Θα μπορούσε να μας διδάξει το πρόσφατο παρελθόν, αλλά…
Γιατί άραγε από το 44% το ΠΑΣΟΚ βυθίστηκε στο 12 και από κει στο 3 ή το 4, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις; Αν πάρει 2,9%, θα φταίει ο Παπανδρέου; Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι μόλις 17% από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ακολουθούν τον Γιώργο. Άρα δεν φταίει αυτός! Ίσως να πρόκειται για την ίδια αιτία που προκαλεί καθίζηση και της Νέας Δημοκρατίας, παρότι… “ο φόβος για τους κομμουνιστές” συσπειρώνει (απρόθυμα πάντως) τον κόσμο της…
Η καθίζηση (πιθανόν και η εξαφάνιση) του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η κάθετη πτώση της Νέας Δημοκρατίας, ΔΕΝ οφείλονται στη “φιλελεύθερη συγκυβέρνηση”, ούτε στον ΕΝΦΙΑ – λαιμητόμο, ούτε στις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, ούτε καν στα μέτρα της επώδυνης λιτότητας που επιβάλλει το μνημόνιο.
Δεν παραδοξολογούμε.
Η πελατεία στη μεταπολίτευση εξασφαλιζόταν με ρουσφέτια. Διορισμούς απ’ το παράθυρο, παροχές κάθε είδους… είναι γνωστά, να μην τα λέμε και τα ξαναλέμε. ΑΥΤΌ έδινε στον δικομματισμό μέχρι και 80% εξαργυρώνοντας την ψήφο που έριχνε στο παραβάν.
Σήμερα όμως, Ιανουάριος 2015, κανένα από τα δύο πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας, μα κανένα, δε μπορεί ν’ ανταμείψει έστω έναν ψηφοφόρο. Ο πολίτης που κάποτε αναδείκνυε σε “μεγάλο κόμμα” το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία, πάει στην κάλπη ΧΩΡΙΣ δέλεαρ, χωρίς το κίνητρό του. Και πόσοι είναι αυτοί που ψήφιζαν ιδεολογικά και πόσοι από αυτούς έμειναν χωρίς “ανταλλάξιμο εμπόρευμα”;
Στα δύο πάλαι ποτέ “κόμματα εξουσίας” μένουν πιστοί οι οπαδοί που και παλιότερα και τώρα ψήφιζαν επί τη βάσει των αρχών τους. Ελάχιστοι δηλαδή! Εκείνοι που βολεύτηκαν, λάκισαν. Κι αναζητούν τώρα τρόπο να εκδικηθούν τους “προδότες” όχι της πατρίδας, αλλά της τσέπης τους.
Η Νέα Δημοκρατία συγκρατεί ακόμα μερικές ομάδες του πληθυσμού που φοβούνται την επέλαση της αριστεράς. Εξ ου και “η τεχνική του φόβου” που μεταχειρίζεται κατά προτεραιότητα σ’ αυτές τις “ταχύρυθμες” εκλογές. Αγωνίζεται να διασωθεί με ιδεοληπτικά τεχνάσματα.
Με μικρές παραλλαγές από το ένα στο άλλο, και στα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια, συμβαίνει τώρα το απίθανο: Απέμειναν και απολογούνται για τις λαμογιές των φευγάτων οι αγνοί οπαδοί που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία για λόγους αρχής και (παρά το γεγονός ότι μπορούσαν) δεν καταδέχτηκαν ποτέ να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι, να επωφεληθούν από την κομματική τους προσήλωση. Όσο και ν’ ακούγεται απίστευτο, υπήρχαν πάντα και τέτοιοι πολίτες. Και υπάρχουν…
Εν κατακλείδι, το κίνητρο των μαζών που κατευθύνονται στον Σύριζα, είναι και πάλι ιδιοτελές… Ίδιο κι απαράλλαχτο με το παλιό… Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι στο διάολο συμβαίνει στο Δημόσιο Ταμείο… Καταλαβαίνει μόνο την αποκατάσταση του μισθού και της σύνταξης, τον διορισμό στο Δημόσιο, το επίδομα, την παροχή, το κανάκεμα.
Πολύ πρόθυμα ο Σύριζα βαφτίζει “οργή λαού” αυτή την ιδιοτέλεια! Αλλά “η οργή λαού” δεν διαφέρει καθόλου από την τρομοκρατία που ασκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι ο ίδιος μηχανισμός ελέγχου της μάζας. Είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, αν θέλετε, πρόκειται για την ίδια λογική που αναδείκνυε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία.
Αυτή η ίδια (και ιδιοτελής) λογική θα φέρει στην εξουσία τον Σύριζα.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η χώρα χρειάζεται μία λογική διάφορη,τόσο εκείνης που έκανε “μεγάλα” τα δύο κόμματα της μεταπολίτευσης, όσο ΚΑΙ εκείνης που φούσκωσε τα πανιά του Σύριζα και διεκδικεί στις 25 Ιανουαρίου την εξουσία.
Πού να τη βρούμε όμως… που δεν ακούει κανείς κανέναν… ακούει μόνο τον εαυτούλη;
