Ο Θανάσης με τη γυναίκα του κάνοντας μια βόλτα πέρασαν από μια γειτονιά της πόλης που ακόμα έχει μικρά σπιτάκια με αυλές. Μία κυρούλα πότιζε τις γλάστρες της κι έπλενε τα σκαλοπάτια του σπιτιού.
Λίγο πιο κει στην αυλή ένας νεαρός άντρας καθάριζε το αυτοκίνητό του με ζήλο.
Στην πόρτα του σπιτιού βγήκε ο άντρας της κυρούλας και κάτι της είπε. Η κυρούλα τον κοίταξε στα μάτια, αλλά δεν πρόλαβε ν’ απαντήσει. Ο άντρας της κατέβηκε τα σκαλιά και άρχισε να τη σπρώχνει με βίαιες κινήσεις. Η κυρούλα προσπάθησε να τον αποφύγει κοιτώντας γύρω της με αγωνία μην τους βλέπει κάποιος. Αυτός έγινε πιο επίμονος και την έσπρωχνε δυνατά, μοχθηρά. Η κυρούλα σκόνταψε, κοίταξε με ντροπή το νεαρό άντρα που ήταν στην αυλή και είπε στον άντρα της:
– Κάτσε καλά χριστιανέ μου, θα μας δει το παιδί…
Ο Θανάσης είπε στη γυναίκα του ότι αυτή η καημένη δεν διεκδίκησε ποτέ τίποτα για τον εαυτό της, σώπαινε ακόμα και στη χειρότερη βία, αρκεί να μην πληγωθεί ο γιος της… Ποιος ξέρει πόσα τερτίπια μηχανεύτηκε μια ζωή και πόση καταστολή έκαμε μέσα της για ν’ αποφεύγει τη βία του αφέντη της…
Ποιος ξέρει αν η τακτική της υποταγής ήταν η καλύτερη εκπαίδευση για τον γιο της κυρούλας…
