Νέα σελίδα; Νέο κεφάλαιο; Ή νέο ευαγγέλιο;
Τα νταούλια ήχησαν στις πλατείες για να χορέψουν οι νικητές. Οι Αγορές θα χορέψουν… μεθαύριο! Οι κομματικές ιδεολογίες έγιναν κομμάτια και θρύψαλα. Πρώτη φορά θα κριθεί για κυβερνητικό έργο η αριστερά. Τελικά… ήταν τόσο απλό να ρίξουμε κλωτσιά στην “Τρόικα”, τόσο απλό και, πέντε χρόνια τώρα, δεν το είχαμε καταλάβει. Η ταχύρυθμη εκλογική διαδικασία είχε χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Κεντρικό θέμα το “ναι” ή το “όχι” στο μνημόνιο. Όλη η πολιτική συζήτηση που έγινε στα κανάλια, ήταν ένα μακρύ σχόλιο για τις δημοσκοπήσεις. Καμία ενημερωτική συζήτηση για κανένα άλλο θέμα!
Τα πολιτικά κόμματα με καθαρό αντιμνημονιακό λόγο απέσπασαν την απόλυτη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Συγκεκριμένα, τα αμιγώς αντιμνημονιακά κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, έλαβαν: Σύριζα 36,4%. ΑΝΕΛ 4,75%. ΚΚΕ 5,47%. Χρυσή Αυγή 6,28%. Σύνολο: 52,9%.
Ο Σύριζα και οι ΑΝΕΛ, που αντιπροσωπεύουν το 41,15% του εκλογικού σώματος, σχηματίζουν ισχυρή αντιμνημονιακή κυβέρνηση 162 εδρών. Ο λαός αποφάσισε και πήρε το νόμο στα χέρια του ή, μάλλον, ο λαός πήρε την ευθύνη στα χέρια του, την ευθύνη απέναντι στο έθνος, την ευθύνη απέναντι στην Ιστορία. Έδωσε καθαρή και σαφή εντολή στη νέα κυβέρνηση “να σκίσει τα μνημόνια”, να προβεί ο Αλέξης Τσίπρας σ’ εκείνη τη γενναία πατριωτική πράξη που δεν έκαμαν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Σύριζα θα το κάνει στο ακέραιο, κατά δήλωσή του, εκφράζοντας ακόμα και άλλα αντιμνημονιακά κόμματα που, λόγω “ασυμφωνίας χαρακτήρων”, δεν θα συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα, κι ακόμη άλλα, που δεν μπήκαν καν στη Βουλή, αθροίζονται όμως στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο κι έτσι προκύπτει ένα συντριπτικό λαϊκό ποσοστό εναντίον της φιλοσοφίας και της πρακτικής των μνημονίων που υπηρέτησαν το ΠΑΣΟΚ, κατ’ αρχήν, και η Νέα Δημοκρατία στη συνέχεια, όταν έγινε κυβέρνηση και… ξέχασε το δικό της αντιμνημονιακό μένος του 2010 και του 2011…
Ο λαός τιμώρησε σκληρά τα δύο πάλαι ποτέ κραταιά (και μνημονιακά, όπως κατηγορήθηκαν) κόμματα εξουσίας, το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Συνέτριψε το ΠΑΣΟΚ, ως κύριο υπεύθυνο για την υπογραφή των μνημονίων, τιμώρησε δε με κάποια επιείκεια τον Αντώνη Σαμαρά που συνέχισε την πολιτική του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου.
Από τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015, υπάρχει διάχυτη στον αέρα η παλλαϊκή απαίτηση να τηρηθούν τα υπεσχημένα από τη νέα κυβέρνηση. Οι πολίτες, ακόμα κι εκείνοι που ψήφισαν τα δύο κόμματα της “αμαρτωλής συγκυβέρνησης” από τον “φόβο κάποιου ατυχήματος”, περιμένουν να υλοποιήσει άμεσα τις προεκλογικές της υποσχέσεις η νέα και άφθαρτη συγκυβέρνηση, δεδομένου ότι (στο θέμα του μνημονίου) τα δύο κόμματα της νέας εξουσίας ταυτίζονται απόλυτα. Αν αυτό γίνει όντως στο ακέραιο, ο Σύριζα θα εγκατασταθεί στην εξουσία για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Ακόμα κι εν μέρει να το κάνει βέβαια, πάλι θα είναι ακαταμάχητος στις εκλογικές διαδικασίες των επόμενων δεκαετιών, με δεδομένο ότι οι αντίπαλοί του ‘θα ψάχνονται”.
Αν όχι…
Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται αυτή την ώρα τι μπορεί να συμβεί στη χώρα τις επόμενες εβδομάδες ή τους επόμενους μήνες, αν αποδειχθούν φούμαρα οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα. Ο λαός είναι ευτυχισμένος, όλοι έχουν “ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά”. Πολλοί βέβαια δεν κρύβουν την ανησυχία τους. Δεν είναι όμως φόβος! Η Νέα Δημοκρατία επένδυσε ηλίθια στο φόβο. Έκαμε την χειρότερη προεκλογική καμπάνια που έγινε ποτέ από κόμμα εξουσίας…
Όλοι εύχονται να τα πάει καλά η νέα κυβέρνηση. Δεν ελπίζουν σ’ αυτή μόνο όσοι την ψήφισαν. Ελπίζουν και οι άλλοι που ψήφισαν εναντίον της. Ποτέ δεν ξέρεις σου λέει ο άλλος… Μπορεί και να έχει δίκιο ο Τσίπρας… Είναι όλοι τόσο κουρασμένοι από τα μνημόνια, που στρέφουν το βλέμμα τους με αγωνία στον νέο πρωθυπουργό για το τι θα κάνει και πώς θα το κάνει.
Οι ξένοι ωστόσο (με τους οποίους η χώρα δεν συνδέεται μόνο με συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης, τις οποίες, σημειωτέον, δεν αναγνωρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά συνδέεται και με άλλες, εξ ίσου σημαντικές συμφωνίες, εμπορικές για παράδειγμα) οι δανειστές δηλαδή, δεν έχουν την ίδια αγωνία μ’ εμάς. Εκείνοι τα βλέπουν αλλιώς όλα! Παρακολούθησαν την όλη διαδικασία με προσοχή και έκτακτο ενδιαφέρον, έμειναν όμως σε γενικές γραμμές ανέκφραστοι. Το πώς ακριβώς τα βλέπουν, δε μας το είπαν προεκλογικά, κράτησαν ομολογουμένως ευγενή στάση, δεν ήθελαν να κατηγορηθούν για ανάμειξη στα εσωτερικά μας θέματα, έχουν έναν Ευρωπαϊκό πολιτισμό να υπερασπίσουν, μετεκλογικά όμως περιμένουν τους εθνικούς διαπραγματευτές μας σε στρογγυλά τραπέζια μεγάλων αιθουσών κι εκεί θ’ ανοίξουν τα χαρτιά τους ωμά, κυνικά, ψυχρά κι ανελέητα…
Τους φοβόμασταν μέχρι τώρα, όμως ΔΕΝ φοβόμαστε πια! “Ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή”. Το είπε υπερηφάνως και ο κ. Βαρουφάκης: “Αν δεν βρεθεί καμία συμφωνία, τότε, ξεκάθαρα, είναι προτιμότερος ο θάνατος”. Η φυλή μας έχει παράδοση σ’ αυτά: “Ελευθερία ή θάνατος” έλεγε το ’21 ο πολεμιστής. Ριχνόταν στη μάχη και πέθαινε ήρωας. Μόνο που τα έκαναν μαντάρα πολλές φορές οι αρχηγοί στα μετόπισθεν… Για κάποιο μυστήριο λόγο οι ξένοι, οι δανειστές μας δηλαδή, μας έσωσαν ισάριθμες φορές από τον αφανισμό, αρχής γενομένης από το Ναβαρίνο. Ότι δεν είμαστε σήμερα Τουρκία, το οφείλουμε σ’ αυτόν τον άγνωστο και μυστήριο λόγο… Λες και θέλουν να μας έχουν εκεί, στα πόδια τους, κάτω από τη μπότα τους, για να μας βασανίζουν από καιρού εις καιρόν με μνημόνια, οι άτιμοι… Αλλά τώρα… “κούνια που τους κούναγε”… Ό,τι ήξεραν οι κερατάδες, να το ξεχάσουν…
