[box type=”info” align=”aligncenter”]Μέχρι κι οι Καρυάτιδες ήξεραν τι κλεφτρόνια είμαστε.[/box]
-Κι όπως στέκονταν αντικριστά και κοιτάζονταν άνοιγαν τα στήθη τους φουσκωμένα από ευτυχία. Άνοιγαν σαν αλεξίπτωτα.
-Και δεν πέθαιναν;
-Πέθαιναν και ξαναζούσαν. Δεν χρειάζονταν τίποτα. Τους συντηρούσε αυτή ευτυχία. Ήταν τόσο μικροί και τα στήθη τους τόσο μεγάλα πια. Σαν τους θόλους από τα αλεξίπτωτα.
-Σαν τον τρούλο;
-Ναι. Τι είναι κι τρούλος; Ουρανός είναι. Τον ουρανό συμβολίζει. Κι ο δικός τους ουρανός ήταν ανοιχτός. Ο ένας για τον ουρανό του άλλου. Κι έπεφταν ο ένας μέσα στον ουρανό του άλλου.
-Και δεν φοβόντουσαν;
-Αν φοβόντουσαν λέει; Στην αρχή ναι. Την πρώτη φορά όπως πάντα. Αλλά τι να έκαναν; Το αεροπλάνο τους θα έπεφτε σύντομα. Μιας χρήσεως είναι τα αεροπλάνα της ζωής. Κάποτε η πτήση τους τελειώνει. Φοβήθηκαν αλλά πήδηξαν. Και τότε είδαν πως δεν έπεφταν προς τα κάτω. Έπεφταν ο έναν προς τον άλλον! Το κάτω και το πάνω είχε χαθεί!
-Αααα! Και συναντήθηκαν;
-Συναντήθηκαν. Απαλά. Η ευτυχία φρέναρε την πτώση. Ήταν τόσο πηχτή που τους έσωσε. Ένιωθαν ότι είχαν κάνει την σωστή επιλογή. Τα στήθη τους ενώθηκαν. Τα χείλη τους ενώθηκαν. Τα χέρια τους ενώθηκαν. Τα φουσκωμένα αλεξίπττωτά τους ενώθηκαν αντικρυστά και έκλεισαν σαν ένα μεγάλο αυγό, γεμάτο ευτυχία και αγάπη.
-Και μετά;
-Μετά, εκεί μέσα στο αυγό ανακατεύτηκαν η ευτυχία και η αγάπη και έγινες εσύυ!
-Χαχαχα! Και θα πετάξω κι εγώ;
-Και θα πετάξεις κι εσύ. Μωρό μου! Άντε, φάε τώρα τ’ αυγό σου να μεγαλώσεις.
