Υποψήφιος βουλευτής ο Κώστας στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Προσπαθεί με τα λίγα χρήματα που διαθέτει να γνωστοποιήσει την υποψηφιότητά του. Βγάζει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο και ξεκινάει μόνος του να μοιράζει στα χωριά και στις πόλεις του νομού. Είναι ένας καλός τρόπος, λέει, να κάνεις γνωστή την υποψηφιότητά σου, άμα δεν φτάνουν τα λεφτά σου.
Αυτό έχει ένα καλό βέβαια γιατί είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τους ανθρώπους. Ν’ ακούσει τα παράπονα, τις θέσεις και τις απόψεις τους.
Στις πόλεις δεν είναι εύκολο να πας από σπίτι σε σπίτι. Έτσι ο Κώστας επέλεξε να πάει σε όλες τις λαϊκές αγορές, να κάνει διανομή τόσο στους παραγωγούς όσο και στους αγοραστές.
Σε μια λαϊκή τον πλησιάζει ένας γύφτος και με σοβαρό ύφος τον ρωτάει:
– Δε μου λε ρε φίλε… να ρωτήσω κάτι;
– Ορίστε, τι θέλεις;
– Πόσα παίρνεις για να μοιράσεις φυλλάδια;
Ο γύφτος τον θεωρούσε ανταγωνιστή στο μεροκάματο!
Να του πει “τίποτα”;
Δε μίλησε… τι να πει… γέλασε, προσπέρασε και συνέχισε το μοίρασμα. Έκτοτε όμως τον τρώει η φιλοσοφία του γύφτου:
– Δεν είναι ότι μοίραζα τζάμπα τα φυλλάδια… Τα πλήρωσα κιόλας πανάκριβα! Άντε να τό ‘λεγα κι αυτό στο γύφτο… θα μ’ έκανε ρεζίλι σ’ όλο το ντουνιά…
