Διάβασα ένα απόφθεγμα του Κλεόβουλου του Ρόδιου και ταράχτηκα, σύντροφε: “Ορισμός της αρετής”, λέει, “είναι να φοβάται ο πολίτης περισσότερο την κατηγορία από την τιμωρία”.
Διαφωνώ με τον Κλεόβουλο το Ρόδιο!
Πώς είπες; Ποιος είμ’ εγώ να διαφωνώ μ’ έναν Κλεόβουλο και δη Ρόδιο;
Ο Κανένας.
Αλλά διαφωνώ με αυτόν τον ορισμό της αρετής, παρά το γεγονός ότι τον δίνει ένας σπουδαίος αρχαίος Έλληνας, διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, επειδή βαρέθηκα τη γενίκευση και τον αφορισμό, βαρέθηκα ν’ ακούω τις κατηγορίες των πολιτών εναντίον των πολιτικών, βαρέθηκα ν’ ακούω τις κατηγορίες των συμπολιτών για τους δημοσιογράφους, βαρέθηκα, σύντροφε, ν’ ακούω τους ξερόλες που τσαλαπατάνε κι εχθρεύονται φασιστικά ό,τι δεν ταυτίζεται με την δική τους άποψη. Βαρέθηκα ν’ ακούω ότι οι πολιτικοί είναι προδότες της πατρίδας. Βαρέθηκα ν’ ακούω ότι οι δημοσιογράφοι είναι παπαγαλάκια, βαρέθηκα ν’ ακούω το χουντικό σύνθημα “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”. Βαρέθηκα ν’ ακούω για τις κρεμάλες στο Σύνταγμα. Μ’ ανατριχιάζει ακόμα σήμερα το σύνθημα των αγανακτισμένων “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”. Βαρέθηκα τις θεωρίες συνωμοσίας, σύντροφε.
Βαρέθηκα. Ξέρεις τι παναπεί “βαρέθηκα”;
Τόσο πολύ βαρέθηκα, που δεν έχω την ελάχιστη όρεξη να υπερασπίσω κανέναν, ούτε τους πολιτικούς, ούτε τους δημοσιογράφους, ούτε τους συνωμοσιολόγους.
Αλλ’ αυτή η ανορεξία μου προκαλεί ένα καινούριο πρόβλημα: Δεν αντέχω τη σκέψη να πάρω τα βουνά για να μην ακούω και να μη βλέπω τα εκατομμύρια των λαϊκών εισαγγελέων. Εφάρμοσα τον ορισμό του Κλεόβουλου του Ρόδιου σε όλη μου τη ζωή, αλλά, πλέον, είμαι σε θέση να πω με ακρίβεια ότι κανένας συνετός λόγος και κανένα καλό παράδειγμα δε μπορούν να πείσουν τους κατηγόρους.
Βαρέθηκα, σύντροφε! Ξέρεις τι παναπεί “βαρέθηκα”;
Κι έτσι μούρχεται, μα το Στάλιν, να παραβιάσω τις πάγιες αρχές μου, να γίνω πολιτικός και, μόλις γίνω βουλευτής, να γίνω προδότης πολιτικός. Κι αν δεν κάνω αυτό, έτσι μούρχεται, μα το Γκαίμπελς, το άλλο: Να γίνω αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος. Έτσι μούρχεται να πουληθώ. Έτσι μούρχεται “να τα πάρω”. Έτσι μούρχεται να γίνω μνημονιακός…
Βαρέθηκα να νομίζουν ότι είμαι αθώος…
Συγγνώμη που σου γράφω τέτοια θλιβερά πράγματα, όμως θέλω με κάποιον να τα μοιραστώ για ν’ απαλύνω εκ των προτέρων τη συνείδησή μου που θα εγκληματήσει. Όπως καταλαβαίνεις, δε μπορώ να τα πω αυτά τα πράματα δημόσια, γιατί θα με στοχοποιήσουν οι Φαρισαίοι κι οι Υποκριτές, θα με κλείσουν στη φυλακή προτού γίνω προδότης, θα με κλείσουν στη φυλακή προτού “τα πάρω”, προτού χαρεί μια στάλα η καρδούλα μου…
Τα λέω σ’ εσένα, σύντροφε, για να έχω έναν άνθρωπο πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη που να μπορεί ενώπιον του Θεού να με υπερασπίσει. Σου ζητώ να κλειδώσεις στο σεντούκι αυτή την προσωπική εξομολόγηση. Προτού πάω κι εγγραφώ σ’ ένα κόμμα για να γίνω προδότης πολιτικός, καταθέτω αυτή τη μυστική διαθήκη με την παράκληση (ορκίσου, σύντροφε) να την ανοίξεις μετά το θάνατό μου.
Όταν με δεις να γίνομαι πολιτικός, για να τυλίξεις το ντορό, εσύ πρώτος πάρε μια πέτρα και ρίξε μου στο κεφάλι…
