Κρύο! Θυμάσαι τα σχολικά βιβλία που όλα είχαν κι από ένα σπουργίτι να χτυπάει το τζάμι των ανθρώπων παραγγέλνοντας φαγητό; Τα τρυφερά παιδιά που ήταν να τρυφερέψουν το έκαναν. Τα άλλα πήγαιναν για αξόβεργες για να πιάσουν κανένα, κι άμα τύχαινε θηλυκό το κοπάναγαν με δύναμη στο τσιμέντο και τέλος οι παραγγελίες φαγητού.
Όλο υπάρχει μια επίσημη ιστορία από την μια, κι αυτή που γράφουν οι άνθρωποι απ’ την άλλη. Τι πείραζε να ενωθούν κάποτε; Μα θα έβγαζαν τα σχολεία δολοφόνους. Μήπως όμως ήταν λιγότεροι οι ανίδεοι. Μήπως, όντας λιγότερο ανίδεοι, γίνονταν λιγότεροι οι δολοφόνοι;
Δε βαριέσαι. Η παιδική κοινωνία ασκεί τώρα την βία της εικονικά, μέσα σε βιντεοπαιχνίδια. Δεν χρειάζεται τα σπουργίτια. Τα θύματα πλέον μοιάζουν κανονικά με ανθρώπους. Την ίδια ώρα που η ανθρώπινη ζωή χάνει σε αξία. Πάλι κάτι λείπει απ’ την παιδεία.
Τους είδες τους εμπόρους πριν λίγες μέρες, όπως περπάταγες; Ακίνητοι οι πωλητές να κοιτάνε προς τα τζάμια των βιτρινών προς τα έξω, σαν τα παλιά σπουργίτια. Αλλά αντίθετα, ανεστραμμένα. Η έκκληση είναι προς τα έξω. Αφηρημένοι σαν αγάλματα που κοιτούν προς τα μέσα, προς την προσδοκία τους, προς το παρελθόν. Ένας με ουζερί στην πλάτη του να στέκεται στην πόρτα και τα τραπεζοκαθίσματα να ξεραίνονται. Μία με μπιζού, μόνη με τα γυαλιστερά αντικείμενα. Άλλοι αφοσιωμένοι στο ίντερνετ, ήσυχοι σαν σε αναγνωστήριο βιβλιοθήκης.
Μωρέ τι θέλαμε κάποτε; Προσπαθείς να θυμηθείς. Και δεν θυμάσαι. Δεν υπήρχε κάτι, ένα συνολικό αίτημα. Διάφορα ατομικά μόνο. Κάρτες με χρήματα μόνο να ικανοποιούνται τα «θέλω». Σαν όπως στον παλιό μύθο με τις βέργες, οι μονάδες σαρώνονται εύκολα. Ένα μεγάλο, ομαδικό «θέλω», δεν νικιέται. Εμείς δεν τον ακούσαμε τον μύθο.
Κάναμε ένα μεγάλο «θέλω», ένα όραμα κάποτε, κακήν κακώς, τους Ολυμπιακούς αγώνες. Κι ακόμα και τότε βλέπαμε ότι δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, για το σήμερα, μόνο για το παρελθόν. Αρχαίοι πολιτισμοί, δημιουργοί του 1960 και τέλος. Το προσπεράσαμε. Περάσαμε απλά στο πάρτι. Κι όσο πάει.
Τουλάχιστον η κρίση μας έδωσε ένα ομαδικό «θέλω». Οι συζητήσεις για τα λάθη, για το πρόβλημα, για τους υπεύθυνους αυτό δείχνουν. Μένει τώρα να διαλέξουμε τον τρόπο για το πώς θα το διεκδικήσουμε. Με ποιους αντιπροσώπους. Με ποιες δικές μας θυσίες. Από πού να αρχίσουμε. Εδώ είναι το θέμα. Και δυστυχώς η πλειοψηφία είναι τύποι ανθρώπων απ’ αυτούς που σκοτώνουν το αθώο σπουργίτι.
