Η κυρία Στέλλα είχε μια αρμονική σχέση με τον άντρα της. Έζησαν μαζί είκοσι οχτώ ολόκληρα χρόνια, μεγάλωσαν τα παιδιά τους με δυσκολίες και στερήσεις, αλλά είχαν μεγάλη αγάπη μεταξύ τους. Τα παιδιά τους αποκαταστάθηκαν και τώρα είχε έρθει η ώρα να ζήσουν οι δυο τους χωρίς ευθύνες, μπορούσαν να χαρούν τα παιδιά τους.
Όμως η μοίρα άλλα έγραψε για το αγαπημένο ζευγάρι. Ένα πρωί ο αγαπημένος σύζυγος της Στέλλας έπαθε εγκεφαλικό, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, δεν τα κατάφερε. Έφυγε το επόμενο πρωί.
Όταν η Στέλλα έχασε τον άνθρωπό της, ήταν μόλις 52 ετών, νέα και όμορφη γυναίκα. Η ζωή της πλέον ήταν γεμάτη στεναχώρια. Κλείστηκε στο σπίτι, ντύθηκε στα μαύρα, το κορμί και η ψυχή της. Τα παιδιά της είχαν φύγει όλα, ήταν μόνη χωρίς καμία παρηγοριά. Δε μπορούσε να δεχτεί την απώλεια του αγαπημένου της. Ο καιρός περνούσε και η κάθε μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη.
Τόσο οι συγγενείς όσο και τα παιδιά της, την παρότρυναν να βρει έναν άνθρωπο να φτιάξει τη ζωή της. Όμως η Στέλλα δεν άκουγε τίποτα, ήταν θλιμμένη και μόνη.
Οι άλλοι επέμεναν να βρει έναν άνθρωπο, επέμεναν πολύ.
Κάποια μέρα που έγιναν όλοι επίμονοι, τους λέει:
– Ακούστε να σας πω… Εγώ με τον άντρα μου είχα μια μεγάλη αγάπη… σεβόμασταν ο ένας τον άλλο… Πονούσε ο ένας τον άλλο και είχαμε καλή ερωτική ζωή… Λοιπόν, δε μπορώ να βάλω κανέναν στο κρεβάτι μου… δεν το μαγαρίζω… Ας σταματήσει λοιπόν εδώ αυτό το αστείο…
