Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, το φευγιό ήταν η αγαπημένη του συνήθεια εξ ανάγκης στην αρχή επειδή το απαιτούσαν οι συνθήκες αλλά έπειτα διότι του έγινε προσωπικό βίωμα, σαν εθισμός ένα πράγμα. Ένα αδιάκοπο ταξίδι, πολλές φορές χωρίς αποσκευές, με μοναδικούς οδηγούς του τη μνήμη και μια μόνιμη μελαγχολία για τους τόπους που εγκατέλειπε, τα χώματα που ερωτεύτηκε και τους ανθρώπους που άφηνε ξοπίσω του. Ένα φωτογραφικό λεύκωμα και η άρνηση της λήθης τον φέρνουν πιο κοντά σε αυτά τα ωραία, τα αλλοτινά, τα παντοτινά και τον κάνουν συνάμα να μη θέλει «να γλυτώσει από τα όμορφα». Η κατάρα των νομάδων είναι ότι δεν ευτυχούν ποτέ να αισθανθούν πατρίδα, ωστόσο η ευχή τους είναι ότι διαρκώς ερωτεύονται ξεχωριστούς και διαφορετικούς τόπους. Μετά από τόση περιπλάνηση, έπειτα από χιλιάδες χιλιόμετρα, περίεργο αποτελεί πως επέλεξε το μελισσολόι-όπως λέει συχνά πυκνά την Αθήνα- σα μόνιμη έδρα του και παράλληλα το διαρκές μου ερώτημα όσο καιρό τον γνωρίζω, το οποίο παρά τις έντονες οχλήσεις μου παραμένει αναπάντητο.
Ο τόπος όμως, τον οποίο πιότερο αγαπάει στη ζωή του και τον οποίο μνημονεύει σε κάθε του συζήτηση, είναι αυτό το γραφικό ψαροχώρι στις Δυτικές ακτές του νομού του. Εκεί που το μάτι σου βυθίζεται στο απέραντο γαλάζιο, εκεί που θάλασσα και ουρανός γίνονται ένα, εκεί που μπορείς να θαυμάσεις το ανεπιτήδευτο, το απλό και το σπουδαίο συγχρόνως. Αποτελεί «τον τόπο εξορίας» του-όπως παρατηρεί ένας φίλος- το μέρος της γαλήνευσης του νου του και της ηρεμίας των παθών του ίσως ένεκα κληρονομικού δικαιώματος, ίσως χάριν όμορφων αναμνήσεων και παραστάσεων, ίσως επειδή η ίδια αγάπη για αυτήν την πατρίδα, για τον Μύτικα, είναι φωλιασμένη και στις δυο γυναίκες της ζωής του. Συνήθως το να περνάμε καλά κάπου προϋποθέτει να έχουμε και κάποιον που θα περνάμε εξίσου όμορφα, πιθανώς σαν αντάλλαγμα της μικρής δόσης ευτυχίας που απολαμβάνουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Αλλιώς η ευτυχία είναι ανεκπλήρωτη ή αποτελεί ψευδαίσθησή της.
Σε μία αποστροφή του λόγου της προς αυτόν, η Ινές λέει αινιγματικά και λίγο σκωπτικά, μάλλον για να προκαλέσει το NISOS «τελικά ότι μας έδεσε για πάντα είναι εδώ», πρόταση που έχει δίσημη ερμηνεία γνωρίζοντας και τη διαρκή επιθυμία της να φύγει από αυτό το «μελισσολόι». Μυστικό σε μια σχέση αγάπης αποτελεί -εκτός πολλών τινών- και η ανάγνωση των σκέψεων και των προθέσεων του άλλου, το διάβασμα του μυαλού που λέγανε οι παλιότεροι. Έτσι, εκείνος καθώς κατάλαβε ότι η αγαπημένη του ήθελε να προκαλέσει ακόμα ένα διάλογο, ίσως και έντονο, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει συνέχισε τους στοχασμούς του. Ωστόσο ευθύς το μετάνιωσε και της έκανε μια πρόταση να πάνε ένα μεγάλο ταξίδι «ώστε να μη γλυτώσουν από τα όμορφα», με αρκετή δόση «δημιουργικής ασάφειας», δημιουργώντας της παράλληλα κάποιες ελπίδες «επαναπατρισμού». Για ποια πατρίδα όμως θα δείξει!
Υγιαίνετε
