Οι στερεοτυπίες πολλές και τι θα γινόταν άραγε αν ξηλώναμε μερικές;
Τώρα θα γίνουμε λίγο.. σπασίκλες! Θα εγκαταλείψουμε την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, αλλά και το political correct, για να μεταφερθούμε σ’ ένα ιδεατό κράτος, όπου η Πολιτική ασκείται χωρίς τις γνωστές αντινομίες και τ’ αδιέξοδα. Κι αυτό, επειδή είναι πολλοί όσοι ισχυρίζονται ότι “αυτό το πράμα που ζούμε δεν είναι Δημοκρατία”, ενώ άλλοι λένε ότι “η Δυτική Δημοκρατία απέτυχε”. Φτάνουν δε να νοσταλγούν ακόμα και την “Άμεση Δημοκρατία” της Αθήνας του Περικλή…
Η ιδέα για κατάργηση των κομμάτων ακούγεται ως απειλή για κατάλυση της Δημοκρατίας. Ακούγεται έτσι (και πάει ο νους στο στρατιωτικό ή το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ή και στην λαϊκή εξέγερση ή στην ένοπλη αντίσταση των αναρχικών) επειδή δεν συνοδεύεται από την αναγκαία προϋπόθεσή της: Ανάδειξη του ατόμου σε ύψιστο λειτουργό της Δημοκρατίας. Φανταστείτε ένα κράτος, όπου το άτομο, ελεύθερο από κομματικά ή θρησκευτικά μαντριά, ελεύθερο από αριστερές ή δεξιές ή άλλες εντάξεις, ελεύθερο από οικονομικές ή άλλες εξαρτήσεις, φανταστείτε ένα άτομο να ψηφίζει την καλύτερη ανθρώπινη μονάδα για το Δήμο ή τη Βουλή, αντί του οιουδήποτε κόμματος. Είναι μια επαναστατική ιδέα! Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει;
Ως εξής:
Οι 325 Δήμοι της χώρας συγχωνεύονται σε 300 ή και λιγότερους. Κάθε τέσσερα ή τρία ή δύο χρόνια, συζητήσιμο, ακόμη – ακόμη και κάθε χρόνο (όπως έκαναν οι αρχαίοι Αιτωλοί που εξέλεγαν έναν στρατηγό για θητεία ενός έτους) λοιπόν οι πολίτες εκλέγουν έναν Δήμαρχο, έναν Βουλευτή και, φυσικά, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έτσι κάθε Δήμος θα είχε τον Δήμαρχό του για τα τοπικά πράγματα, τον βουλευτή του για τα εθνικά, και τον ανώτατο άρχοντα με απευθείας εκλογή απ’ το λαό.
Θα προέκυπτε η Βουλή με 300 (ή λιγότερους) βουλευτές. Ο καθένας εκ των οποίων θα εκπροσωπούσε τον Δήμο του, δηλαδή τους Δημότες, όχι το κόμμα του, όπως γίνεται σήμερα. Κι έτσι ελεύθερος, ανεξάρτητος, αυτόβουλος, θα είχε χρέος ν’ απολογείται απευθείας στους εκλογείς και την συνείδησή του, σε κανέναν άλλο. Θα ήταν στη Βουλή κυρίαρχο άτομο, όρθια συνείδηση, για ν’ αποφασίζει κυρίαρχα, εκφράζοντας άμεσα την κυρίαρχη βούληση της τοπικής κοινωνίας που τον εξέλεξε και τον έστειλε αντιπρόσωπό της στη Βουλή. Η Βουλή είναι η συλλογική πολιτική έκφραση του έθνους. Εκεί ο βουλευτής θα ψήφιζε τον καλύτερο Έλληνα για πρωθυπουργό και, στη συνέχεια, τους Υπουργούς της κυβέρνησης με κριτήριο πάντα την αξία του καθενός. Οι Υπουργοί δε μπορεί να είναι βουλευτές, αλλά προσωπικότητες με καταξιωμένο επιστημονικό και κοινωνικό έργο. Έτσι θα σχηματιζόταν η καλύτερη Ελληνική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του (ατομικά και συλλογικά) θα τελούσαν υπό κοινοβουλευτική αίρεση ανά πάσα στιγμή, χωρίς να χρειάζεται προσφυγή στις κάλπες.
Φανταστείτε μια τέτοια Δημοκρατία! Φανταστείτε τις πρακτικές εφαρμογές της στην καθημερινότητα των πολιτών, κυρίως όμως στον Δημόσιο βίο της χώρας… Μια Δημοκρατία που ΔΕΝ θα κηρύξει σε διωγμό καμία ιδέα, καμία ιδεολογία, καμία κοσμοθεωρία. Ο πολίτης, ως μέλος της τοπικής κοινωνίας, θα μπορεί να στείλει Δημοκρατικά στη Βουλή τον κομμουνιστή, τον σοσιαλιστή, τον σοσιαλδημοκράτη, τον κεντρώο, τον δεξιό, τον εθνικιστή, τον ακομμάτιστο, τον υπερκομματικό, όποιον θέλει, κατά πλειοψηφία. Αν οι εκλεγμένοι πάνε στη Βουλή και σχηματίσουν Κοινοβουλευτική Ομάδα με τους ομοϊδεάτες τους (οι κομμουνιστές για παράδειγμα) δικαίωμά τους. Στην επόμενη εκλογική διαδικασία θα κριθούν θετικά ή αρνητικά από τους εκλογείς τους και σε άλλον κανένα (ντόπιο ή ξένο) δεν πέφτει λόγος…
Τι θα λέγατε λοιπόν να ιδρυθεί ένα κόμμα με σκοπό να καταργήσει τα κόμματα;
