Αρχίζοντας από το 1991, όταν ετέθη πρώτη φορά ζήτημα για ίδρυση Μαθητικού Φεστιβάλ, θα μετρήσουμε 23 χρόνια. Πολύς χρόνος για να μην έχει εκπροσωπηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο ποτέ εκείνη η παρέα των 14χρονων – 15χρονων τότε παιδιών, 38άρηδων σήμερα!
Ο Γιάννης Σελιμάς, μέλος εκείνης της πρωτοπόρας παρέας, θέτει υποψηφιότητα με το συνδυασμό του Παύλου Μοσχολιού και θυμίζει ότι η γενιά του συνετρίβη στις συμπληγάδες που έστησαν από τη μια η παλαιότερη «γενιά του Πολυτεχνείου» και, από την άλλη, η νεότερη «γενιά της αφασίας».
«Αυτή η πόλη δεν γλέντησε ποτέ», είπε στην τελευταία του επίσκεψη στο Γραφείο της «Αναγγελίας».
Θα συμφωνήσουμε. Διότι ακόμα και τα πιο ωραία πράγματα που έφτιαξε η πόλη, δεν απέκτησαν όνομα, δεν έγιναν μύθος, δεν εκτάθηκαν, δεν έτυχαν αναγνώρισης, δεν έγιναν συλλογικό κεκτημένο.
Ο περιβαλλοντολόγος Γιάννης Σελιμάς θέλει να εκλεγεί στο Δημοτικό Συμβούλιο και να εργαστεί με σκοπό να σχηματίσει η πόλη την ταυτότητά της. Ίσως έρχεται με καθυστέρηση 23 χρόνων να επαναδιατυπώσει το όραμα της εφηβικής εκείνης παρέας που μιλούσε για συνάντηση όλων των μαθητών του Γυμνασίου και του Λυκείου του Αγρινίου, οργανωμένη από τη Μαθητική Επιτροπή, στην οποία (πόσο νωρίς, ε…) ΔΕΝ θα είχαν θέση τα κόμματα, αλλά τα πρόσωπα, οι μονάδες, οι ίδιοι οι μαθητές. Όντως, η «αστική ολοκλήρωση» του Αγρινίου δεν έχει γίνει. Αλλά και να γινόταν (κάποτε θα γίνει) η ταυτότητα της πόλης δεν θα είχε συγκροτηθεί. Διότι «ταυτότητα» της πόλης δεν είναι κάτι το γενικό και το αόριστο. Ας πάρουμε παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη: Ταυτότητα της πόλης είναι ένα σύμβολο, ο Λευκός Πύργος. Για το Αγρίνιο, η πάλη του Ηρακλή με τον Αχελώο δεν έχει την ισχύ συμβόλου. Ταυτότητα της Θεσσαλονίκης είναι επίσης ο Πεντζίκης, ο Σκαμπαρδώνης, ο Χριστιανόπουλος, ο Παπάζογλου. Ταυτότητα της Θεσσαλονίκης είναι δηλαδή οι αναγνωρισμένες ανθρώπινες μονάδες. Είναι τα τραγούδια που γράφηκαν γι’ αυτήν. Δεν είναι μαζικά η πόλη! Στο Αγρίνιο όμως οι μονάδες θάβονται ζωντανές. Δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ο Υφαντής, ο Αντωνάκος, ο Πιστικός, ο Σταυρίδης, ο Παπανίκος, ο Γαρουφαλής, ο Μποκώρος, η Γρέντζελου, ο Πατούλας.
Δεν θάφτηκαν αυτοί. Το Αγρίνιο θάφτηκε…
