Η ανασυγκρότηση του Κεντρώου χώρου κολλάει ελλείψει ηγέτη
Κάθε μέρα που περνάει, ιδρύεται κι ένα κόμμα. Κάθε βουλευτής που ανεξαρτοποιείται, ιδρύει κι ένα νέο κόμμα. Το πολιτικό σύστημα αυτογελοιοποιείται. Για να διασκεδάσει τον πανικό του, καταφεύγει στους εθισμούς του. Τίποτα το καλύτερο δεν ξέρει να κάνει. Αλλά και οι «πρωτοβουλίες πολιτών» που μετατρέπονται σε πολιτικούς φορείς, δεν είναι παρά μιμήσεις των παλαιών κομμάτων που, υποτίθεται, καταγγέλλουν ως σάπια.
Κάθε κόμμα που ιδρύεται, επιδίδεται στην διατύπωση καινοτόμων προτάσεων, με τις οποίες πιστεύει ότι θα συγκινήσει το εκλογικό σώμα. Σου λέει, άμα πιάσω το 3%, θα βγάλω κάπου δέκα βουλευτές, θα γίνω ρυθμιστής της πολιτικής ζωής του τόπου.
Όλως περιέργως το 3% (και 200.000 περίπου ψήφοι που αντιστοιχούν σε αυτό) θεωρείται εύκολη υπόθεση. Όπως εύκολη υπόθεση θεωρείται στο σύνολό της η Πολιτική, αφού όλοι μπορούν να γίνουν πολιτικοί, Δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί, ακόμα και πρωθυπουργοί, γιατί όχι.
Το πολιτικό σύστημα δεν αυτογελοιοποιείται αυτή την ώρα μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από τους πολίτες που, ξαφνικά, εκεί που δεν ασχολούνταν καθόλου με την πολιτική, αποφάσισαν να σώσουν την Ελλάδα από τους προδότες και τους ανίκανους. Τι εφόδια έχουν για να το κάνουν. Κανένα. Αλλά… τι πειράζει;
Το όλον έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Και, φυσικά, το μόνο που προκύπτει απ’ αυτή την ανακατωσούρα, είναι ότι τα παλιά κόμματα, ναι, αυτά που μας έφεραν εδώ, είναι τρόπον τινά ασφαλέστερα των νεοπαγών, διότι, πολύ πιθανό, τούτα τα μορφώματα θ’ αποδειχτούν απείρως χειρότερα, εάν καταφέρουν και εισέλθουν στη Βουλή.
Όλη αυτή η ιστορία με την ίδρυση νέων κομμάτων ή την ανασυγκρότηση της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» ή της «προοδευτικής παράταξης» στο χώρο του Κέντρου μέχρι στιγμής αποδεικνύεται μία σκέτη φιλολογία. Το 63% του Ελληνικού λαού, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, επιθυμεί νέο κόμμα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Το 35% αυτών των πολιτών αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί. Το όλον πάντως σκαλώνει στο ότι «δεν υπάρχει η προσωπικότητα που θα ενώσει το χώρο». Και φέρνουν ως παράδειγμα τον χαρισματικό «γέρο της Δημοκρατίας» που οδήγησε το Κέντρο στην εξουσία μετά από συγχώνευση δέκα – είκοσι κομματιδίων το 1961.
Ξεχνούν ότι η χαρισματική προσωπικότητα δεν υφίσταται εκ των προτέρων, αλλά εκ των υστέρων. Λέμε τώρα ότι «χρειαζόμαστε μία χαρισματική προσωπικότητα, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου» και οι αρθρογράφοι προτείνουν διάφορους. Ακόμα και τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη πρότεινε ο Απόστολος Δοξιάδης. Διαφεύγει όμως σε όλους ότι πενήντα χρόνια μετά ξέρουμε ότι ο Γεώργιος ήταν όντως τέτοια προσωπικότητα, ξεχνάμε ωστόσο ότι ΔΕΝ ήταν πριν από πενήντα ένα! Πράγμα που σημαίνει, ότι η προσωπικότητα που θα επιλεγεί σήμερα, όντως δεν χρειάζεται να είναι χαρισματική, αν όμως πάρει την εξουσία, θα γίνει. Είναι σα να λέμε ότι όσο ένας παίκτης του Παναιτωλικού παίζει στο Αγρίνιο, δεν ασχολείται κανείς μαζί του, πλην των οπαδών. Αν όμως πάει στον Ολυμπιακό, θα ξεσκιστούν όλα τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα να γράφουν γι’ αυτόν. Αμέσως μετά θα τον καλέσουν στην Εθνική Ομάδα. Όσο μένει στον Παναιτωλικό, δεν είναι χαρισματικός. Στον Ολυμπιακό, γίνεται! Ίσον: Το πρόσωπο (και όχι η προσωπικότητα) που θα επιλεγεί ως ηγέτης του Νέου Κέντρου μπορεί να είναι ένας απ’ όλους. Οποιοσδήποτε.
Και να σκεφτείς, ότι ΔΕΝ γίνεται η ανασυγκρότηση του Κέντρου, επειδή δεν υπάρχει η προσωπικότητα να ηγηθεί!
Δεν λείπει το πρόσωπο! Λείπει μόνο αυτό το απλό λογικό κλικ…
