Σε δημοσίευμά του στο «βήμα» (8/9/2013) υπό τον τίτλο «η εγχώρια μάστιγα της κλεπτοκρατίας», ο Γιάννης Μαρίνος τεκμηριώνει την προφανή θέση ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Ίσα – ίσα: Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο με αυτές. Το χρέος της χώρας οφείλεται ΣΕ αυτές: Γράφει συγκεκριμένα:
«Τα 30 τελευταία χρόνια στη χώρα μας έγιναν 5.400 γενικές και κλαδικές απεργίες (παγκόσμιο ρεκόρ) οι οποίες σε ποσοστό 96% προκλήθηκαν από τον δημόσιο και τον ευρύτερο κρατικό τομέα. Χάθηκαν έτσι 1.650 ημέρες εργασίας, ήτοι πέντε εργάσιμα χρόνια. Το δε κόστος της απώλειας αυτής αντιπροσωπεύει 140 δις ευρώ, ήτοι το 40% του συνολικού χρέους της χώρας μας, όταν αυτή ζήτησε τη βοήθεια των εταίρων της. Την ίδια τριακονταετία, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι ατασθαλίες που συνολικά καταγράφονται στο Ελληνικό Δημόσιο ξεπερνούν τα 100 δις ευρώ».
Το σύνολο αυτών των δύο «δράσεων» ισοδυναμεί με το σύνολο του δημοσίου χρέους της Ελλάδας! Και καταλήγει:
«Το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες».
Οι αριθμοί αυτοί ζαλίζουν. Οι διαπιστώσεις επίσης. Αν μη τι άλλο, στερούν τη νομιμότητα από την ακατανόητη επιμονή να συνεχίζουμε ως λαός τα ίδια σήμερα. Στερούν και το δικαίωμα των πολιτικών, ιδίως των αριστερών, να λαϊκίζουν υπέρ των «αγανακτισμένων» πολιτών απεργών.
Ίσως δε αυτά που περιγράφει ο Γιάννης Μαρίνος να παραπέμπουν και στο γνωστό Παγκάλειο ρητό «μαζί τα φάγαμε», αλλά, τελικά (και είναι καλό να το ξεκαθαρίσουμε κάποτε) αυτοί που «έφαγαν», είναι κάποιοι διεφθαρμένοι συμπολίτες και συγκάτοικοι, είτε ανήκουν στην πολιτική τάξη, είτε στην διοικητική πυραμίδα, είτε στην επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Είτε, κυρίως, αυτοί που, χωρίς κανένα αίσθημα στοργής για την Ελλάδα, χωρίς κανένα λογισμό για το κοινωνικό σύνολο ή για το κοινό συμφέρον, «πουλάνε τσαμπουκά» και δη «για ψύλλου πήδημα» προκειμένου να υπερασπιστούν τα προνόμια της οργανωμένης τους συντεχνίας.
