Μπλέξαμε. Άσχημα μπλέξαμε, Γιάννη μ’. Δόσεις, ρυθμίσεις, ασφάλιστρα, ενοίκια, λογαριασμοί ρεύματος, τηλεφώνου, κοινόχρηστα, δημοτικά τέλη, ΦΠΑ, εφορία, θηλιές στο λαιμό. Πού να στα λέω… Μπλέξαμε.
Θυμήσου. Τότε που, παιδί, έπαιζες ξυπόλητο. Πάταγες τ’ αγκάθι και τ’ αγκάθι στράβωνε, το πέλμα σου ήταν σαν οπλή αλόγου. Αλλά ήσουν ένα παιδί γεμάτο από όρεξη για ζωή. Βλέπεις τώρα εκείνο το βλέμμα στις παλιές φωτογραφίες και λες «που πήγε μωρέ, τι έγινε»…
Κοίτα γύρω σου, πατριώτη, και πες: Τι βλέπεις; Τι ακούς; Τι μυρίζεις; Τι γεύεσαι; Τι πιάνεις με τα χέρια σου; Τι λένε οι πέντε σου αισθήσεις; Και, αν μπορείς, να μας πεις: Τι λέει η έκτη σου αίσθηση;
Θα το πηδήσουμε τ’ αυλάκι;
Πήραμε φόρα, κάναμε το άλμα, σηκωθήκαμε στον αέρα, πετώντας βρισκόμαστε πάνω από το χαντάκι, είμαστε μετέωροι τώρα, όμως δεν ξέρουμε αν θα προσγειωθούμε στην απέναντι όχθη καλά. Μπορεί να μην έφτανε η φόρα, το άλμα μας ίσως δεν ήταν καλό, η δύναμη των ποδιών να ήταν λίγη και η ελαστική τους δύναμη χλωμή, άραγε θα προσγειωθούμε στην απέναντι όχθη ή θα πέσουμε στο βούρκο του χαντακιού;
Ποιος ξέρει;
Εμείς ό,τι ήταν καλό να κάνουμε, το κάναμε. Πήραμε παράδειγμα ιστορικό και κάναμε «το πήδημα του Κατσαντώνη». Αν θα πέσουμε στο βάραθρο, δεν είναι πια τωρινό θέμα. Είναι θέμα ολόκληρης ζωής, τότε που μαζεύαμε δυνάμεις, γνώσεις και εμπειρίες.
Ένα είναι σίγουρο, Γιάννη μ’: Έτσι όπως μπλέξαμε, δεν έχουμε κανένα στήριγμα. Εκεί στο «μετέωρο βήμα του πελαργού» είμαστε μόνοι. Ο καθένας από μας είναι μόνος. Αν θα προσγειωθούμε στην απέναντι όχθη, για μια νέα ζωή ή θα πέσουμε στο βούρκο του χαντακιού που χάσκει από κάτω μας, για το τέλος, δεν το ξέρουμε. Αυτό που βλέπουμε ακόμα είναι η απέναντι όχθη, μα δεν την αγγίζουμε, δεν τη φτάνουμε ακόμα, λαχταράμε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα συμβεί.
Άκου να σου πω, Γιάννη μ’:
Το Σχέδιο για την υποδούλωση του ανθρώπου βρίσκεται σε εξέλιξη. Έτσι λένε. Μα εγώ θα σου το πω αλλιώς: Δεν είναι Σχέδιο για υποταγή του ανθρώπου ή Σχέδιο για κατασκευή δούλων, επειδή σε κανέναν δεν χρειάζονται οι δούλοι πια. Θα ήταν βαρίδι στην εξέλιξη της Ιστορίας, εμπόδιο στην απόλαυση του νέου πλούτου από τους ολιγάρχες. Αν υπάρχει μία παγκόσμια κυβέρνηση που, καθώς λένε, θέλει να επιβάλλει μια Νέα Τάξη Πραγμάτων, δεν θα ενδιαφερόταν για υποδούλωση των λαών, αλλά για τη δραστική μείωση του πληθυσμού τους. Λένε κάτι για 500 εκατομμύρια. Και μπορεί να έχουν δίκιο, υπό την έννοια, ότι μόνο τόσους μπορεί να θρέψει καλά η γη.
Συμπέρασμα, Γιάννη μ’: Μπλέξαμε! Διότι δεν μιλάμε για κατασκευή, όπως λένε οι πολλοί, αλλά για εξόντωση των δούλων του πλανήτη, όχι της Ελλάδας μόνο. Φαίνεται δε, ότι το Σχέδιο πετυχαίνει μέρα τη μέρα. Παγκοσμίως. Όχι μόνο Πανελληνίως. Θεωρία συνωμοσίας, θα πεις. Εντάξει. Πες ό,τι θες. Έτσι κι αλλιώς ό,τι θέλουμε λέμε!
Άκου τώρα τι θα σου πω, Γιάννη μ’:
Το Παγκόσμιο Σχέδιο που λένε, δεν θα πετύχει. Στο τέλος θα γίνουν όλα αλλιώς. Ακόμα κι αν είναι αυτό που θέλουν, σου το λέω, δεν θα γίνει έτσι. Το πώς θα γίνει, δεν ξέρω. Κράτα όμως ότι: Θα γίνει αλλιώς. Υπάρχει αντίπαλον δέος. Όταν (μετά το πήδημα του Κατσαντώνη) θα προσγειωθούμε στην απέναντι όχθη, θα μάθουμε ακριβώς…
