Το απόγευμα εκείνο βρέθηκα με τον NISOS και την αγαπημένη του Ινές σε μια αυλή ενός παλιού νεοκλασικού, σε μια γειτονιά κάπου στα Πετράλωνα, εκεί όπου θαρρείς ότι ο χρόνος σταμάτησε σε έναν ξεχασμένο αιώνα. Περικυκλωμένο από νερατζιές, λεμονιές και μανταρινιές, θυμίζει μια ταινία- ντοκιμαντέρ με τίτλο «τα οποροφώρα της Αθήνας». Τα οποροφώρα, που αντιστέκονται ακόμα στις μπουλντόζες και σε ένα άκρως αντιαισθητικό γκρίζο που ντύνει με ασχήμια μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.
«Το αγαπώ αυτό το μέρος γιατί υπάρχει ησυχία. Το μαγαζί που σου ταιριάζει είναι αυτό που μπορείς να ‘ρθεις μόνος σου να διαβάσεις ή να ακούσεις μουσική ή να στοχαστείς ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων και τον ήχο από τα τζιτζίκια». Το απόγευμα εκείνου του Σαββάτου μου επεφύλασσε κι άλλες εκπλήξεις που όλες είχαν να κάνουν γύρω από αυτην την αινιγματική αλλά συνάμα θελτική προσωπικότητα του NISOS. Η ομιλία του διαδέχεται τη σκέψη μου και οι απαντήσεις του τις ερωτήσεις που είχα κάνει αλλά και δεν πρόλαβα να κάνω…
«Ξέρεις, πριν κάποιο καιρό είχα δει μία θεατρική παράσταση όπου η σύζυγος του πρωταγωνιστή τον πίεζε να υπογράψουν ένα μνημόνιο οικογενειακής συνεργασίας για να μην ξεχνάει τις συζυγικές του υποχρεώσεις. Φυσικά αυτή η έκφραση είναι κωμική, αφού ήταν κωμωδία η παράσταση όμως επιβάλλεται να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή γιατί έχουμε φτάσει σε απίστευτο τέλμα και δυστυχώς διολισθαίνουμε καθημερινά και πιότερο. Έχουμε φτάσει σε τέλμα γιατί απουσιάζουν οι τελετές προς όφελος μιας αγοραίας, ακαθόριστης επιβεβαίωσης. Σε μια οικογένεια, όπως και σε μια κοινωνία πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Όλοι δεν κάνουμε καλά τα πάντα όμως όλοι έχουμε ένα ταλέντο σε κάτι. Αυτό να αξιοποιήσουμε ώστε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, όπως έλεγε ο Σεφέρης. Σου είχα πει ότι ψήφιζα πάντα ΠΑΣΟΚ αλλά άργησα να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή είναι αλλού. Το ΠΑΣΟΚ το έριξαν στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας αλλά με συναρπάζει πολύ περισσότερο το να διαβάζω τα λόγια του Γκαλεάνο, να βλέπω έναν πίνακα του Ριβέρα ή να ρουφάω το Μονόγραμμα του Ελύτη παρά να ακούω έναν αδιάφορο αλλά πύρινο λόγο του Βενιζέλου στο Σύνταγμα».
Διακοπή δεν υπήρχε στον ειρμό του και όπου σταματούσε για να ρουφήξει μια γουλιά από τον καφέ του συνέχιζε η αγαπημένη του Ινές. Η μούσα του και το απάνεμο λιμάνι του όπως την αποκαλούσε, γιατί την έψαχνε χρόνια πριν τη γνωρίσει. Αυτή η σχέση θυμίζει το ποίημα του Χικμέτ «Το μισο μηλο εμεις.. τ αλλο μισο αυτος ο θεορατος κοσμος.. Το μισο μηλο εμεις.. τ αλλο μισο οι ανθρωποι.. Το μισο μηλο εσυ.. τ αλλο μισο εγω.. οι δυο μας»…
Υγιαίνετε
