Εντάξει. Να πάμε σε εκλογές. Αφού δεν τις φοβάται κι ο Βενιζέλος… Κι αν δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση στις 14 ή στις 21 Ιουλίου; Ε, θα ξανακάνουμε εκλογές στις 18 ή στις 25 Αυγούστου. Κι αν αφήσει κανείς ψηφοφόρος την παραλία του για να πάει στην κάλπη, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη…
Αλλά μία κυβέρνηση θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Όποιοι θέλουν περισσότερο την εξουσία, θα χαλάσουν και τις διακοπές τους γι’ αυτήν…Θα γίνει μία κυβέρνηση για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκαμε ετούτη ή μια κυβέρνηση που θα μας βγάλει από το μνημόνιο και θα επαναφέρει την παλιά καλή εποχή, όπου οι Έλληνες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και, φυσικά, δεν είχε κανείς λόγο να διαμαρτύρεται για τίποτα…
Ας αφήσουμε όμως τ’ αστεία και… ας παίξουμε λίγο με τον πόνο μας. Ας το ρίξουμε λίγο στις προβλέψεις, έτσι, για να περνά η ώρα… Αν βγάλουμε και κάνα χρήσιμο συμπέρασμα, τόσο το καλύτερο.
Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι ο Σαμαράς θέλει εκλογές. Γι’ αυτό και σημάδεψε με το δίκαννο την ΕΡΤ. Ήθελε να προκαλέσει ένα σοκ που θα του επέτρεπε να πάει σε εκλογές με ακαταμάχητο επιχείρημα ότι οι εταίροι του, το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ, δεν τον άφησαν να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία στο κρατικό κανάλι. Και το πέτυχε. Οι τύποι έπεσαν ανυποψίαστοι στην παγίδα. Είχε προηγηθεί το «αντιρατσιστικό» που τους έδωσε θάρρος και υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Ο Αντώνης όμως δημιούργησε κλιμακωτά μια ευκαιρία για τον εαυτό του και για το κόμμα του. Σημειολογικά, δίνει τώρα το μήνυμα στον κόσμο της χειμαζόμενης Αγοράς, στους νοικοκυραίους, στην παραδοσιακή δεξιά, ακόμα και στο φιλήσυχο Κέντρο που ανακινείται εσχάτως, ότι το θέμα δεν αφορά την ΕΡΤ, αλλά ολόκληρο τον αριστεροκρατούμενο κρατικό μηχανισμό.
Δεν ξέρουμε φυσικά τι σκέπτεται ο Σαμαράς ή το επιτελείο του. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε και ν’ αναγνώσουμε κάποιες συνθήκες που – σε μία ξαφνική εκλογική διαδικασία – θα του επέτρεπαν τον Ιούλιο να φτάσει ακόμα και στην αυτοδυναμία:
1). Το δίλημμα «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο;» ξεθώριασε ήδη. Υπό προϋποθέσεις μπορεί ο Σαμαράς να το αντικαταστήσει με το δίλημμα «αριστερά ή δεξιά;». Ν’ αναδείξει δηλαδή ως αντίπαλο δέος όχι τον φιλόδοξο Αλέξη Τσίπρα, αλλά, ευρύτερα, την αριστερή συνδικαλιστική φιλοσοφία και πρακτική που βυθίζει τη χώρα στην άρνηση και την κατάθλιψη, δεν της επιτρέπει να κάνει τα πιο αυτονόητα βήματα προς την εξυγίανση. Η ΕΡΤ είναι η πιο συμβολική, η πιο κραυγαλέα και γι’ αυτό η καλύτερη περίπτωση που θα μπορούσε να φανταστεί. Πολιτική, άλλωστε, είναι η διαχείριση των συμβόλων. Έτσι θα ενεργοποιήσει όλα τα συντηρητικά σύνδρομα και θα δώσει έναν ισχυρό λόγο για μια δεξιά πανστρατιά.
2). Ήδη έχει ενσωματώσει τον κεντροαριστερό Γιάννη Στουρνάρα (είναι μια φωναχτή προσέλκυση) και θα συνεχίσει ταχέως την τακτική αυτή με συνεργασία κορυφαίων προσωπικοτήτων του παλιού ΠαΣοΚ, όσα τουλάχιστον από αυτά συμβολίζουν μία φυγή από την αριστεροσύνη του και, παράλληλα, εκφράζουν ακόμα κάποια σεβαστά ψηφαλάκια. Με τον τρόπο αυτό θα εμβολίσει τον χώρο αριστερά του και θα κάνει ευκολότερη την μεταπήδηση των πρώην πασόκων στην παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Η εξουσία δεν αφήνει ασυγκίνητους εκείνους που εθίστηκαν σε αυτήν. Όχι μόνο κορυφαία, αλλά και στα διάφορα υποεπίπεδα του βιώματός της.
3). Το παλιό Κέντρο, αν και λεηλατημένο από το ΠαΣοΚ επί δεκαετίες, είναι πάντα εδώ, περιμένει μια πολιτική έκφραση που θα το εκφράσει γνήσια, όμως μέχρι στιγμής δεν κατέστη δυνατό και αυτό δίνει ένα πλεονέκτημα συγκυρίας στον Σαμαρά. Το Κέντρο έγινε προσβάσιμο στον προκάτοχό του Κώστα Καραμανλή και του έδωσε την εξουσία το 2004. Κίνηση όμως που στοίχισε ακριβά στη Νέα Δημοκρατία, αφού σχηματίστηκαν δεξιά της ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και προσφάτως οι ΑΝΕΛ, αλλά και η ίδια η Χρυσή Αυγή. Το Κέντρο λοιπόν παρέχει μία σοβαρή δεξαμενή ψήφων που δεν ελκύονται πλέον με κεντροδεξιά πολιτική, όπως το 2004, αλλά με επίκληση του παλιού καλού πατριωτισμού, αίσθημα που επιτείνεται από το κενό εξουσίας που αφήνει πίσω του το συρρικνούμενο ΠαΣοΚ χωρίς να είναι ανάγκη για τον Σαμαρά να εγκαταλείψει πάγιες και διαχρονικές θέσεις της παράταξης, όπως έκαμε ο Κώστας Καραμανλής το 2004 κι αυτό του δίνει ευχέρειες στα δεξιά του.
4). Η προηγούμενη συνθήκη διαμορφώνει με χαρακτηριστική άνεση την επόμενη: Ενσωματώνει τον Γιώργο Καρατζαφέρη, ολοκληρώνει την άλωση του ΛΑΟΣ και ξαναμαζεύει τις διάσπαρτες ομάδες που βολοδέρνουν εκτός εξουσίας επί δεκαετίες. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται βεβαίως έναν δεξιό λόγο και τον ξεδιπλώνει σιγά – σιγά.
5). Μια ξαφνική εκλογική διαδικασία αυτή την ώρα προλαβαίνει μία διαφαινόμενη κίνηση αμφισβήτησης του Αντώνη Σαμαρά ως ηγέτη της Μεγάλης Υπερδεξιάς Παράταξης. Η αμφισβήτηση αυτή μπορεί να εκφραστεί μόνο με φιλελεύθερο μανδύα, αφού οι εθνικοφροσύνες έχουν ήδη καπαρωθεί. Οι εφεδρείες της Νέας Δημοκρατίας έχουν σχέδια. Αν ο Σαμαράς τους προλάβει και συσπειρώσει το χώρο με προοπτική επανεγκατάστασής του στην εξουσία, τα σχέδια αυτά θα μείνουν απλά σχέδια.
6). Η ιδεολογική διείσδυση στον χώρο που καλύπτει μόλις εδώ κι ένα χρόνο η Χρυσή Αυγή (όχι μόνο με το ποσοστό που πήρε στις εκλογές του Ιουνίου 2012, αλλά και με τα δημοσκοπικά της ποσοστά που κινούνται σε διπλάσια και υπερδιπλάσια νούμερα) η απόσπαση της αστικής δεξιάς (ιδίως των νέων αστών, που, ναι μεν ψηφίζουν ή θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, δεν πρόλαβαν όμως να συνειδητοποιηθούν ως αδιάλλακτοι ψηφοφόροι της) η υιοθέτηση μιας σαφούς μεταναστευτικής πολιτικής που θα διαφέρει από εκείνη της Χρυσής Αυγής μόνο στη ΜΗ χρήση βίας, είναι για τον Σαμαρά αυτή την ώρα «βούτυρο στο ψωμί του».
7). Η εξουθένωση των δύο εταίρων του στην κυβέρνηση, του Βενιζέλου και του Κουβέλη, είναι απίστευτα εύκολη. Ακόμα και αν συγχωνεύσουν τα κόμματά τους, όπως θέλει ο Νίκος Μπίστης, τίποτα δεν θα τους σώσει από τη συρρίκνωση ή ακόμα και τον αφανισμό. Με δεδομένη την αξεπέραστη αντιπαλότητα που προηγήθηκε προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ένα μέρος αυτών των ψήφων θα ενδυναμώσει κρίσιμα τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κατάφερε να περάσει το μήνυμα ότι αντιστάθηκε όσο μπορούσε στο μνημόνιο, αλλά – τι να κάνει – υποχρεώθηκε να το εφαρμόσει, επειδή το βρήκε μπροστά της.
8). Είτε το ΠαΣοΚ, είτε η ΔΗΜΑΡ, είτε και τα δύο αυτά σε ένα, είτε οι ΑΝΕΛ, όποιος τελοσπάντων από αυτούς διασωθεί έστω με 3% στις ξαφνικές εκλογές, θ’ αποτελεί εν δυνάμει ένα καλό συμπλήρωμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης σε περίπτωση ΜΗ αυτοδυναμίας.
9). Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει «δημοσκοπική κόπωση». Αν είχε «ρεύμα», θα φαινόταν. Δεν φαίνεται. Διότι, παρά τις προσπάθειές του, δεν έχει συγκροτήσει ακόμα «πρόταση εξουσίας». Ο κόσμος δεν αισθάνεται ασφαλής με τις κωλοτούμπες του αρχηγού του. Και δεν είναι ο Τσίπρας αντίπαλος της μεταρρύθμισης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ολόκληρη η συνδικαλιστική τάξη της χώρας που καλύπτεται πολιτικά τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από το ΚΚΕ, αλλά και από το ΠαΣοΚ και από τη ΔΗΜΑΡ. Η δεξιά μπορεί να είναι κυβέρνηση αυτή τη στιγμή και να δρα μονοκομματικά, όπως κατηγορείται από τους εταίρους της, αλλά την αληθινή εξουσία δεν κατέκτησε. Αυτή ανήκει ακόμα στα συνδικάτα. Ο μόνος τρόπος να κατακτηθεί η αληθινή εξουσία και να ξηλωθεί το «αριστερό παρακράτος», δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η αυτοδυναμία της επιστρατευμένης υπερδεξιάς παράταξης που μπορεί να επιτευχθεί με ομαδοποίηση όλων των αριστερών εκδοχών.
Έτσι σκέπτονται. Κάπως έτσι. Αν λοιπόν ο Σαμαράς πετύχει στη «μανούβρα» που άρχισε, τον Ιούλιο του 2013 ή τον Ιούλιο του 2014 (δεν έχει σημασία) δεν θα επανεγκαταστήσει μόνο την παλιά καλή δεξιά στην (αληθινή) εξουσία (ναι, εκείνη που ο Ανδρέας θα έκλεινε τάχα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας) θα γίνει ο ίδιος ο κραταιός και αναμφισβήτητης πια ηγέτης της. Με ένα 36% της Νέας Δημοκρατίας που σημαίνει αυτοδυναμία και ένα 14% της Χρυσής Αυγής, συν ένα 5% των Ανεξάρτητων Ελλήνων, η δεξιά θα συγκέντρωνε θριαμβευτικά ποσοστά για πρώτη φορά στην ιστορία της: 55%! Κάτι τέτοιο, αν του βγει, θα ήταν το αληθινό τέλος της μεταπολίτευσης. Η ημερομηνία του πρώτου μνημονίου που δόθηκε ως σταθμός, ήταν απλά η άχαρη πρωτοχρονιά της υστερομεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εκλογές τον Ιούλιο του 2013, λίγη σημασία έχει πια. Η επόμενη κυβερνητική κρίση δεν θ’ αργήσει να φανεί. Το θέμα είναι ότι οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα που αφορούν εμάς τους πολίτες. Το μόνο πρόβλημα που ίσως λύσουν, είναι αυτό της ανανηψάσης δεξιάς, η οποία ονειρεύεται την ολική επάνοδό της στην αληθινή και όχι μόνο στην κυβερνητική εξουσία, πράγμα που θα σήμαινε το αναπόφευκτο ξήλωμα της ανεξέλεγκτης πλέον συνδικαλιστικής εξουσίας.
Ίσως η αναμενόμενη από πολλούς ανασυγκρότηση του προδικτατορικού Κέντρου να είναι εφικτή μόνο μετά από αυτήν την οξεία πόλωση της γνήσιας δεξιάς από τη μια και της γνήσιας αριστεράς από την άλλη. Το ΠαΣοΚ που επί τέσσερις δεκαετίες «θόλωνε» τα νερά, δεν θα υπάρχει πλέον…
