Ζητείται Ελπίς. Από ποιον όμως; Ποιοι ανησυχούν και γιατί;
Η βιτρίνα Ευρωπαϊκή. Είναι όμως απομίμηση. Κάτω από τον σοβά του μοντέρνου ιδεολογήματος που στεγάζει τους πιθήκους, κρύβεται ο πρωτόγονος τρόπος σκέψης, που κάνει τα λόγια και τα έργα τους να μοιάζουν με χυμένο γάλα. Αυτός ο κόσμος εδώ κοντά, γύρω μας, δε μπορεί να στοχαστεί ούτε για τα βασικά. Ποια κυβέρνηση του αξίζει; Γιατί να του αξίζει η καλύτερη; Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Η παραδεκτή απ’ όλους διαπίστωση λέει ότι: «Η Βουλή βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα». Γνωστό επίσης ότι, κατά κανόνα, η Βουλή (όχι μόνο στην Ελλάδα) λειτουργεί με δύναμη αιχμής τον δικομματισμό. Πρόκειται για το δίπολο εξουσίας που μονοπωλεί το ενδιαφέρον και νέμεται θεσμικά την εξουσία.
Κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης το δίπολο εξουσίας στην Ελλάδα ήταν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία. Το 2012 αναδείχτηκε ένα νέο δίπολο. Τη θέση του καταποντισμένου ΠαΣοΚ κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τα ποσοστά του νέου δικομματισμού δεν ανέβηκαν πάνω από 30% για τον κάθε εταίρο, γεγονός που άφηνε ένα μεγάλο κενό στην ατμόσφαιρα. Κι αυτό ήρθε να καλύψει η λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων». Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ήταν η αφορμή. Από τη μια λοιπόν μπήκε η ακροδεξιά κι από την άλλη η ακροαριστερά. Μόνο που ως μεταμόρφωση της ακροαριστεράς πολλοί εννοούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν συνέβαινε πρώτη φορά. Τα χρόνια της «17Ν» οι δεξιοί ταύτιζαν την παρέα του Κουφοντίνα με τον τρομοκρατικό πυρήνα που γέννησε το ΠαΣοΚ.
Πέρα όμως απ’ αυτές τις συνήθεις όσο και πρόσκαιρες μετατοπίσεις των εννοιών, το ψυχολογικό δίπολο στη Βουλή, ακόμα και όταν η Βουλή ως σύνολο (και όχι ως κυβερνητική πλειοψηφία) βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα, βρίσκει αντανάκλαση σ’ έναν διπολισμό που, αυτή τη φορά, ανιχνεύεται στις συμπεριφορές της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε την αναντιστοιχία του δίπολου «κυβέρνηση – αντιπολίτευση», ούτε του δίπολου «λαός – Βουλή», αλλά την αναντιστοιχία και των δύο αυτών διπόλων με ένα τρίτο, το οποίο δεν έχει ακόμα όνομα, διαπιστώνεται ωστόσο στα σωθικά της κοινωνίας και δη με ατμοσφαιρικούς όρους. Δεν έχει καμία ομοιότητα με τα άλλα δύο, διότι εκφράζεται με δύο μεγάλες τάσεις, των οποίων μόνο οι πυρήνες είναι διακριτοί, καθόλου πάντως τα όριά τους. Με τη μορφή μιας υγρασίας στον τοίχο οι τάσεις αυτές διαποτίζουν ως συμπεριφορά ακόμα και τα πιο «σκληρά καρύδια». Πυρήνας της μίας τάσης η αριστερά και της άλλης η δεξιά.
Η ΔΕΞΙΑ τάση: Με εντεινόμενη από χρόνο σε χρόνο φιλολογία (αν και στους πολλούς έγινε αισθητή μόλις τα τελευταία χρόνια) εξέφρασε τον υποβόσκοντα φιλοχουντισμό της με μακρόχρονη όσο και συστηματική απαξίωση της πολιτικής, των κομμάτων και της δημοσιογραφίας. Κατέγραψε μία τεράστια ιδεολογική επιτυχία στην πλατεία Συντάγματος το 2011, όταν έβαλε στο στόμα ενός εκατομμυρίου «αγανακτισμένων» τη φράση «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» και όταν, στην ίδια πλατεία, οδήγησε τα σηκωμένα χέρια των διαδηλωτών να σχηματίσουν μία μεγαλοπρεπή μούντζα. Τόσο το σύνθημα περί μπουρδέλου, όσο και τη μούντζα, δεν τα διέπραξαν μόνο οι δεξιοί, αλλά, κυρίως οι αριστεροί και οι ανένταχτοι και οι απολίτικοι αντάμα. Στις επιτυχίες της δεξιάς αυτής τάσης καταγράφεται και η πεποίθηση της σημερινής πλειοψηφίας στην κοινωνία, ότι «επί χούντας ήταν καλύτερα» ή ότι «η Δημοκρατία είναι χειρότερη από τη χούντα». Όλος ο αριστερός κόσμος της χώρας μιλάει πια με… χουντική νοοτροπία!
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ τάση: Εξέφρασε τον απόλυτο μηδενισμό της με μακρόχρονη επίσης όσο και συστηματική απαξίωση της αντίθετης (ακόμα και, απλά, της διαφορετικής) γνώμης, είτε αυτή διατυπωνόταν από πολιτικούς, είτε από δημοσιογράφους, είτε από διανοούμενους, είτε από απλούς πολίτες. Κατέδειξε ως γραφικούς και εκχυδάισε όλους τους αντιπάλους της, όλους όσους δεν ήταν στο μαντρί της, όσους δεν υποτάσσονταν στο κυρίαρχο αριστερό ρεύμα. Κατέγραψε δε μία τεράστια ιδεολογική επιτυχία στον χώρο του συνδικαλισμού, αφού κατάφερε να συμπεριφέρονται ως ακραιφνείς αριστεροί ακόμα και οι συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας! Όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης, μηδέ εξαιρουμένης της Χρυσής Αυγής, οργανώνονταν στις γειτονιές αντιγράφοντας πιστά τη λογική της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης (ΚΟΒΑ) του ΚΚΕ. Οι τερατογενέσεις στη διοίκηση, τα σκανδαλώδη επιδόματα και τα παράλογα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων τα πέτυχε η αριστερά μέσω των συνδικαλιστών και του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού όλων χωρίς εξαίρεση των κομματικών παρατάξεων! Όλος ο δεξιός κόσμος της χώρας (στην συνδικαλιστική του εκδοχή) μιλάει πια με… αριστερή νοοτροπία!
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Έχουμε… αριστερούς δεξιούς και… δεξιούς αριστερούς! Αυτό το κράτος κατάφερε το ακατόρθωτο: Όπως παρήγαγε παλιά τον τερατώδη Ελληνοχριστιανισμό, παρήγαγε σήμερα τον τερατώδη επίσης δεξιοαριστερισμό, βασικό σύνθημα του οποίου είναι: «Για όλα φταίνε οι πολιτικοί». Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό συναντιούνται η δεξιά και η αριστερά, που η διάκριση ανάμεσα στους αριστερούς και τους δεξιούς να έχει νόημα σε επίπεδο παλιάς ετικέτας και μόνο, αφού, επί της ουσίας, οι αντίπαλες φαινομενικά ιδεολογίες διείσδυσαν η μία μέσα στην άλλη κι έγιναν στην ουσία τους ένα πράμα. Είναι τόσο μεγάλη η αλληλεπίδραση, που, όταν χρειάστηκε να εκφραστεί ο εθνικισμός, οργανώθηκε στις γειτονιές όπως η ΚΝΕ και, φυσικά, έγινε σκέτος τραχανάς! Ναι, ρε, ούτε καν ένα σοβαρό εθνικιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να εμφανίσει αυτή η χώρα…
Ο δεξιοαριστερισμός δεν τελειώνει εδώ. Τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, άλλοτε μόνο Ελληνικά κι άλλοτε μόνο χριστιανικά, ενίοτε δε σε συσκευασία «τα δύο σε ένα», διεισδύουν κι αυτά με τη σειρά τους στον δεξιοαριστερισμό κι έτσι σχηματίζεται μία νέα χημική ένωση: Το αριστερο – δεξιο – ελληνο – χριστιανικό μοντέλο. Το οποίο φυσικά αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Και να τελείωνε εδώ, καλά θα ήταν! Αμ δε… Σε όλα αυτά προστίθενται και μπολιάζουν το εν λόγω μοντέλο η Διανόηση, η Τέχνη και η Επιστήμη. Όλα μαζί ένα κράμα, ένας χυλός, μία ρωμαίικη κουρκούτη.
Βάλε να δεις…
Το όλον θα ήταν σκέτη κωμωδία, μπορεί και φάρσα της ιστορίας, αν δεν σημάδευε καθοριστικά τη ζωή των ανθρώπων αυτής της χώρας… Η σκέψη των Ελλήνων πολιτών για τα πρόσωπα, τα πράγματα και τα φαινόμενα μοιάζει με χυμένο γάλα στο έδαφος: Δε μαζεύεται με τίποτα! Δεν αντέχει σε καμία λογική επεξεργασία και, φυσικά, σε καμία κριτική.
Κανένας λαός που έφτασε σε τόσο μεγάλη ελαφρότητα, δεν είχε, ιστορικά, την ελάχιστη καλή τύχη! Υποτάχθηκε στους επήλυδες. Είναι αναμφισβήτητη νομοτέλεια. Κι αυτή την ώρα οι επήλυδες δεν είναι λίγοι. Αποτελούν το ένα τρίτο του γηγενούς πληθυσμού. Σε δέκα χρόνια οι γηγενείς θα είναι με τους επήλυδες πληθυσμιακά «ίσα κι όμοια». Σε είκοσι; Θα έχουμε Αλβανό πρωθυπουργό, όχι γιατί θα είναι πλειοψηφία οι Αλβανοί, αλλά η Αλβανική θα είναι η πιο δυναμική ομάδα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά στην Ιστορία που ενσωματώνονται μεγάλες Αλβανικές ομάδες στον Ελληνικό χώρο. Για τους μουσουλμάνους, αρχικά, θα είναι αρκετό να γίνει επίσημη θρησκεία του νέου κράτους το Ισλάμ και να στηθούν τζαμιά, καθώς έχει υποχρέωση να κάνει κάθε χώρα που σέβεται τον σύγχρονο εαυτό της…
Αντιγράφουμε από την ειδησεογραφία: “Ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 60.500 την περασμένη χρονιά και την 1/1/2013 έφτασε τους 11.161.000 κατοίκους. Μέσα στο 2012 στην Ελλάδα γεννήθηκαν 100.400 παιδιά, ενώ καταγράφηκαν 116.700 θάνατοι και την ίδια περίοδο εγκατέλειψαν τη χώρα περισσότεροι από 44.000 άνθρωποι”.
Αναρωτιέται κανείς: Πόσα από τα 100.400 παιδιά που γεννήθηκαν το 2012 στην Ελλάδα, είναι παιδιά Ελλήνων;
Ας συμβιβαστούμε λοιπόν με το αναπόφευκτο! Ας παραδεχτούμε τη λογική που λέει ότι «ποιος είσ’ εσύ να εμποδίσεις το μοιραίο; Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Σωστό. Τι άλλο να πει κανείς… Αντίσταση; Από ποιους; Σε τι; Πώς; Γιατί; Τι θα γινόταν δηλαδή αν γινόταν μία παλλαϊκή απεργία ή μια διαδήλωση δέκα εκατομμυρίων πολιτών; Να ζητήσει τι; Μισθούς και συντάξεις. Ψωμί. Παιδεία. Ελευθερία. Άντε κι ερχόταν ένας πατριώτης κι έκανα πράξη αυτό το όραμα του λαού. Τι θα γινόταν με τ’ άλλα; Μια τρύπα στο νερό θα γινόταν. Νέα διαδήλωση λοιπόν. Αποτέλεσμα; Θα έπεφτε η κυβέρνηση. Ωραία! Μετά; Θα γινόταν μία νέα κυβέρνηση. Ωραία! Μετά; Νέα διαδήλωση, νέα κυβέρνηση. Μετά;
Λοιπόν, ας δούμε την άλλη όχθη: Ο δημόσιος λόγος έχει απαξιωθεί. Ο πιο τεκμηριωμένος λόγος δεν πείθει κανέναν. Αλλά την ιστορία την κινούσαν πάντα οι μεγάλες ιδέες που έβρισκαν οπαδούς. Εξαίρεση δεν θα γίνει ούτε σήμερα. Μαζικά κινήματα δεν υφίστανται πλέον. Να ξεκινήσει ποιος, να τον ακολουθήσουν ποιοι… Μεγάλες ιδέες δεν υπάρχουν πια. Ούτε μικρές. Υπάρχει μόνο ένα τεράστιο κενό. Τα μυαλά των ανθρώπων έχουν μπει στην κατάψυξη. Δεν κινητοποιούνται με τίποτα. Μόνο κάποιες παρέες διασώζονται. Μόνο αυτές διατηρούν κάποιες Αρχές, για τις οποίες όμως δε νοιάζεται κανείς… Ιδίως η νέα γενιά… Από τη μάζα, από το πλήθος, από το λαό, ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να περιμένεις πια…
Μα την αλήθεια, μόνο σ’ αυτές τις μικρές παρέες μπορεί να ελπίζει κανείς. Υπό τον όρο ότι δεν θα συντριβούν κάτω από το βάρος της αφασίας. Υπό τον όρο, επίσης, να περάσει ο αναγκαίος ιστορικά χρόνος…
Απ’ αυτή τη θεώρηση προκύπτει το λογικό συμπέρασμα, ότι: Πρέπει να μηδενίσεις το κοντέρ, να βάλεις Χ σε όλα τα λάθη και σε όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος, ατομικές και συλλογικές. Κάνε ακέριες τις σκέψεις σου, ελεύθερα, φαντασιώσου, οραματίσου, ονειρέψου. Κάνε ό,τι μπορείς και στη δουλειά σου, ίδρυσε μία νέα επιχείρηση, αν μπορείς. Μην παραδίδεσαι. Μη σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Ο τρόπος να γίνεις προσωπικά ευτυχής, είναι να κατακτήσεις μία δημιουργική ατομικότητα, μην απαιτείς τίποτε από κανέναν, τίποτε από την προηγούμενη γενιά, τίποτε από τους γονείς, τίποτε από το κράτος, τίποτε από την εξουσία. Κι επειδή η αποχή από την εκλογική διαδικασία είναι άτιμη πράξη, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, εσύ, αρχοντικά, συντηρητικά βέβαια, ψηφίζεις για κυβέρνηση αυτόν που έχεις ήδη. Όχι γιατί τον εγκρίνεις, ούτε γιατί τρελαίνεσαι από τις επιδόσεις του, αλλά επειδή οι πειραματισμοί σε τέτοιους καιρούς απαγορεύονται αυστηρώς και διά ροπάλου. Ας περιοριστούμε σ’ αυτή την σημαντική φιλοσοφική παράμετρο: Οι πειραματισμοί είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από την απεχθέστερη συντήρηση. Μοιάζουν με το θύμα τροχαίου, το οποίο δεν πρέπει να μετακινήσεις μέχρι να έρθει το «Πρώτων Βοηθειών» για να κάνει τη μετακίνηση σωστά. Αυτό που θα έρθει μετά, εάν έρθει με τους δικούς σου όρους και όχι με τους όρους της Ιστορίας, θα είναι πολύ χειρότερο από το παρόν. Άρα κάνεις συντήρηση δυνάμεων. Και περιμένεις Τι; Μα, φυσικά, τις συνθήκες που θα ωριμάσουν για να εμφανιστεί το νέο ρεύμα. Το νέο ρεύμα υπάρχει, μάθε το αυτό, αλλά δεν έφτασε ακόμα σ’ εσένα. Περίμενε λοιπόν, θα φτάσει όπου νάναι. Θα το νοιώσεις. Θα πυρποληθείς απ’ αυτό, είναι σίγουρο. Και τότε… Κάνε ό,τι νομίζεις…
