Η πρόσκληση του Γιώργου Παπανδρέου για συμμετοχή του λαού σ’ ένα νέο ξεκίνημα
Η πραγματικότητα γύρω μας. Άσχετη με τα οράματα ή τις επιθυμίες του καθενός. Άσχετα και με την γενική ή την ειδική γνώση που μπορεί να έχει κάποιος για τα μελλούμενα. Η πραγματικότητα ωμή. Εκείνη που δεν διαμορφώνεται μακροπρόθεσμα, αλλά η πραγματικότητα που διαμορφώνεται με την ψήφο μας για το σήμερα, το τρέχον έτος, τον τρέχοντα μήνα, την τρέχουσα μέρα. Η πραγματικότητα που μας καλεί να πάρουμε θέση για το αύριο και ΟΧΙ για το μεθαύριο.
Άλλο πράμα η Φιλοσοφία που δίνει μακροπρόθεσμες συνταγές συμπεριφοράς στο άτομο και άλλο πράμα η Πολιτική που αντιμετωπίζει τα τρέχοντα για το κοινωικό σύνολο. Ότι η Πολιτική διαφέρει από την Φιλοσοφία, δεν σημαίνει ότι η Πολιτική είναι αλητεία, αν και, δυστυχώς, εκεί καταλήγουν πολλοί, άσε που έχει γίνει μόδα ο αφορισμός της Πολιτικής!
Παράδοξο πάντως και οξύμωρο το γεγονός ότι η Πολιτική στις μέρες μας επηρεάζεται από τον “θυμό” της Φιλοσοφίας απέναντί της. Σε μία (κατά γενική ομολογία) αφιλοσόφητη εποχή, ανιχνεύουμε έναν καταλυτικό ρόλο της Φιλοσοφίας! Κι έρχεται τότε ένα δεύτερο παράδοξο να εκτινάξει στα ύψη την περιέργεια: Όταν η Φιλοσοφία επηρεάζει την Πολιτική, συμβαίνει μόνο αρνητκά! Ποτέ θετικά. Μπορεί να πρόκειται για κακή εφαρμογή της Φιλοσοφίας, δεν αποκλείεται, μοιάζει όμως περισσότερο ν’ αποσύρεται αρχοντικά η θετικότητα στα δώματά της αφήνοντας στο έλεος της φασαρίας του σαλονιού τις κακές πλευρές της δημόσιας ζωής, το λακριντί δηλαδή.
Τελοσπάντων, αυτή είναι μια θεωρητική προσέγγιση της πραγματικότητας, καθόλου όμως αδιάφορη, αν υπολογίσει κανείς την ανάγκη της διανόησης και της διανοητικής λειτουργίας στα συλλογικά πράγματα.
Εκείνο που προέχει για τους ιδεαλιστές σήμερα, είναι το ίδιο που προείχε ανέκαθεν: Να συμβιβαστούν με το παρόν, περιμένοντας ένα αλλιώτικο μέλλον. Αυτό έκαμε σπουδαίους στοχαστές να συμφιλιωθούν με ρεύματα και κινήματα της εποχής τους, ξένα προς αυτούς, εντούτοις έκριναν ότι εκείνη τη στιγμή της Ιστορίας ΑΥΤΟ ήταν το συλλογικό (όχι το ατομικό) μονοπάτι για το ξέφωτο της ζούγκλας. Άνθρωποι υψηλής διανόησης τάχθηκαν περιστασιακά με κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα της εποχής τους κατά πολύ κατώτερα των προσδοκιών τους. Θα ήταν κι αυτό ένα ακόμη παράδοξο, αλλά παύει μια τέτοια υποψία αμέσως αν γίνει αντικείμενο σεβασμού η “πληροφορία” ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι ρεαλιστές από τους… ιδεαλιστές!
Για τις μέρες μας, για τον τελευταίο μήνα του 2014, εκδηλώθηκε μία τέτοια ιστορική πρόκληση: Εκεί που είχαμε “βολευτεί” με την εικόνα του απεχθούς πολιτικού σκηνικού που όλο καταρρέει κι όλο μας κυβερνά, απειλεί δε να μας κυβερνήσει ακόμα πιο ριζο…σπαστικά, προκύπτει η δήλωση επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου, γόνου παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας.
Και τι λέει αυτή; Λέει απλά ότι: “Αγαπητοί συμπολίτες, τέσσερα χρόνια προσπαθείτε, αλλά δεν μπορέσατε να ιδρύσετε ένα κόμμα από τα κάτω, χωρίς αρχηγό μπροστά, για να ξηλώσετε το παλιό σύστημα. Ο χρόνος όμως κυλάει και τα προβλήματα του λαού τρέχουν. Εγώ είμαι εδώ. Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτείτε; Λέω λοιπόν να κάνουμε ένα Συνέδριο με συμμετοχή των πολιτών, όχι ως άθροισμα στελεχών, κι εκεί να τα πάρουμε όλα, μα όλα, από την αρχή”.
Αυτό είπε ο Γιώργος Παπανδρέου. Μόνο αυτό. Κι όλοι ταράζονται σφόδρα. Γιατί; Μα, επειδή αυτό έπρεπε να έχει γίνει εδώ και τέσσερα χρόνια και δεν το έκαμε ποτέ κανείς. Αν γίνει τώρα, που θα γίνει, θα είναι επίτευγμα του Γιώργου Παπανδρέου και σε όποιον αρέσει.
Το ερώτημα τώρα είναι για τον στοχαστή: Συμβιβάζεσαι ή δεν συμβιβάζεσαι με αυτό το απλό συλλογικό πρόταγμα;
