Ο Κωνσταντίνος, τριών ετών παιδάκι, κάθεται με τη μαμά την Πόπη στην κουζίνα. Είναι η ώρα που ο μικρός πίνει το γάλα του. Βγάζει η μαμά του το κουτί το γάλα από το ψυγείο, το ακουμπάει στο τραπέζι, ανάβει την κουζίνα να το ζεστάνει για τον μπόμπιρα.
Ο Κωνσταντίνος παρατηρεί το κουτί το γάλα, που έχει φωτογραφία μια αγελάδα.
Βάζει τα χεράκια του στην μέση και με στόμφο λέει στη μαμά του:
– Δε μου λες μαμά… είμαι εγώ μικρή αγελαδίτσα;
Τον κοιτάει η μαμά του και του απαντάει πολύ σοβαρά:
– Όχι βέβαια… Είσαι ένας μικρός άνθρωπος.
– Ναι… και τότε γιατί πίνω γάλα αγελάδας; Ε; Μου λες; Μου λες;
Γέλασε η Πόπη. Αγκάλιασε και φίλησε το πλασματάκι της.
Προσπάθησε να εξηγήσει και να λύσει την απορία του Κωνσταντίνου. Ακόμα σήμερα ξέρει ότι δεν το κατάφερε…
