Η Λούλα μπαίνει στο κατάστημα της φίλης της Πόπης να πει μια «καλημέρα». Εκεί είναι μια κυρία που κάνει τα ψώνια της, φωνάζει κιόλας για τη μείωση της σύνταξής της.
– Εγώ, έλεγε, υπηρέτησα 33 χρόνια στο Δημόσιο και αυτοί μου μειώνουν τη σύνταξη.
– Πόσα παίρνατε;
Ρώτησε η Λούλα.
– Έπαιρνα 1600 ευρώ.
– Καλά κάνουν!
Είπε η Λούλα θυμωμένη.
– Σας παρακαλώ κυρία, πως το λέτε αυτό, δηλαδή εννοείτε να μην πληρωθώ τα χρόνια που δούλεψα;
– Ναι, της λέει η Λούλα, βεβαίως να τα πληρωθείτε, ποιος είπε το αντίθετο; Αλλά θα σας κάνω μια ερώτηση για να μου απαντήσετε: Πώς γίνεται… ένας δημόσιος υπάλληλος με 33 χρόνια οχτάωρης εργασίας, χωρίς να έχει αγωνία για το αν θα πληρωθούν από το κράτος στο Ταμείο του οι ασφαλιστικές του εισφορές, να παίρνει σύνταξη 1.600 ευρώ και ένας καταστηματάρχης με 38 χρόνια δεκαοχτάωρης εργασίας, ασφαλισμένος στο ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ) ο οποίος πλήρωσε τις εισφορές του ο ίδιος, με αίμα και ιδρώτα, με στερήσεις, να παίρνει σύνταξη μόλις 700 ευρώ; Μήπως αυτός ο Έλληνας πολίτης είναι παιδί άλλου Θεού;
Η κυρία που φώναζε για την περικοπή της σύνταξής της, είπε πως δεν έπρεπε να κόψουν τη σύνταξη του δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ν’ αυξήσουν τη σύνταξη του καταστηματάρχη.
Και είπε η Λούλα:
– Ω, ναι, δίκιο έχεις! Πώς δεν το σκέφτηκα; Εσύ θα έπρεπε να γίνεις Υπουργός Οικονομικών…
