Η υποτονική προεκλογική περίοδος βάζει σε σκέψεις. «Δεν ασχολείται ο κόσμος», λέει. «Έχει τις έγνοιες του, τα προβλήματά του, δεν έχει καιρό για χάσιμο». Συνδυασμοί δεν ολοκληρώθηκαν και, τελικά, αφομοιώθηκαν από τους γειτονικούς τους.
Το λένε και το ισχυρίζονται προσδίδοντας έναν απαξιωτικό τόνο στην πολιτική, γενικώς, και τα πολιτικά πράγματα, ειδικά. Τα κεντρικά και τα τοπικά. Αφήνουν να εννοηθεί ότι η πολιτική (με την οποία υποτίθεται δεν ασχολούνται οι τίμιοι άνθρωποι, αλλά τα λαμόγια και οι καιροσκόποι) τα έχει κάνει μπάχαλο, επομένως «καλά κάνει ο κόσμος και δεν ασχολείται».
Η αλήθεια όμως είναι άλλη: Ο κόσμος (γενικά και ειδικά) ασχολείται στις κακές αυτές μέρες, όσο ασχολούταν και κάποτε, στις καλές. Έχει την ίδια συμπεριφορά. Ακριβώς την ίδια. Με μία διαφορά, ας πούμε: Τότε, στις εκλογές, κινητοποιούσαν κόσμο τα κόμματα. Αυτά κινητοποιούσαν το μηχανισμό. Και νόμιζες ότι υπήρχε ζωντάνια. Τώρα, στις εκλογές κινητοποιούν κόσμο τα πρόσωπα. Κινητοποιούν απλά την παρέα τους. Και νομίζεις ότι επικρατεί νέκρα.
Ε, λοιπόν, ούτε τότε υπήρχε ζωντάνια, ούτε τώρα επικρατεί νέκρα. Τότε και τώρα, η ενασχόληση με την πολιτική ήταν προβληματική. Τότε και τώρα η ενασχόληση με την πολιτική (όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των πολιτών) είναι, ατυχώς, ιδιοτελής.
Πάντως, η ψευδαίσθηση ότι «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί», μπορεί, μυθολογικά πλέον, να οδηγήσει σε μια αναθεώρηση όχι μόνο της πολιτικής συνολικά, αλλά και των κομμάτων ειδικότερα. Από μόνο του αυτό, αν και η ανάγκη προέρχεται από μία απατηλή εντύπωση, μπορεί να επανακαθορίσει τους όρους του παιγνιδιού. Η ουσία όμως θα συνεχίσει να είναι «εκτός πεδιάς», όσο επιμένουμε ως κοινωνία στη διαχειριστική λογική, αντί της δημιουργίας και της αναγέννησης.
