Το σταυροδρόμι της λογικής
Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι δεν έχουμε δικαίωμα ν’ απολαμβάνουμε αμοιβές ή αγαθά σε βάρος της φύσης ή άλλων ανθρώπων γύρω μας. Μιλάμε τώρα εδώ για μια κοσμοπολίτικη ηθική, την οποία έχει ανάγκη ο πλανήτης ολόκληρος και όχι η Ελλάδα μόνο. Κι επειδή την επικράτησή της παρεμποδίζουν τα θρησκευτικά και τα πολιτικά δόγματα κάθε τάξης και απόχρωσης, καλόν είναι ν’ απεμπλακούμε από αυτά και ν’ ατενίσουμε τη ζωή με άλλο βλέμμα.
Το αίσθημα Δικαίου ενός συνειδητοποιημένου ανθρώπου λέει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι προνομιούχοι στον Δημόσιο Τομέα και είλωτες στον Ιδιωτικό για ίδιας αξίας εργασία. Αν θέλουμε να έχουμε ένα υγιές Δημόσιο και ένα Δίκαιο κράτος, το μέτρο αμοιβής των Δημοσίων Υπαλλήλων πρέπει να ορίζεται από το μέτρο αμοιβής των Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Για τον μισθό, τα επιδόματα, τις άδειες, την περίθαλψη και τη σύνταξη. Αυτό θα μπορούσε να λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας του συστήματος. Η δε κλίμακα αποδοτικότητας, για να επιφέρει την αξιοκρατία, θα πρέπει να διαχωρίζει τους μέτριους από τους καλούς και τους καλούς από τους καλύτερους. Για να υπάρχει το πλαίσιο της μετρήσιμης όσο και της ορισμένης αριθμητικής περιοχής, η οποία θα έχει αφετηρία της το όριο ανάμεσα στην λιτή μεν, αξιοπρεπή δε διαβίωση από τη μια και τη μικρή άνεση από την άλλη, ενώ η κατάληξή της θα είναι το όριο ανάμεσα στην μεγάλη άνεση από τη μια και την λελογισμένη πολυτέλεια από την άλλη.
Το αντίθετο φέρνει τη βαρβαρότητα. Αυτό ακριβώς που συνέβη στη διάρκεια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα και εκθέτει σήμερα τόσο την αριστερά, όσο και το Κέντρο και τη δεξιά μαζί με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις τους. Εκθέτει όλα τα κόμματα του κοινοβουλευτικού φάσματος, παλιά και νέα, διότι, παρά τις οιμωγές τους για την οικονομική κρίση και την ευθύνη πολιτικών προσώπων, αδυνατούν να ορθώσουν έναν πειστικό λόγο για το τι ΘΑ ήταν σωστό να γίνει και δεν έγινε ή τι είναι σωστό ΝΑ γίνει και δε γίνεται.
Μακάρι να μπορούσε να δημοσιευτεί μια υπερκομματική πολιτική εργασία που έγινε για την αναγέννηση ενός παρατριχώνιου χωριού, της Μυρτιάς. Δε μπορεί να δημοσιευτεί, επειδή ελάχιστοι ενδιαφέρονται αυτόν τον καιρό για συνετά λόγια. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, όπως άλλωστε έκανε πάντα, θέλει ν’ ακούει μόνο εκείνα που της χαϊδεύουν τ’ αυτιά, ποτέ όμως εκείνα που απαιτούν μια ελάχιστη περίσκεψη, μια ελάχιστη δράση. Οι πολίτες δεν διαλέγονται, δεν συσκέπτονται, δεν συνεργάζονται. Ο ατομισμός έχει πάρει τη μορφή εκείνης της ακατάσχετης αθλιότητας που εκφράζεται με το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Τελικά, η Πολιτική είναι όντως ένα πολιτιστικό ζήτημα. Ένας ολόκληρος κόσμος που γαλουχήθηκε επί τρεις δεκαετίες με τα νάματα της βεβαιότητας ή του αυτονόητου και προσχώρησε στην ιδεολογία της αφασίας, δε μπορεί τώρα ν’ αναζητήσει και να βρει τη θέση του μέσα σε ένα συνεχώς κινούμενο περιβάλλον που πλάθεται καθημερινά και ξεπλάθεται σαν πλαστελίνη.
Αν η Ελληνική κοινωνία, η ανθρωπότητα, δεν συναισθανθεί την ανάγκη για επιστροφή κάποιων παλαιών αξιών ή την ανακάλυψη νέων ή, έστω, την τήρηση κάποιων διαχρονικών αξιών, τότε ο πλανήτης δεν έχει ελπίδα επιβίωσης, ακόμα και αν στην Ελλάδα καταφέρναμε ν’ αναδείξουμε τους πιο σοφούς και τους πιο δίκαιους πολιτικούς.
Δεν είναι μόνο τα έθνη που κατακερματίζονται και ξηλώνονται όπως οι ψηφιακές εικόνες. Είναι και οι τοπικές κοινωνίες που χάνουν κάθε συλλογικότητα και καταφεύγουν πανικόβλητες στον ατομισμό, χωρίς να γνωρίζουν ή, μάλλον, χωρίς να μπορούν να διακρίνουν τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στον αρνητικό ατομισμό και την θετική ατομικότητα. Κι αυτό γίνεται, επειδή περιφρόνησαν τη γλώσσα (κάθε μητρική γλώσσα) και αγνοούν πλέον ότι η εθνική γλώσσα δεν είναι απλά ένα εργαλείο επικοινωνίας, αλλά είναι μία συλλογική μνήμη, ένας πρακτικός τρόπος σκέψης, τελικά, ένας ολόκληρος πολιτισμός.
