Δηλαδή… Να το πάρουμε απόφαση ότι ο δρόμος για τον εμφύλιο σπαραγμό που βαδίζει η χώρα, δεν έχει γυρισμό… Να συμβιβαστούμε όλοι με την ιδέα ότι ένας νέος εμφύλιος πόλεμος αποτελεί νομοτέλεια. Αυτό λέτε; Όχι. Δε λέτε αυτό βέβαια. Όμως αυτό κάνετε. Όχι μόνο εσείς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, όχι μόνο εσείς της Χρυσής Αυγής και της Αριστεράς, αλλά και οι συνδικαλιστές, που κατεβαίνετε σε απεργία κάθε τρεις και λίγο.
Η χώρα σπαράσσεται. Και δεν σπαράσσεται από μόνη της. ΕΜΕΙΣ την σπαράσσουμε. Τρώμε τις σάρκες της. Γίναμε όλοι πτωματοφάγοι. Στο όνομα της δήθεν Δημοκρατίας, στο όνομα του δήθεν πατριωτισμού, στο όνομα του δήθεν συνδικαλιστικού δικαιώματος. Και, μετά, όταν η ένταση κορυφωθεί με μία δολοφονία, ρίχνει ο ένας τα βάρη στον άλλο.
Κανείς δεν λογαριάζει ότι επρόκειτο για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Είναι δε περιττά όλα τα επιχειρήματα που θ’ αποδείκνυαν την ευθύνη όχι του ενός, αλλά και των δύο πλευρών για την έλευση του εμφυλίου πολέμου. Μένει να πέσει στο γεμάτο ποτήρι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει. Λοιπόν; Να το πάρουμε απόφαση ότι δεν υπάρχει γιατρειά; Φαίνεται ότι δεν υπάρχει. Είναι αδύνατο να συνεννοηθούμε. Όχι μόνο για το φονικό στην Αμφιάλη. Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε οι Αγρινιώτες για την ανάπλαση του Πάρκου στο Αγρίνιο. Το φονικό μας μάρανε;
Ο ένας λέει το κοντό του και ο άλλος το μακρύ του. Κανένας δεν συναντιέται πουθενά με κανέναν. Όποιος διαφωνεί με την δική μας άποψη, είναι εγκάθετος του συστήματος, είναι Πασόκος του κερατά, είναι λαμόγιο, κλέφτης και άρπαγας, ένα σκουλήκι που έτρωγε κι έπινε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ξου ρε! Επιτέλους… Τι θέλουμε; Να παίξουμε ξύλο; Να πάρουμε τα καδρόνια και να σπάμε ο ένας το κεφάλι του άλλου; Ή να φτάσουμε στα μαχαίρια; Μήπως να πάρουμε τα όπλα;
Ούτε γι’ αυτό δεν είμαστε άξιοι. Κάποιοι άλλοι όμως πέραν ημών των ηλιθίων που το παίζουμε κοκορίκοι, έχουν φροντίσει να κρύψουν όπλα και πυρομαχικά στις σπηλιές ανά την Ελλάδα. Και στα μέρη μας. Τι να περιμένουν άραγε;
