Κανένα κόμμα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον πολίτη
Τι θα μπορούσε να έρχεται; Μετά απ’ αυτή την απαρέσκεια και την απαξίωση, τι μπορεί να συμβεί; Μήπως η αποκατάσταση των φθαρμένων αξιών ή ένα καινούριο σύστημα αξιών θ’ αντικαταστήσει εκείνες που σαρώθηκαν στη δίνη των γεγονότων; Και, αν ναι, ποιο θα είναι αυτό το σύστημα; Θα είναι άραγε η εμπέδωση της εξουσίας που υπέταξε τον άνθρωπο του 20ου αιώνα στον καταναλωτισμό ή μήπως ένα νέο σύστημα που θα την ανατρέψει;
Όλες οι θεωρίες συνωμοσίας συγκλίνουν στην ανάγκη μιας τεκμηρίωσης και, στο βαθμό που την καταφέρνουν, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι ο πλανήτης οδεύει σε μία πλήρη και καθολική υποταγή στις δυνάμεις που εξουσιάζουν ήδη τον κόσμο. Υπ’ αυτή την έννοια, καμία θεωρία συνωμοσίας δεν ήταν ποτέ, ούτε είναι σήμερα ενδιαφέρουσα, διότι άλλο δεν κάνει από το να επιβεβαιώνει το αυτονόητο.
Στον αντίποδα της λογικής που καθιστά αδιάφορες αυτές τις θεωρίες και για την αποφυγή της καθυπόταξης, οι ίδιες είναι που – για «το διά ταύτα» – διέσπειραν προφητείες, οι οποίες, ούτε λίγο, ούτε πολύ, αναζήτησαν τη λύτρωση του ανθρώπου μέσα από καταστροφές, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς κι εμφυλίους πολέμους. Αυτό μπορούσαν να κάνουν, αυτό έκαμαν.
Τόσο οι αναλύσεις όμως που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια κατέκλυσαν τον παγκόσμιο ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο, όσο και οι προφητείες τους που γοήτευσαν κόσμο και κοσμάκη, δέχτηκαν βαρύ πλήγμα αξιοπιστίας στις 21.12.2012, όταν περίμεναν πράματα και θαύματα, δεν έγινε όμως τίποτα (ορατό τουλάχιστον) στους ανθρώπους.
Έκτοτε οι περισσότεροι λούφαξαν. Κάποιοι το παλεύουν καταφεύγοντας σε εναλλακτικές θεωρίες που διασκεδάζουν τον πληγωμένο τους εγωισμό. Το κεντρικό θέμα όμως της αναζήτησης παραμένει: Έρχεται κάτι; Και, αν έρχεται, τι είναι αυτό;
Αυτό που μπορούμε να πούμε κατ’ αρχήν, είναι πως, ό,τι κι αν έρχεται, δε μπορεί να έχει την ελάχιστη ομοιότητα με τα μέχρι τώρα γνωστά. Η Ιστορία δεν άλλαξε σελίδα στο βιβλίο της, άλλαξε τόμο. Κι αυτό σημαίνει ότι το νέο που γεννήθηκε ήδη, αλλά δεν το έχουμε δει ακόμα στην πιάτσα, είναι κάτι που, ιστορικά, δε μοιάζει με καμία γνωστή εποχή του πλανήτη γη.
Είναι άραγε καλό ή κακό; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα διασκέδαζε όλη την αγωνία, όμως ένα τέτοιο ερώτημα δε μπορεί ν’ απαντηθεί ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά, ούτε άλλως πως. Μπορεί ν’ απαντηθεί μόνο φιλοσοφικά. Η φιλοσοφική όμως απάντηση απαιτεί φιλοσοφημένο αποδέκτη. Και τούτος ο ντουνιάς, ε, δεν είναι. Θα ήταν λοιπόν περιττό να επιχειρήσει ο στοχαστής την διατύπωση ενός δημόσιου λόγου, δεν είναι εφικτή, αλλά και, αν ήταν, δεν θα είχε καμία χρησιμότητα. Η αξία της περιορίζεται σε ολιγάριθμες ομάδες. Εξ ου και η ανάγκη για την ίδρυση παρεών, στο πλαίσιο των οποίων διαλέγεται πλέον η ανθρωπότης!
Ένα γενικό χαρακτηριστικό του νέου συστήματος αξιών που καλείται από την Ιστορία ν’ ανατρέψει το παλιό, είναι περίπου το εξής:
Η νέα εποχή δεν απαντάει στο παρόν της γης, αλλά στο μέλλον της. Συνεπώς, μένει αναπάντητη η ερώτηση: «Τι θα γίνει με τις περιουσίες που χάνονται ή με την επιχείρηση που κλείνει;».
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον πολίτη, καμία κυβέρνηση, καμία ηγεσία. Όλα και όλοι είμαστε σ’ ένα όχημα που μπήκε στον «αυτόματο πιλότο», πάει δηλαδή ντουγρού στην εμφάνιση της νομοτέλειας… Θα έρθει ερήμην πια του ανθρώπου. Ο έλεγχος δεν είναι στα χέρια μας, αλλά στα χέρια της Φύσης. Το λένε «κλιματική αλλαγή», όμως δεν κυριολεκτούν…
