Ο Λάμπρος έχει ένα Mini Market σε μια γειτονιά της πόλης. Παραμονή του Ευαγγελισμού και το έθιμο (πατριωτικό να πεις, θρησκευτικό να πεις, τρέχα γύρευε) το έθιμο πάντως θέλει στη μεγάλη εθνική γιορτή να έχει το τραπέζι μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Κατέβηκε η Μερόπη να κάνει τα ψώνια της για το γιορτινό τραπέζι. Πήρε τα σκόρδα για να κάνει σκορδαλιά, χόρτα, και φυσικά μπακαλιάρο. Ήθελε να τηρήσει το έθιμο η Μερόπη και φρόντισε να κάνει τις προμήθειές της.
Πέρασε η γιορτή και την επόμενη μέρα ο Λάμπρος άνοιξε το μαγαζί του όπως κάθε μέρα. Πρωί – πρωί να σου η Μερόπη. Με πολλά καντάρια θυμό:
– Καλημέρα… είμαι πολύ οργισμένη μαζί σου… άφησα την οικογένεια νηστικιά χτες και φταις εσύ…
– Εγώ; Τι έκανα; Δεν σας καταλαβαίνω κυρία…
– Άκου να σου πω… Γιατί δε μου είπες ότι τον μπακαλιάρο πρέπει να τον ξαλμυρίσω και μετά να τον μαγειρέψω; Δεν τρωγόταν!
– Μα τι λέτε κυρία Μερόπη; Εγώ έπρεπε να σας το πω αυτό; Δεν ξέρετε ότι… Το θεωρούσα αυτονόητο… Τρώγεται ο μπακαλιάρος με το αλάτι; Δεν είδατε ότι έχει ένα στρώμα αλάτι;
– Δεν θα ξανάρθω στο μαγαζί σου, δεν είσαι καλός στη δουλειά σου. Μ’ έκαμες ρεζίλι…
– Μα τι φταίω εγώ αν εσείς, κυρία, δεν ξέρατε αυτό που ξέρει ακόμα κι ένα μικρό παιδί;
Άδικα φώναζε ο Λάμπρος. Ένα μικρό παιδί μπορεί να ήξερε ότι ο μπακαλιάρος δεν τρώγεται με το αλάτι του, η Μερόπη όμως όχι…
Δεν ήταν μικρό παιδί…
Ήταν η Μερόπη με τ’ όνομα!
