. Δεν θα ξεφτιλιζόμασταν στα μάτια της Οικουμένης, δεν θα νόμιζε όλος ο ντουνιάς ότι είμαστε κοπρίτες και χαραμοφάηδες. Αλλά εμείς, την εποχή που έπρεπε να κάνουμε το μνημόνιο εκείνο, κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, απολαμβάναμε τα καλά της χλίδας και της λούφας, της ρεμούλας και του ρουσφετιού. Ο καθένας είχε ένα μακρύ ή ένα μακρύτερο χέρι και βούταγε στο Δημόσιο Ταμείο, ναι, όσο μπορούσε ο καθένας, με όποιον τρόπο μπορούσε… Λίγοι αντιστάθηκαν στον πειρασμό. Κι αυτοί οι λίγοι φαίνονται παντού γύρω μας, διότι είναι φτωχοί, «δεν έχουν μία», δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίναι», είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να φωνάξουν, αλλά δεν είναι αυτοί που φωνάζουν…
Τώρα θυμηθήκαμε την ευθιξία μας; Είναι αρκετό τάχα ν’ ανακουφίζουμε τη συνείδησή μας με την κατηγορία εναντίον των πολιτικών ότι «αυτοί φταίνε που κρατούσαν το λαό σε ύπνωση» ή ότι «το έκαναν επίτηδες για να μας φέρουν εδώ, διότι ήταν όλα στημένα»; Αρκεί αυτό για να παριστάνουμε τον κουτσαβάκη στους Ευρωπαίους ή στους συμπατριώτες μας;
Λοιπόν, πατριώτες, όχι, δεν αρκεί. Αυτό το εξουθενωτικό και ταπεινωτικό μνημόνιο πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να το αποσείσουμε από την καμπούρα μας. Να το στείλουμε στον αγύριστο. Αλλά δεν θα το καταφέρουμε, αν δεν στρώσουμε κώλο για δουλειά, αν δεν μαζέψουμε τα κουρέλια μας και να ξανασηκωθούμε, όπως ξέραμε πάντα να κάνουμε. Η κραυγαλέα απουσία ενός Σχεδίου Ανάπτυξης τόσον καιρό τώρα, είναι το μέγα έλλειμμα του μνημονίου, η μεγάλη και επικίνδυνη παράλειψή του. Ίσως το κάνουν έτσι, για να ολοκληρωθούν πρώτα οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης. Ένα “Σχέδιο Μάρσαλ” δε μπορεί να πετύχει χωρίς επιμελή οργάνωση της Διοίκησης. Και – το ξέρουμε καλά – η Διοίκηση είναι χάρβαλο.
Ας μη γινόμαστε χλιμίτζουρες. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην Ιστορία να πλουτίσει τις σελίδες της με μια νέα γενναιότητα του Ελληνικού λαού. Δεν αξίζει να φαγωθούμε ξανά μεταξύ μας, επειδή ο ένας είναι υπέρ και ο άλλος εναντίον του μνημονίου. Στο τέλος, αυτό που θα μείνει, είναι η κοινή μας ζωή, δεν έχουμε δικαίωμα να την δηλητηριάσουμε ξανά, όπως κάναμε κάποτε…
