H Ολιγαρχία ετοιμάζει την “δημοκρατική δικτατορία” της
Η Αγορά μαραζώνει μέρα τη μέρα βυθίζοντας σε απόγνωση την τάξη των εμπόρων, των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών που, ιστορικά, διαχρονικά, από τα πανάρχαια ακόμη χρόνια μέχρι και σήμερα, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας, άρα και της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνική τάξη σε καιρούς επαναστατικούς ήταν ο τροφοδότης των εξεγέρσεων εναντίον των τυράννων, ενώ σε καιρούς ειρήνης ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που μέχρι το 2008 έμενε διαρκώς ανοιχτή προς τα πάνω, προς την κοινωνική ανέλιξη δηλαδή ακόμα και του εσχάτου. Αυτή ήταν η αρχετυπική ιδεολογία της.
Η μεσαία τάξη οδεύει ολοταχώς προς αφανισμό. Την ώρα που εκατομμύρια Ελλήνων εξισώνονται πια στην ανέχεια, την ώρα που οι στυλοβάτες της μεσαίας τάξης καταπίνονται από το βούρκο στο έλος, η τυχοδιωκτική ελίτ της χώρας, αφού εδώ και χρόνια απώθησε στη γωνία την αστική ελίτ, όντας συναρμολογημένη από τα πιο φτηνά υλικά μιας αντιπνευματικής εποχής που προηγήθηκε, οραματίζεται τον εκρηκτικό πολλαπλασιασμό του πλούτου της με επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Στην προσπάθεια που καταβάλλει, έχει στην υπηρεσία της τον έλεγχο κρίσιμων διαύλων επικοινωνίας, μέσω των οποίων διοχετεύει στην ανυποψίαστη αγέλη την προπαγάνδα της. Έχουν δίκιο οι ινστρούχτορες του Σύριζα να μιλάνε “για ταξικό πόλεμο” από τα έδρανα της Βουλής. Μόνο που, αυτή τη φορά, δεν αγωνίζεται το προλεταριάτο να καταργήσει την αστική τάξη, αλλά η ΝΕΑ αστική τάξη σε βάρος του νέου προλεταριάτου. Η αυριανή μέρα θα βρει ενοποιημένο το 80% του Ελληνικού λαού κάτω από το όριο της φτώχειας, το 15% ενδιάμεση ζώνη και το 5% θα είναι η τάξη που θα διοικεί πολιτικά και οικονομικά τη χώρα. Αυτό το 5% θα είναι η νέα αυτοκρατορική δυναστεία, από την οποία θα εκλέγεται ο Ολιγάρχης δικτάτωρ. Κι εδώ είναι το μεγαλύτερο ψέμα που λέει ο Σύριζα στον Ελληνικό λαό, αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη που διαπράττει ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του σε βάρος του έθνους! Θα μπορούσε να είναι αφέλεια αντί ψεύδους ή φαντασίωση αντί απάτης, αν το χρέος της χώρας δεν έφτανε τα 350 δις ευρώ, αν δεν θα αυξανόταν κατά 60% με επιστροφή στη δραχμή, εν μιά νυκτί, αν οι συνταξιούχοι δεν ήταν διπλάσιοι από τους εργαζόμενους, αν η ανεργία των νέων δεν έφτανε το 50%, αν η παραγωγικότητα δεν είχε αρνητικό πρόσημο, αν οι μετανάστες δεν έβρισκαν στην Ελλάδα ένα ξέφραγο αμπέλι…
Η μεσαία τάξη λοιπόν… Που καταρρέει, επειδή οι εισαγόμενες πρώτες ύλες άρχισαν να κάνουν αισθητή την απουσία τους στην παραγωγική οικονομία, αφού οι εισαγωγείς υποχρεούνται να προκαταβάλλουν τη συνολική αξία τους στους προμηθευτές του εξωτερικού. Αυτό δεν είναι ακόμα ορατό στο ευρύ κοινό, αλλά, όπως και η κρίση του 2008 έγινε αισθητή ενάμισι χρόνο αργότερα, το 2010, έτσι και η κάθετη μείωση των πρώτων υλών που συμβαίνει σήμερα, θα γίνει ορατή κάμποσους μήνες μετά.
Το τραγικό είναι ότι τίποτα δεν φαίνεται ικανό ν’ ανακόψει αυτή την επικίνδυνη ρωγμή στην καθημερινότητά μας. Ακόμα κι αν ο Σύριζα διασωθεί στο τέλος, ακόμα κι αν η χώρα αποφύγει τη χρεοκοπία, ακόμα κι αν εξασφαλιστούν τα ποσά για τους μισθούς (του Δημοσίου) και τις συντάξεις 3,8 εκατομμυρίων Ελλήνων (αδύνατον, μακροπρόθεσμα) η βεβαιότητα ότι ο Ιδιωτικός Τομέας θα συνεχίσει να φθίνει, μέχρι που θα καταρρεύσει πλήρως, είναι εξόφθαλμη.
Ο Ιδιωτικός Τομέας είναι επιφορτισμένος με την εθνική αποστολή να δώσει την πολυπόθητη λύση στον εφιάλτη της ανεργίας που, άγριο θηρίο, απειλεί να κατασπαράξει την Ελληνική κοινωνία! Κι όμως… Το επιχειρείν, απαξιωμένο επί δεκαετίες Πασοκισμού, αλλά και αριστεροδέξιου συνδικαλισμού, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας πολιτεύεται με την ίδιαν ακριβώς αδιαφορία (ή άγνοια) που πολιτεύονταν οι δεξιοί και οι κεντροαριστεροί προκάτοχοί του… Όχι μόνο συνεχίζεται άθικτος ο άκρατος κρατισμός της μεταπολίτευσης, μεταλλάχτηκε τώρα και σε ιό δογματικής ηθικής που, με τη μορφή της αντιμνημονιακής σοφιστείας, απειλεί να μετατρέψει τους πολίτες σε ακραίο πολιτικό περιθώριο, μετατρέποντας όπου νά ‘ναι τη χώρα σε “Αλβανία του Χότζα”. Ο κρατισμός άλλωστε είναι αυτός που, λόγω της αβαθούς συνείδησής του, αρνείται νηπιωδώς να παραδεχτεί την ίδια του την ψευδαίσθηση και, δύο ολόκληρους μήνες μετά την άσκηση θεατροειδούς εξουσίας, δίνει στον Σύριζα δυσθεώρητα ποσοστά αποδοχής. Και θα συνεχίσει να τα δίνει, μέχρι “να φάει τα μούτρα του”, όταν σε λίγο θα τρακάρει αιματηρά με την πραγματικότητα.
Όσο και να ναρκισσεύονται στην εξουσία τους οι αγραβάτωτοι κυβερνήτες μας, όσο, παράλληλα, η μάζα βαυκαλίζεται με μικροαστικές φαντασιώσεις κι όσο τα ΜΜΕ μηρυκάζουν την προπαγάνδα των ισχυρών της ημέρας, η πραγματικότητα ειδοποιεί φωναχτά ότι η μεσαία τάξη καταρρέει και μαζί της η Ελλάδα. Τετέλεσται…
Όμως. Κρατήστε το αισιόδοξο μήνυμα ότι: Τα δεινά, ακόμα και τα χειρότερα, έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Όχι για τα άτομα, αλλά για την Ιστορία. Αυτό εννοούσε και ο Ηράκλειτος όταν έλεγε “πόλεμος πατήρ πάντων”… Σ’ αυτό τον πόλεμο που διεξάγεται, το κοντινό μέλλον της Ελλάδας προδιαγράφεται σχεδόν με σαφήνεια: Μία ολιγάριθμη όσο και διαβαθμισμένη τάξη πλουσίων, το 10% του πληθυσμού όλο κι όλο, με καταθέσεις στο εξωτερικό σε ευρώ που θ’ αποκτήσουν ξαφνικά πολλαπλή αξία με την επιστροφή της χώρας στη δραχμή, θ’ αναλάβει τα ηνία της χώρας έχοντας στο υποπόδιό της το 90% του λαού. Ο φυσικός και ο ενεργητικός πλούτος της χώρας θα περάσει αυτόματα στην ιδιοκτησία των Ολιγαρχών έναντι πινακίου φακής. Η πολυπληθής μάζα θα έχει δικαίωμα μόνο ν’ ανασαίνει. Οι μισθωτοί που τις προηγούμενες δεκαετίες αποτέλεσαν μία ψευδή μεσαία τάξη (αν και σπούδασαν σπαταλώντας την οικογενειακή περιουσία) δεν θα έχουν μεγαλύτερο εισόδημα από εκείνο του χειρώνακτα. Η δε πολιτική θ’ αποτελεί προνόμιο των ΟΛΙΓΩΝ, αποκλειστικό προνόμιο των ασυνείδητων γόνων της νέας ελίτ.
Κακά τα ψέματα: Η εξουσία του Σύριζα δεν βασίζεται σε κάποιο κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα, αλλά σε μια κυρίαρχη λαϊκίστικη εντύπωση. Και, ως τέτοια, δεν είναι παρά μία φούσκα που οσονούπω θα σκάσει. Φτάσαμε βέβαια στο παρακμιακό εκείνο σημείο να λες αυτό και να σκέφτεται ο άλλος: “Γιατί; Οι άλλοι ήταν καλύτεροι;”. Πρόκειται για έναν συνήθη κατινίστικο συμψηφισμό που θάβει την ουσία: Ότι ο καλύτερος ή ο χειρότερος του Τσίπρα δεν είναι παρά η εισαγωγή ή, αντίστοιχα, ο επίλογός του. Με άλλα λόγια: Δεν είναι θέμα προσώπων, ούτε κομμάτων, δεν είναι θέμα ούτε δεξιάς, ούτε αριστεράς. Ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, ο Σύριζα, ανήκουν στην ίδια γραμμή γεγονότων που συναντιούνται καταλυτικά στην ανάγκη εκθεμελίωσης της μεσαίας τάξης. Γιατί το κάνουν; Μα για έναν σπουδαίο συστημικό λόγο: Είναι αδύνατο να φορολογηθεί η μεσαία τάξη! Με απλά λόγια, είναι αδύνατο να φορολογηθεί το επιχειρείν. Η πολλαπλότητά του εξουδετερώνει το ευφυέστερο φορολογικό σύστημα! Όταν όμως η μεσαία τάξη (δηλαδή η επιχειρηματική τάξη) εξασφαλίζει για τον εαυτό της αυτή την κρίσιμη συνθήκη προς χάρη των μελών της, μοιραία η “φορολογική ελευθερία” επεκτείνεται στην κοινωνική διάσταση, μεταλλάσσεται δηλαδή σε “κοινωνική ελευθερία”, κατά συνέπεια και σε ανυπακοή στην κεντρική διοίκηση. Τελικά, είναι ζήτημα πολιτικού ελέγχου της κοινωνίας! Κάθε απόπειρα να θιγεί αυτό το δικαίωμα που αποκτήθηκε με τους αιώνες, οδηγεί σε εξεγέρσεις και ανατροπές.
Έτσι εξηγείται και η πολυπλοκότητα του Ελληνικού φορολογικού συστήματος: Προσπαθεί μάταια να πιάσει την πολυπλοκότητα του πολύτροπου Ελληνικού επιχειρείν. Από την άλλη, η απειθαρχία στη φορολογική εντολή του κράτους, μετουσιώνεται σε απειθαρχία του λαού απέναντι σε κάθε εντολή, πολιτική ή άλλη.
Βαδίζοντας αυτόν τον αποκαλυπτικό δρόμο της λογικής θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά των Ελλήνων σε πλείστα όσα θέματα. Επί του προκειμένου, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής:
Με βάση τα παραπάνω, ο Σύριζα δεν είναι το αριστερό κόμμα που πήρε με το σπαθί του την εξουσία, αλλά ένα παραδοσιακό συστημικό κόμμα, για το οποίο εργάστηκαν πολύ όλα τα επικοινωνιακά εργαλεία του συστήματος: Τα κανάλια και οι δημοσκοπήσεις. Είναι συστημικό κόμμα, ίδιο με τ’ άλλα, επειδή θεμελιώνει την πολιτική των παροχών στον δανεισμό, αντί του νοικοκυρέματος. Αντί δηλαδή να πει ότι: Μειώνω τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο στον απολύτως αναγκαίο αριθμό, ισοσκελίζω μισθούς και συντάξεις με τα απολύτως δικά μου έσοδα, κι όλα αυτά γιατί αρνούμαι να ζω με δανεικά… παράλληλα θα ενισχύσω την παραγωγικότητα και το επιχειρείν ώστε ν’ αυξήσω τα έσοδα του κράτους και, με αυτά, ν’ αυξήσω αναλογικά τους μισθούς και τις συντάξεις, ε, αντί όλων αυτών, καταγγέλλει φόρα παρτίδα τους δανειστές ότι συνωμοτούν για την… ανατροπή της κυβέρνησής του! Λες και τις προηγούμενες κυβερνήσεις τις υποδέχονταν οι δανειστές μετά βαΐων και κλάδων… Το κάνει γιατί, λέει, δεν του δίνουν λεφτά χωρίς εγγυήσεις, χωρίς μεταρρυθμίσεις. Είναι το άκρον άωτον του παραλογισμού… Η στρέβλωση εννοιών όπως “περηφάνια”, “πατριωτισμός”, “εντιμότητα”, έγινε καθημερινότητα του λαού, η δε κυριαρχία των αλλοιωμένων αξιών περνάει με φασίζουσες τακτικές από την ηθική απαξίωση όχι μόνο των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και των διαφωνούντων πολιτών…
Ο Σύριζα αποτελεί ένα φρεσκάρισμα των δύο προηγούμενων διεφθαρμένων κομμάτων εξουσίας, είναι μία αναβάπτιση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, στο στελεχιακό άλλωστε δυναμικό του οποίου και βασίζεται.
Μένει αναπάντητο ακόμα ένα ερώτημα: Και πώς θα μπορούσε να φορολογηθεί το επιχειρείν, χωρίς – κατά τη θεωρία μας – να ξηλωθεί η μεσαία τάξη; Κατά συνέπεια: Πώς θα μπορούσε η κεντρική διοίκηση να επιβάλλει την πολιτική ή την άλλη βούλησή της στους πολίτες χωρίς να ισοπεδώσει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα;
Είναι απλό: Δεν θα μπορούσε! Το σύστημα το συνειδητοποίησε αυτό. Γι’ αυτό και ο υστεροκαπιταλισμός συναντήθηκε με τον υστεροσοσιαλισμό. Στη νέα εκδοχή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος ενσωματώθηκαν παλαιοσοσιαλιστικές μέθοδοι κρατικής παρέμβασης στο επιχειρείν, με σκοπό την κορύφωση των δομών εξουσίας και την κατασκευή της επιδιωκόμενης οικουμενικής πυραμίδας. Στο νέο ιδεολογικό πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας οι 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις μιας τόσο μικρής χώρας αποτελούν τρανταχτή ανορθογραφία, συνεπώς έπρεπε να κλείσουν. Με κάποιο τρόπο πρέπει να κλείσουν. Έκλεισαν ήδη η οι μισές. Οι άλλες μισές των μισών χαροπαλεύουν. Αντέχουν όμως! Πέντε χρόνια τώρα και δε γονάτισαν. Δίνουν τον έσχατο αγώνα. Όχι μόνο για την επιβίωσή τους, αλλά για την ίδια τη Δημοκρατία! Η αντίστασή τους είναι αυτή που χαλάει τη μαγιονέζα στους κατηχητές της Νέας Ηθικής και, στ’ αλήθεια, είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ αληθινή αντίσταση που έγινε στα μνημόνια από το 2008 μέχρι το 2015… Η παραγωγική και οικονομική υγεία της μεσαίας τάξης θα μπορούσε ν’ αναγνωριστεί ως στρατηγικός πυλώνας της ιδανικής Δημοκρατίας.
Εργαλείο υποταγής ενός λαού στο κράτος κι ενός κράτους στο Υπερεθνικό Διευθυντήριο είναι η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, η έννοια δηλαδή που επαγγέλλονται “μνημονιακοί” και “αντιμνημονιακοί” αντάμα. Η βασική υπόσχεση του Σύριζα, που, καθόλου τυχαία, συγκινεί απέραντα τους δανειστές, είναι η “φορολογία των ολιγαρχών”. Μόνο που, στην πράξη, δεν πρόκειται για “φορολογία των ολιγαρχών”, αλλά για φορολογία των μικρομεσαίων. Οι οποίοι χρόνια τώρα καταγγέλλονται από τον Σύριζα ως φοροφυγάδες. Το νέο οικονομικό σύστημα έχει οικουμενική ανάγκη να βασίζεται σε κράτη που φορολογούν μεγάλες Ανώνυμες Εταιρείες, όχι για οικονομικούς λόγους, αλλά, καθώς αποδείξαμε παραπάνω, για λόγους πολιτικού ελέγχου! Η άλλη ανομολόγητη αλήθεια είναι ότι: Αν στο Ελληνικό κράτος (με τις 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις) πιαστεί ολόκληρη η φοροδιαφυγή, όπως θέλει ο Σύριζα, δεν θα καταρρεύσουν μόνο οι επιχειρήσεις και δεν θα αυξηθεί μόνο η ανεργία, θα διαλυθεί και η κοινωνία, διότι εξαερώνεται η θεμελιώδης συνθήκη που συντηρεί ένα υπερτροφικό Δημόσιο Τομέα. Η ζωτικότητα της Ελληνικής Οικονομίας, κακά τα ψέματα, βασίστηκε σ’ αυτή την παρασιτική μεν, βασική δε συνθήκη. Η εξαγγελθείσα θεραπεία της μοιάζει με την κατάκτηση της Αμερικής από τους Ευρωπαίους που αποδεκάτισε τους αυτόχθονες Ινδιάνους, λόγω της έκθεσής τους σε άγνωστα μέχρι τότε μικρόβια.
Μα, θα πεις, δεν πρέπει να πληρώνουμε φόρους;
Και βέβαια πρέπει να πληρώνουμε φόρους! Σε μια δίκαιη (εντάξει, σε μια σύγχρονη) κοινωνία ο φόρος αποτελεί την συνεισφορά του ατόμου στο συλλογικό αγαθό, μπορεί επομένως η φορολόγηση του επιχειρείν να γίνει επί του παραγόμενου και μετρήσιμου εισοδήματος. Η παλιά “αρχή της δεκάτης” (το 10% του εισοδήματος) ήταν και παραμένει η πιο δίκαιη, αλλά και η πιο απλή, ταυτόχρονα δε η πιο αναπτυξιακή φορο – λογική ιδέα, που, αν γινόταν και συνταγματική αρχή, θα εξακόντιζε παγίως την υγεία της Διοίκησης! Κι αν ένα δίκαιο κράτος θέλει να βάλει έναν “ουρανό” στα υπερκέρδη, μπορεί να υποχρεώσει τους πλούσιους σε πολιτιστικές χορηγίες, όπως έκανε η αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Έτσι απλά θα μπορούσε όντως να φορολογηθεί αποτελεσματικά ΚΑΙ η μεσαία και η ανώτερη επιχειρηματική τάξη.
Γιατί όμως δεν το κάνουν;
Επειδή, είπαμε, οι ελίτ δεν έχουν ανάγκη την οικονομική απόδοση του φορολογικού συστήματος, αλλά την άσκηση πολιτικού ελέγχου στα κράτη και τις μάζες. Είναι βασικός όρος ισχύος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Γι’ αυτό και ο δανεισμός “από τις αγορές” θεωρείται συστημικά αυτονόητος.
Συμπέρασμα: Ο Σύριζα είναι απύθμενα χειρότερος και από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ για τον εξής πολύ σπουδαίο λόγο: Ο Αλέξης Τσίπρας (στο πλαίσιο του αυθεντικού σήμερα ή του μεταλλαγμένου αύριο Σύριζα) μπορεί να περάσει “δύσκολα” νομοθετήματα έχοντας δεδομένη τη συμμαχία των συνδικάτων, συνθήκη απολύτως αναγκαία για τη Νέα Ηθική. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η εσπευσμένη αύξηση στο μισθό των εργαζομένων της ΔΕΗ. Αν αυτά που είπε και έκαμε στους δύο πρώτους μήνες της εξουσίας του ο Τσίπρας, τα έκαναν ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος, θα είχε καεί το πελεκούδι από τις οργίλες διαδηλώσεις. Οι μόνοι που “δεν τσιμπάνε” σ’ αυτό, είναι το ΚΚΕ και οι αντιεξουσιαστές…
Η αλήθεια είναι πικρή: Σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία πολιτική δύναμη για να στηρίξει την ζωτική για τη Δημοκρατία μεσαία τάξη. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει θεωρητικά τη δυνατότητα να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία, αφού, σε αντίθεση με τον Σύριζα, μπορεί να γλιτώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία, δεν μπορεί ωστόσο να λύσει το στρατηγικό θέμα, όπως κωδικοποιείται ως πρόβλημα της μεσαίας τάξης, γιατί η Νέα Δημοκρατία ΔΕΝ είναι κόμμα της μεσαίας τάξης. Εκτός αν γίνει… Από την άλλη, ο λαός τελεί σε ιδεολογική σύγχυση και είναι ανίκανος να παρακολουθήσει μια λογική εξήγηση των τεκταινομένων. Με εξουδετερωμένη την διαλεκτική σκέψη του, αδυνατεί να κατανοήσει το προφανές. Όλα είναι θολά. Πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως αυτή του “Ποταμιού”, πολιτικοποιούν το “τίποτα”, πασπαλίζουν με επιτηδευμένη άνεση την χαζοχαρούμενη ελαφρότητα του μαλακίου και διαταράσσουν βαθιά την φυσικότητα της πολιτικής διεργασίας.
Η πολιτική έκφραση της μεσαίας τάξης (αντί της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς που επιχειρείται άλλοτε με αναμόχλευση της ιντελιγκέντσιας, συνηθέστερα δε της νομενκλατούρας, άλλοτε με άθροιση ματαιόδοξων παρεών ή αχρήστων κομματιδίων) χρειάζεται ένα αθώο (δηλαδή ένα απενοχοποιημένο) κόμμα δημιουργών, εκπροσώπων όλων των κλάδων της δημόσιας ζωής, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου, ολιγάριθμο και επιλεκτικό στην στελεχιακή του διάσταση, προπάντων δε αντιαρχηγικό, αλλά με σεβασμό στην “του πρώτου ανδρός αρχή”, που θα επεξεργαστεί αρχές και αξίες, φιλοσοφικά κατ’ αρχήν, κοινωνιολογικά στη συνέχεια, πολιτικά μετέπειτα, και, τέλος, οικονομικά, αφού η Οικονομία, παρά την κυρίαρχη εντύπωση, ΔΕΝ είναι το πρώτιστο, ούτε το μέγιστο. Μιλάμε για ένα νέο Κεντρώο Κοσμοπολίτικο κόμμα, δημιούργημα των πολιτικά εξόριστων ή, μάλλον, απαξιωμένων πολιτών, ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ, γέννημα της πολιτικής εφεδρείας, όχι του υπάρχοντος “πολιτικού προσωπικού”. Μόνο έτσι μπορεί να καθοδηγηθεί αυθεντικά ο λαός.
Βεβαίως απαιτείται χρόνος γι’ αυτό. Και δεν μας βγάζουν οι ασφυκτικές ημερομηνίες… Υπ’ αυτή την έννοια, ως έκφραση μιας τελευταίας ελπίδας πριν την έλευση του χάους, θα ήταν μία λύση να επανέλθει προσωρινά η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, ώστε να δοθεί χρόνος για τη γέννηση και την οργάνωση του νέου μεγάλου πολιτικού χώρου που θα υπεράσπιζε την πολυπληθή μεσαία τάξη, ταυτόχρονα όμως θα την εκσυγχρόνιζε κιόλας.
Η ιδέα που καλλιεργείται εσχάτως και (για την αποφυγή των εκλογών) καταλήγει στην αναγκαστική συγκυβέρνηση του (υπό διάσπαση, μάλλον) Σύριζα με την (υπό διάσπαση, επίσης) Νέα Δημοκρατία, πιθανότατα με άλλον και κοινής αποδοχής πρωθυπουργό, μια νέα δηλαδή “κυβέρνηση Παπαδήμου” που θ’ αντιμετώπιζε ίσως τον επικείμενο κατακερματισμό του πολιτικού κόσμου, δεν θα έχει παρά μία και μόνο ικανότητα: Να υπηρετήσει μονοδιάστατα το εκκολαπτόμενο τρίτο μνημόνιο. Σε καμία όμως περίπτωση αυτή η πολιτική εκδοχή της Νέας Ηθικής δεν θα μπορεί να υπερασπίσει στρατηγικά τη μεσαία τάξη, ούτε επομένως τη Δημοκρατία. Οι συνθήκες που οδηγούν στην “δικτατορία της Δημοκρατίας”, αυτή που ετοιμάζουν οι Ολιγάρχες, θα επιταχυνθούν, άρα θα ενισχυθούν, αντί να εκλείψουν…
Μετά απ’ αυτά, η αποδοχή του εθνικά μοιραίου είναι μάλλον η εξυπνότερη ψυχική στάση από τον ευφυή πολίτη. Στο κάτω – κάτω, για τον λαό που, μεθυσμένος από απληστία, κάνει αλόγιστη χρήση των αγαθών και των προνομίων του, ενώ αρνείται να λογικευτεί δια του λόγου ή της πειθούς, μπορεί μελλοντικά ν’ αποδειχτεί ευεργετική η οδυνηρή επαφή του με το χειρότερο. Αλλά προτού καταφύγουμε στην κραυγή “ο Θεός (της Ελλάδος) να βάλλει το χέρι του”, ας καταφύγουμε στο ατομικό και το συλλογικό ένστικτο της επιβίωσης: Οι έσχατοι, όχι οι πρώτοι, οι έσχατοι πρέπει τώρα ν’ αναλογιστούν την ευθύνη τους απέναντι στη ζωή, να βγουν από την τρύπα τους, ν’ αναμετρηθούν πρώτα με τον πληγωμένο εαυτό τους, και, αφού επουλώσουν το τραύμα της κόπωσης, αν όχι του περιθωρίου, να βγουν στην Αγορά και να δηλώσουν “παρών”. Τα υπόλοιπα θα τ’ αναλάβει η Ιστορία…
