Η Πρωτοχρονιά έφτασε πάλι. Την Παραμονή ετοιμαζόμαστε όλοι να γιορτάσουμε την έλευση του νέου έτους. Φοράμε τα καλά μας, μαζευόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους και γιορτάζουμε όσο πιο λαμπερά μπορούμε. Τόσο λαμπερά ώστε να μπορούμε να κρύψουμε πίσω από το φανταχτερό, τις πραγματικές μας ανησυχίες, τα προβλήματα και τα βάρη. Έστω και για μια βραδιά να αισθανθούμε «άρχοντες». Καλά είναι πράγματι όλα αυτά. Ζεστά και ευχάριστα. Τα πολύτιμα ρεβεγιόν και οι σαμπάνιες μας.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως –στατιστικά – τις ημέρες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς παρατηρούνται οι περισσότερες αυτοκτονίες και ένα μεγάλο ποσοστό εισαγωγής ανθρώπων στα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας. Κι αυτό, γιατί είναι και μέρες αποκάλυψης της μοναξιάς όσων δεν έχουν ανθρώπους δίπλα τους, όσων δεν ζουν συντροφικά, όσων δεν περνάνε καλά τη ζωή τους.
Ας σκεφτούμε έστω και για λίγο λοιπόν, πριν γιορτάσουμε, ποιους ανθρώπους ξέρουμε που είναι μόνοι αυτές τις μέρες. Γιατί όχι; Ας τους καλέσουμε να γιορτάσουν μαζί μας. Δεν χρειάζεται να είναι ρακένδυτος και βρώμικος και άστεγος κανείς για να χρειάζεται βοήθεια ή ανθρώπους στη ζωή του. Ας ρίξουμε μια ματιά στον κύκλο μας και θα βρούμε πολλούς σίγουρα. Η εικόνα του ζητιάνου που «φιλανθρωπικά» φροντίζουμε τις ημέρες των εορτών δίνοντάς του κατιτίς είναι πλασμένη από τα media και καλά πλασαρισμένη. Όχι πως δεν υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Υπάρχουν και είναι πάρα πολλοί πια. Όμως, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ένας ηλικιωμένος, ένας φίλος που χώρισε, ένας άνθρωπος που χήρεψε, ένας γείτονας χωρίς φίλους, «φωνάζουν» τη μοναξιά τους και «καλούν» την χείρα μας…
Καλή χρονιά!
