Πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μας είναι η στιγμή που χάνουμε αγαπημένα μας πρόσωπα. Είτε λοιπόν, είμαστε σε παιδική ή νεαρή ηλικία, είτε είμαστε ενήλικοι, η κατανόηση και συνειδητοποίηση του γεγονότος είναι πολύ σημαντική για τη συναισθηματική μας εξέλιξη.
Ναι. Σε ένα παιδί, όπως τονίζει και η γαλλίδα παιδοψυχαναλύτρια Francoise Dolto, πρέπει να μιλάμε για το θάνατο. Ο θάνατος είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός στη ζωή όλων μας και δεν μπορούμε να τον κρατάμε κρυφό από ένα παιδί απλά και μόνο για να το «προφυλάξουμε». Να το προφυλάξουμε από τι; Από τη γνώση της ίδιας του της φύσης; Αν μάλιστα κανείς πιστεύει και σε μια «μετά θάνατον» ζωή, τότε μπορεί πολύ πιο εύκολα να εξηγήσει στο παιδί του ότι το πρόσωπο που πέθανε, συνεχίζει τη ζωή του σε έναν άλλο κόσμο. Αν όχι, τότε τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα ως προς την ερμηνεία της φύσης του θανάτου. Οι εξηγήσεις του τύπου «έφυγε ο παππούς και πάει ταξίδι» είναι περιττές και δεν βοηθούν ένα παιδί να συνειδητοποιήσει και να επεξεργαστεί συναισθηματικά το θάνατο του αγαπημένου προσώπου. Μάλιστα, σημαντικό είναι να έρχονται και στην κηδεία, ως μέρους του αποχαιρετισμού προς το αγαπημένο πρόσωπο.
Ο θάνατος είναι μες τη ζωή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τον κρύβουμε από τα παιδιά μας. Αντιθέτως, έχουμε υποχρέωση να τα συμφιλιώσουμε με την ιδέα του (όσο είναι εφικτό) και να τα βοηθήσουμε να διαχειριστούν την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων.
