Η αθέατη πλευρά της οικονομικής κρίσης
Μία από τις σημαντικότερες αρχές του Δημοσίου Δικαίου είναι ότι, ναι, «η δικτατορία δημιουργεί Δίκαιο». Είναι νομικός όρος. Λάθος να πιστεύουμε ότι Δίκαιο δημιουργεί μόνο η Δημοκρατία. Εξ αυτού, ας εξετάσουμε όμως και την εξής επίκαιρη υπόθεση: Μήπως δημιουργεί Δίκαιο και η Οικονομία; Και, αν, καθώς λένε πολλοί, βιώνουμε στις μέρες μας μία ιδιότυπη δικτατορία, μήπως δημιουργεί Δίκαιο η δικτατορία της Οικονομίας;
Ξεκινώντας τον συλλογισμό από το δεδομένο λαϊκό αίσθημα περί καταναγκαστικής συμμόρφωσης του λαού σε σκληρά οικονομικά μέτρα, θα θυμηθούμε αναπόφευκτα τον Κάρολο Μαρξ που στήριξε στην Οικονομία τη γέννηση των κοινωνικών αξιών και την ιδεολογία της αστικής τάξης.
Έχοντας αυτό κατά νου, πρέπει, κατ’ αρχή, να υπερβούμε την έννοια της αδικίας που σημαίνουν τα μέτρα του μνημονίου για τους πολίτες, ώστε να φτάσουμε χωρίς συναισθηματικές φορτίσεις στην ψυχρή αίθουσα, όπου οι αριθμοί αδυσώπητα επιβάλλουν στο λαό τα συγκεκριμένα μέτρα.
Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε καθαρά ότι το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από το 1974 και μετά… Στοπ.
(Γιατί άραγε «από το 1974 και μετά»; Ανυποψίαστοι για τις ιστορικές ερμηνείες που χρησιμεύουν σε προπαγάνδες, γιατί ρίχνουμε νερό στο μύλο όσων διατείνονται ότι «επί Χούντας ήταν καλύτερα»; Κολλήσαμε σ’ αυτή τη χρονολογία και παριστάνουμε ότι δεν είχαν σημασία, επιρροή και επίδραση τα γεγονότα της επταετίας ή, ακόμα πιο πριν, η μετεμφυλιοπολεμική ζωή της χώρας! Στην πραγματικότητα η Οικονομία της Ελλάδας ορίζεται από τη μετανάστευση των αρχών του προηγούμενου αιώνα, τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Παγκόσμιο Πόλεμο, τη βίαιη αστικοποίηση που άρχισε επί Μεταξά, την βίαιη επίσης εσωτερική μετανάστευση της δεκαετίας του ’50. Λοιπόν, η κακοδιοίκηση δεν άρχισε το 1974, αλλά πολύ πριν).
Επιστρέφουμε στο θέμα:
Μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά ότι το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας θα έφτανε κάποια ώρα σε αδιέξοδο. Τα δεινά που ενέσκηψαν στη χώρα μετά την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 2008, δεν ήταν εισαγόμενα, αλλά εγγενή. Η υπόθεσή μας έχει τώρα να κάνει με την ανάγκη του νοικοκυρέματος. Αλλά, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, κανείς πολιτικός ή κυβερνήτης δεν έχει την ορθοκρισία, ούτε την άνεση να κάνει τα ιδανικά πράγματα. Ό,τι και αν κάνει, ακόμα και το καλύτερο να ήταν, θα προκαλέσει τη λαϊκή οργή. Δημοκρατικές διαδικασίες σε τέτοια χημική ένωση με την συγκυρία, γεννούν νομοτελειακά τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και τον Γκρίλο στην Ιταλία. Και, φυσικά, έπεται συνέχεια. Σε βαθμό που όλοι πια στην Ευρώπη ανησυχούν για το μέλλον του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά.
Αν οι Δημοκρατικές διαδικασίες αδυνατούν να επιβάλλουν το λογικό στο σωστό χρόνο και, εφόσον η κοινή λογική δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί δια της πειθούς, αλλά δια ροπάλου, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει τίποτε απεχθέστερο από μια στρατιωτική δικτατορία (η οποία φαντάζει ως μοναδική λύση ειρήνευσης του λαού) δε μένει παρά η αδυσώπητη, ανελέητη, ψυχρή δικτατορία της Οικονομίας για «να βγάλει τα κάστανα πο τη φωτιά». Δε μένει δηλαδή παρά η ΑΝΑΓΚΗ, Διότι: «Ανάγκα και θεοί πείθονται».
Η «δικτατορία της Οικονομίας» δεν παράγει μόνο Δίκαιο. Παράγει αξίες ως αντίδοτο. Κοινωνικές και πολιτισμικές αξίες. Σε περίοδο αφόρητης οικονομικής πίεσης οι οικογένειες ξανασμίγουν, οι συγγενικοί και οι φιλικοί δεσμοί ενεργοποιούνται, η αλληλεγγύη επανέρχεται, οι πνευματικές αναζητήσεις ενισχύονται, οι στάβλοι του Αυγεία καθαρίζονται από την κόπρο. Η Πολιτική, η Φιλοσοφία και οι Καλές Τέχνες αναβαπτίζονται. Τελικά, προς όφελος της Δημοκρατίας.
