Τι μου συμβαίνει, πάτερ; Όχι, δεν ακούω φωνές. Ακούω πάντως μία λαλιά. Όχι δεν αφορά τους αλλοδαπούς. Τους Έλληνες αφορά. Ξεχωρίζω τους μεν από τους δε από απόσταση, και μόνο από το περπάτημα. Ξέρεις… τριάντα τόσα χρόνια επαρχιώτης, έγινα ευαίσθητος με τους ήχους και τις ξένες συχνότητες… Αυτή η λαλιά έρχεται από την Αθήνα και τη μιλούν οι νέοι. Είναι ανακατεμένα Ελληνικά με Αγγλικά. Κι άρχισα σιγά – σιγά να καταλαβαίνω πώς διαμορφώθηκαν τα σύγχρονα Αγγλικά: Ήταν κάποτε ανακατεμένα βαρβαρικά με Ελληνικά! Μετά… άρχισα να καταλαβαίνω κι άλλα: Ότι από το κράμα των βαρβαρικών και των Ελληνικών, η Δύση κράτησε τα Ελληνικά και δίνει τώρα σε μας τα βαρβαρικά.
Θυμάμαι την περίφημη λογική εξίσωση από το σχολείο: Αν το Α είναι ίσο με το Β και το Β είναι ίσο με το Γ, τότε το Α είναι ίσο με το Γ.
Όπερ, θα έρθει μια μέρα που τα Ελληνικά της Ελλάδας θα είναι ανακατεμένα Αγγλικά με βαρβαρικά!
Αυτό βέβαια οι γλωσσολόγοι το λένε “εξέλιξη της γλώσσας”. Και μπορεί γι’ αυτούς να είναι. Για τους χωμάτινους απογόνους του Αδάμ και της Εύας μπορεί να είναι. Για τους πύρινους Έλληνες όμως αποκλείεται. Είναι οπισθοχώρηση, πάτερ.
Γιατί στραβομουτσουνιάζεις; Τι είπα και σ’ ενόχλησε τόσο; Όταν εξομολογείται κάποιος, ο εξομολόγος απαγορεύεται να στραβομουτσουνιάζει. Ακούει, κρίνει και τιμωρεί. Ή αθωώνει.
Πολύ αγρίεψες, πάτερ! Γιατί;
Δεν ξέρω γιατί σκαντζοχέριασες, αλλά θα συνεχίσω την εξομολόγησή μου ως το τέλος για ν’ ανακουφιστώ από τις αμαρτίες μου: Έλεγα λοιπόν ότι: Οι αλλοδαποί δε μ’ ενοχλούν καθόλου, εγώ δε μπορώ να γίνω ρατσιστής ξαφνικά, τους ευγνωμονώ κιόλας γιατί κάνουν τις βαριές δουλειές που αρνούνται να κάνουν τα κοκόνια αυτής της επικράτειας, όμως αυτά τα βαρβαρικά Ελληνικά που μιλούν οι Έλληνες, με διαολίζουν! Πώς να το πω… Είναι ξένη λαλιά. Είναι λαλιά πιθήκων. Και, δι’ εσού, ρωτάω το Θεό: Είμαι ρατσιστής που μισώ τους πιθήκους;
Σου άρεσε αυτό, αλλά δε μου είπες: Γιατί αγρίεψες πριν; Μου φαίνεται ότι διαολίστηκες επειδή μίλησα για χωμάτινους απογόνους του Αδάμ και της Εύας. Πού το κακό; Εσύ δε λες στις κηδείες “χους ην και εις χουν απελεύσει”; Η Αγία Γραφή δε λέει ότι πήρε ο Θεός λάσπη κι έφτιαξε τον Αδάμ, από τον οποίο κατάγονται όλοι οι άνθρωποι;
Τι είπα ρε πάτερ και γυάλισε το μάτι σου;
Α, τώρα κατάλαβα! Διαολίστηκες, επειδή μίλησα για πύρινους Έλληνες. Ίσως να μην το ξέρεις… να πω λοιπόν ότι: Πίσω από το μύθο του Προμηθέα που χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους, κρύβεται η αντίστοιχη ιστορία της Γένεσης του ανθρώπου που αφηγείται η Αγία Γραφή. Ο Προμηθέας, πάτερ, δεν έμαθε τους ανθρώπους πώς ν’ ανάβουν φωτιά στο τζάκι για να ζεσταθούν και να μαγειρεύουν, όπως μας έλεγαν (και λένε ακόμα) οι δάσκαλοι στο σχολείο. Ο Προμηθέας έδωσε στους ανθρώπους ψυχή! Αυτή ήταν η φωτιά που εννοούσε ο μύθος. Κι επειδή οι Έλληνες είναι τέκνα του Προμηθέα, είπα ότι οι Έλληνες είναι πύρινοι, δεν είναι χωμάτινοι, όπως είναι τα τέκνα του Αδάμ.
Δεν ξέρω κιόλας… Αλλά, δι’ εσού, ρωτάω το Θεό: Τι πρέπει να κάνω για να μην πάω στην κόλαση με τέτοιες αμαρτωλές σκέψεις που κατεβάζει η κεφάλα μου;
