Οι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και… Η άποψη του… Πρετεντέρη
Έχει, λέει, την άποψή του. Αυτή… η άποψη είναι στην εποχή μας ένα δόγμα! Όποιος αμφισβητήσει την ιερότητα της άποψης, δηλαδή του δόγματος, αυτόματα κατατάσσεται στους αντιδημοκράτες, αν όχι στους φασίστες. Στον καιρό μας η άποψη… έχει την άποψή της: Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παραβιάσει την άποψη του άλλου. Έτσι το κράτος, η κοινωνία μας, έγινε ένα άθροισμα απόψεων.
Στη Δημοκρατία έχουν δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ακόμα κι εκείνοι που επιδιώκουν την κατάλυσή της. Αυτοί, που, αν ποτέ πάρουν την εξουσία, πριν απ’ όλα θα επιβάλλουν ως ορθή σκέψη μόνο τη δική τους, θα καταργήσουν την ελευθερία έκφρασης των πολιτικών αντιπάλων, θα τσαλαπατήσουν κάθε άλλη άποψη ως σκουπίδι.
Το περί απόψεων θέμα είναι πια κωμικό, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η πιο σοβαρή συζήτηση γι’ αυτό καταλήγει πολύ γρήγορα σε φάρσα.
Όμως… πώς δημιουργείται η άποψη στον πολίτη; Δημιουργείται άραγε από τον δημόσιο λόγο που διατυπώνει ο Πρετεντέρης;
Όχι! Η άποψη του πολίτη δεν διαμορφώνεται απ’ αυτά που λέει ο Πρετεντέρης, αλλ’ απ’ αυτά που δεν λέει. Διότι: Αυτά που λέει ο δήθεν διαμορφωτής της Κοινής Γνώμης, βρίσκουν αντίθετο κάθε πολίτη… που σέβεται τον εαυτό του. Ο πολίτης συνήθως διαφωνεί με την άποψη του δημοσιογράφου της εφημερίδας, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, του διαδικτύου. Αλλά… τότε; Πώς γίνεται;
Να πώς γίνεται:
Τα Μέσα Ενημέρωσης επιλέγουν καθημερινά ένα κύριο θέμα και δύο ή τρία δευτερεύοντα, τα οποία και πραγματεύονται εξαντλητικά, επειδή αυτή είναι η δυνατότητά τους. Αυτή είναι η φύση τους. Ο ακατέργαστος όμως πολίτης νομίζει ότι ολόκληρη η επικαιρότητα είναι ΑΥΤΗ και καμία άλλη. Έχουμε εδώ ένα είδος ολοκληρωτισμού, το ηχόχρωμα του οποίου διαπερνά όλα τα θέματα, εκείνα για τα οποία ΔΕΝ μιλά ο Πρετεντέρης, αλλά έχει βασανιστικά στο μυαλό του ο πολίτης.
Τότε ακριβώς συμβαίνει η παραμόρφωση της πραγματικότητας και, φυσικά, της αλήθειας. Αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Πρετεντέρης. Μεμονωμένα δεν ευθύνεται κανείς.
Λοιπόν, η Δημοκρατία κινδυνεύει με τον ίδιο τρόπο από τους δεξιούς, όσο και από τους αριστερούς. Ου μόνον. Κινδυνεύει από τους θρήσκους και από τους άθρησκους. Εν τέλει, κινδυνεύει από κάθε φανατικό που έχει ανακαλύψει τη μοναδική αλήθεια, είτε αυτός κινείται στο χώρο της πολιτικής, είτε στο χώρο της θρησκείας, είτε στο χώρο της οικονομίας, είτε στο χώρο της διανόησης, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας. Εν τέλει, κινδυνεύει από τον καθένα μας που αγνοεί τη φύση και τη λειτουργία της ενημέρωσης, της διαφήμισης, της πολιτικής.
Τι νόημα έχει λοιπόν να επιμένεις σήμερα στον Κοινό Λόγο; Τι νόημα έχει να επιμένεις στον Πολιτικό Λόγο; Η Πολιτική και η Δημοσιογραφία ταυτίστηκαν με την αποτυχία του τρέχοντος πολιτικού συστήματος, άρα, ό,τι και να πεις για Πολιτική ή δημοσιογραφία, πέφτει στο κενό. Δεν έχει νόημα πια να διατυπώσεις πολιτικές ή άλλες προτάσεις. Δεν έχει νόημα να διακινήσεις πολιτικές ή άλλες ιδέες. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μετακινηθεί από την ατομική λογική του, δεν υποψιάζεται ότι η ατομική λογική, η άποψη ντε, υποβάλλεται από τον αχό των απολίτικων και κενόδοξων Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, καθόλου δε από τα πρόσωπα που βγαίνουν στο «γυαλί», άρα η άποψη (για το δικαίωμα της οποίας κόπτεται ο πολίτης) ΔΕΝ είναι δική του, δεν είναι καν εκείνων που ασύστολα κι ελαφρά τη καρδία ενοχοποιεί…
