Δίπλα στη Μάρθα ήρθε ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Η Ελένη. Ήταν τόσο αδύνατη και μικροκαμωμένη που και μία δυνατή χειραψία θα μπορούσε να τη συντρίψει.
Την ευαισθησία για τα παιδιά της που έφυγαν για σπουδές, η Μάρθα τη μετέφερε στην ευάλωτη γειτόνισσα. Σύντομα δέθηκαν οι δύο γυναίκες. Κι ήρθε το πρώτο μωρό. Αλλά η νέα μαμά τα βρήκε σκούρα.
Η Μάρθα βοηθούσε. Στις γιορτές αντάλλασσαν γλυκά, φαγητά. Όταν η Ελένη έβλεπε τη Μάρθα και τον άντρα της, τους αγκάλιαζε, φώλιαζε στα χέρια τους σαν πουλάκι.
Τους έκανε εντύπωση αυτό το χουχούλιασμα που αποζητούσε η Ελένη και το κουβέντιασαν. Χτυπούσε το κουδούνι όλο και πιο συχνά για να πάρει μόνο ένα φιλί, μια αγκαλιά. Κάποιες φορές έκλαιγε με λυγμούς…
Περνούσε ο καιρός, ήρθε και το δεύτερο παιδί. Οι υποχρεώσεις έγιναν δυσβάστακτες. Η Μάρθα είχε καταλάβει ότι αυτή η κοπέλα δεν είχε πάρει αγάπη από τους γονείς της και την αποζητούσε τώρα όπου, όπως μπορούσε. Τόσο αυτή, όσο κι ο άντρας της, ήταν πάντα εκεί για να δώσουν πρόθυμα και απλόχερα τη ζεστή αγκαλιά που έψαχνε η Ελένη. Φαίνεται όμως πως οι πληγές ήταν βαθιές, δε μπορούσαν να γιατρευτούν τόσο απλά. Τώρα που η Ελένη έπρεπε να βρίσκει στοργή η ίδια για να δίνει απ’ αυτή και στα παιδιά της, η αγάπη που έπαιρνε απ’ τους γείτονες, δεν έφτανε…
Άρχισε να παίρνει ψυχοφάρμακα. Χώρισε από τον άντρα της. Έμπαινε κι έβγαινε στα νοσοκομεία. Δε μπορούσε να μεγαλώσει τα παιδιά της.
“Γιατί η αγάπη, τελικά, είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο”, είπε η Μάρθα.
