Μια φορά κι έναν καιρό, όχι και πάρα πολλά χρόνια πριν από τώρα, ήταν ένας ίσος άντρας που παντρεύτηκε μια ανάποδη γυναίκα. Ό,τι έλεγε αυτός, η γυναίκα του έλεγε το αντίθετο.
Έλεγε, ας πούμε, “να σπείρουμε καλαμπόκι στο χωράφι”, αυτή έλεγε “όχι, να σπείρουμε σιτάρι”. Έλεγε αυτός “να κοιμηθούμε νωρίς για να ξυπνήσουμε πρωί αύριο που έχουμε πολλή δουλειά”, αυτή έλεγε “όχι, θέλω να κοιμηθούμε αργά”. Της έλεγε να μαγειρέψει φακές, αυτή μαγείρευε φασόλια. Να μην τα πολυλογούμε, έλεγε κι έκανε το ανάποδο σε όλα. “Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου”… Τίποτα. Το χαβά της αυτή.
Άρχισε “να τα παίρνει στο κρανίο”… Μια μέρα της λέει: “Θα πάω στην πόλη ν’ αγοράσω ένα δρεπάνι για να θερίσουμε το σιτάρι”. Και του λέει:
– Όχι, να πάρεις ψαλίδι.
– Βρε γυναίκα, σύνελθε, δρεπάνι χρειαζόμαστε, όχι ψαλίδι…
– Όχι. Χρειαζόμαστε ψαλίδι.
– Μα… σιτάρι θα θερίσουμε… δεν θερίζεται με ψαλίδι το σιτάρι…
– Όχι. Το σιτάρι θερίζεται με ψαλίδι.
Ήταν ανένδοτη. Αμετάπειστη. Αγανάκτησε ο άνθρωπος. Φουρκισμένος, πήγε στην πόλη, αγόρασε καινούριο δρεπάνι, γύρισε. Πήγαν την άλλη μέρα στο χωράφι να θερίσουν. Αυτός με το δρεπάνι, εκείνη με το ψαλίδι. Γίνεται θερισμός με το ψαλίδι; Δε γίνεται! Είπε να κάνει μία τελευταία προσπάθεια, “να σπάσει” το χούι της:
– Άκου γυναίκα! Εκεί πέρα, πάνω απ’ το πηγάδι, άπλωσα την κάπα μου. Μην πας και κάτσεις απάνω, θα πέσεις μέσα στο πηγάδι και θα πνιγείς.
Τι ήταν να της το πει;
Πάει αυτή και κάθεται πάνω στην κάπα του άντρα της που ήταν απλωμένη πάνω απ’ το πηγάδι… Κι έπεσε μέσα. Τρέχει αυτός βρίζοντας την τύχη του και κοίταγε να δει πώς θα τη σώσει. Η γυναίκα δεν ήξερε κολύμπι και πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια του νερού. Της ρίχνει μια τριχιά και της λέει:
– Γυναίκα, σου ρίχνω μια τριχιά, αλλά ΜΗ δεθείς με την τριχιά, για να μη σε τραβήξω επάνω…
Αυτή, κατά τη συνήθεια της, έκαμε ακριβώς το αντίθετο: Δέθηκε για να την τραβήξει ο άντρας της επάνω. Αλλά τότε άστραψε στο μυαλό του μια διαβολική ιδέα:
– Και δε μου λες ρε γυναίκα… Πες μου σε παρακαλώ… Με τι θερίζουν το σιτάρι;
– Με το ψαλίδι.
Του φώναξε.
– Ρε γυναίκα, πες σε παρακαλώ την αλήθεια! Για μια φορά στη ζωή σου… σταμάτα να είσαι ανάποδη. Σε ξαναρωτώ: Με τι θερίζουν το σιτάρι; Με το δρεπάνι ή το ψαλίδι;
– Με το ψαλίδι.
Ο άντρας σταμάτησε να την τραβά προς τα πάνω, την άφησε να πέσει πάλι στο νερό. Κι όπως η γυναίκα βυθιζόταν, την ξαναρώτησε:
– Με τι θερίζουν το σιτάρι;
– Με το ψαλίδι.
Ακόμα και τότε που χάθηκε το κεφάλι της κάτω απ’ το νερό, πνιγόταν αράδα, φαίνονταν από ψηλά οι μπουρμπουλήθρες, σήκωσε το χέρι της κι έκανε με τα δύο δάχτυλα όπως ανοιγοκλείνει το ψαλίδι…
Απελπισμένος αυτός… άφησε την ανάποδη γυναίκα του να πνιγεί…
Έτσι θα πάθει και η Ελλάδα.
