Ζητούνται ιδέες για την υπεράσπιση του Δημόσιου Ταμείου
Ας υποθέσουμε ότι ανέβαινε στην εξουσία ένας ηγέτης που θα σκεφτόταν το αυτονόητο: Η φοροδιαφυγή θεραπεύεται μόνο με την κατάργησή της. Τρελό, θα πεις. Αλλά ξανασκέψου το. Σκέψου ότι ο Μωάμεθ άλωσε την Κωνσταντινούπολη το 1453, επειδή έταξε στους ορθόδοξους χριστιανούς απαλλαγή από τα ανελέητα χαράτσια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Κι αυτοί προτιμώντας τον Σουλτάνο από τον Πάπα, εντάχθηκαν στο στρατό του για να πάρουν την Πόλη.
Η τρελή ιδέα για κατάργηση της φορολογίας δεν είναι και τόσο τρελή, αν αρχίσουμε να βάζουμε όρους, μεταβλητές και προϋποθέσεις. Ιδού ο πρώτος όρος: Η φορολογία καταργείται για τις επιχειρήσεις, όχι όμως για τους μισθωτούς του Δημοσίου και του Ιδιωτικού Τομέα ή τους συνταξιούχους. Ας μη βιαστεί κανείς να μιλήσει για τα «συνήθη υποζύγια». Αυτό ισχύει τώρα σε συσχέτιση με την φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων, δεν θα ισχύει όμως καθόλου με το γεμάτο Δημόσιο Ταμείο, το οποίο γεμίζει μόνο όταν ο κόσμος έχει δουλειά και εισόδημα να καταναλώνει.
Θα φορολογήσεις λοιπόν 100% την αξία όλων των καταναλωτικών αγαθών και ιδίως κάθε τι που υπάγεται στην έννοια «πολυτελής διαβίωση», όχι μόνο για την απόκτηση, αλλά και την κατοχή του, ένα μόνιμο «ενοίκιο», ας πούμε, στο κράτος.
Τι θα σήμαινε αυτό πρακτικά;
Θα σήμαινε ότι το Δημόσιο Ταμείο θα δημιουργούσε αμέσως απίστευτο πλεόνασμα, επομένως θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί εύκολα το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας», ώστε όλοι οι άνεργοι κάτοικοι της χώρας να έχουν έναν αξιοπρεπή «κοινωνικό μισθό», στέγη, φαγητό και περίθαλψη. Όλοι δε, ακόμα και ο τελευταίος πολίτης, θα είχαν ένα ισχυρό κίνητρο να μετατρέψουν μια καλή ιδέα σε επιχείρηση, να δημιουργήσουν τον ζωτικό τους χώρο, να εξασφαλίσουν εργασία για λίγους ή για πολλούς ο καθένας τους, όχι για να έχουν υπέρογκα κέρδη με τα οποία θα ζουν στον αστερισμό της χλιδής και της σπατάλης, αλλά για να έχουν μια ωραία ζωή που δεν θα της λείπει τίποτα.
Τότε θ’ ανθίσουν οι επιχειρήσεις, επειδή θα είναι αναγκασμένες συνεχώς να επενδύουν, άρα να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Τα κέρδη τους ή, όπως θα έλεγε η αριστερά, τα υπερκέρδη τους, δεν θα μπορούν να τα νέμονται καταναλωτικώς, αλλά επενδυτικώς, μόνο αυτό θα τους συμφέρει, διότι η φόρος της κατανάλωση αγαθών και δη των πολυτελών θα είναι ίσος και – κατά περίσταση – μεγαλύτερος από την αξία τους.
Λοιπόν… μήπως, όντως, η φοροδιαφυγή θεραπεύεται με την κατάργησή της; Τα έσοδα του πλούσιου δεν μπορείς να τα βρεις για να τα φορολογήσεις. Αν όμως δεν μπορείς να βρεις τα έσοδά του, μπορείς άνετα κι εύκολα να βρεις τα έξοδά του.
Είναι να μην ξανασκεφτείς άραγε ότι ο πλούσιος αγοράζει ένα πολυτελές σκάφος ή τζιπ και δεν φορολογείται καθόλου γι’ αυτό, επειδή «το γράφει» στην εταιρεία του, αλλά μία βάρκα που παίρνει ένας ερασιτέχνης ψαράς μπορεί να την πληρώνει χρυσή; Μα, ναι, πρέπει να το ξανασκεφτούμε το πράμα… Θα μπορούσαμε απλώς να γίνουμε λίγο πιο έξυπνοι.
Η Ελλάδα περιμένει με αγωνία τους ξένους επενδυτές. Που δεν θα έρθουν. Ή, όσοι έρθουν, θα έρθουν για τα φιλέτα. Που σημαίνει λίγες θέσεις εργασίας και μισθούς πείνας. Μένει μία λύση: Οι μικροί ντόπιοι επιχειρηματίες. Αυτοί, με ελάχιστο κεφάλαιο μπορούν «να κάνουν παπάδες», μπορούν να διώξουν εξ ολοκλήρου τον εφιάλτη της ανεργίας από τη χώρα και ν’ ανορθώσουν την εθνική οικονομία, εάν απαλλαχτούν από το βάρος των φορολογικών υποχρεώσεων, κυρίως όμως από την γραφειοκρατία και την διαφθορά που η βαριά φορολογία τους συνεπάγεται.
