Τι έχει, Γιάννη μ’, ο καναπές και όλοι «τον έβαλαν στο μάτι»; Μια χαρά στοχάζομαι στον καναπέ, τεντώνω την αρίδα μου και αφήνω το νου μου να πετάξει όπου γουστάρει.
Σε ρωτώ: Γιατί μου κατηγορούν τόσο απαξιωτικά το πιο ήσυχο μέρος της ζωής μου; Βαλτοί είναι; Τι έχει ο καναπές και τον κατηγορούν τόσο οι πατριώτες; Κι όσο περισσότερο πατριώτες είναι, τόσο πιο πολύ τα βάζουν με τον καναπέ μου. «Σηκωθείτε απ’ τον καναπέ», λέει, άκουσον – άκουσον! Γιατί να σηκωθώ από τον καναπέ, τζόγια μου; Να σηκωθώ και να κάνω τι; Να σηκωθώ και να πάω πού; Εσύ δηλαδή… που είσαι σηκωμένος, πού είσαι; Τι κάνεις;
Απλώς φωνάζεις. Τίποτ’ άλλο δεν κάνεις…
Α, ναι, χωρίς εμένα που κάθομαι δήθεν στον καναπέ δε μπορείς να κάνεις τίποτα! Και σου φταίει τάχα που εγώ κάθομαι στον καναπέ μου και δεν βγαίνω στους δρόμους υπό την πεφωτισμένη σου ηγεσία για να ρίξουμε τους προδότες από την κυβέρνηση!
Άντε και το κάνω ρε… Πες μου τι θα βάλεις στη θέση τους όταν τους ρίξουμε! Τι και ποιον. Θέλω διευθύνσεις και ονόματα. Για να μη γίνουν τα ίδια. Εγώ λέω ότι θα γίνουν ίδια και χειρότερα, αλλά… θα μου πεις… τι ξέρω εγώ… ενώ εσύ… που δεν κάθεσαι στον καναπέ σου γιατί φωτίστηκες και αφυπνίστηκες κι επαναστάτησες, μέγιστε, είδες αυτά που δεν βλέπω εγώ ο καναπεδάκιας…
Λοιπόν, όποιος ξαναπροσβάλλει τον καναπέ, Γιάννη μ’, δεν θα του χαριστώ!
Για την ιστορία, ο καναπές μου είναι τριάντα χρονών και είναι ντούρος. Μόνο μια φορά του άλλαξα ενδυμασία. Ποτέ άλλοτε δε μου ζήτησε τίποτα. Κάθεται ’κει και με περιμένει να γυρίσω. Να κάτσω πάνω του, να ξαπλώσω, να την αράξω, να στοχαστώ. Είναι η πιο αγαπημένη γωνιά του σπιτιού μου, καλύτερη ακόμα κι απ’ το κρεβάτι, είναι ο ιερός μου τόπος, διότι στο κρεβάτι κοιμάμαι κι ονειρεύομαι σάχλες, ενώ στον καναπέ ηρεμώ κι οραματίζομαι κόσμους.
Έτσι που λες…
Τι έχει, Γιάννη μ’, ο καναπές και όλοι «τον έβαλαν στο μάτι»; Άκου να μιλούν για τη «φυλή του καναπέ» οι αθεόφοβοι… Οι επαναστάτες της δεκάρας! Καθότι εγώ, Γιάννη μ’, καταφεύγω στον καναπέ γυρνώντας από τον καθημερινό μου πόλεμο. Δεν κάθομαι στον καναπέ για να μην πάω στην επανάσταση. Κατάλαβες; Είμαι πάντα εκεί, φεύγω μόνο για κατούρημα… Και, για κάτι άλλο… Το λοιπόν… δεν ανέχομαι προσβολές για τον καναπέ μου! Οι φαφλατάδες που τα βάζουν με τον καναπέ του κοσμάκη, δεν έχουν ιδέα τι εστί… Πήραν μια καραμέλα και τη μασάνε σα μηρυκαστικά που είναι! Επιτέλους, ας αφήσουν τον καναπέ μου ήσυχο! Οφείλω να τον υπερασπίσω δημόσια, Γιάννη μ’, διότι αυτός μου πρόσφερε άφατες αναπαύσεις μετά από τις καθημερινές άγριες μάχες, άσε που στην καμπούρα του πέρασα όλες εκείνες τις μεγάλες νύχτες της μεγάλης αγωνίας για το τι μέλλει γενέσθαι…
Τι λες κι εσύ; Το θεωρείς τάχα σωστό να τον φτύσω για να κάνω το χατίρι των μπαχαλάκηδων; Όχι! Αυτοί έχουν βαλθεί να μου χαλάσουν κάθε στιγμή ησυχίας και κάθε σημείο ανάπαυσης απ’ τον πόλεμο. Βαλτοί είναι σίγουρα! Και νά ’λεγες ότι πολεμούν, θα έλεγα «ε, χαλάλι», αλλά όχι, δεν πολεμούν, κάνουν απλώς ντόρο, τα βάζουν με τον καναπέ μου κι εγώ διαολίζομαι πλέον, αρκετά ανέχτηκα αυτή την απαξίωση, Γιάννη μ’… Ο καναπές δεν είναι αξεσουάρ της τηλεόρασης. Είναι προέκταση της βιβλιοθήκης μου! Πάνω στον καναπέ διάβασα τα καλύτερα βιβλία. Να μη σου πω και τι άλλο έκαμα, διότι θα φρίξεις, σεμνότυφε!
Λοιπόν… Μη μου ξανακατηγορήσεις τον αγαπημένο μου καναπέ… Στο λέω… Θα γίνουμε από δεκαοκτώ χωριά, Γιάννη μ’…
