Ψήφος ιδεολογίας, μήπως διαμαρτυρίας ή αποχή;
Το ερώτημα είναι επιτακτικό: «Να ψηφίσω τι;». Αρκεί να ψηφίσω τάχα, όπως ψήφιζα μέχρι τώρα, στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον»; Αν κάνω αποχή από την ψηφοφορία, θα είμαι άτιμος, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι τους απέχοντες ή μήπως είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω υπό τις παρούσες συνθήκες; Και πού οδηγεί η αποχή από την ψηφοφορία; Μήπως οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από τα σημερινά;
Μήπως θα ήταν καλύτερο να ψηφίσω Χρυσή Αυγή ή ΚΚΕ, ως πράξη διαμαρτυρίας; Θα ήταν, βεβαίως, αν η Χρυσή Αυγή δεν ήθελε την εξουσία για να πάρει την Αγιασοφιά ή αν το ΚΚΕ δεν ήταν βολεμένο στις αποστάσεις του από την εξουσία, με τις οποίες επιβιώνει, σα σκυλί που τρώει κόκαλα και αλυχτάει εκ του ασφαλούς και αδιακρίτως τους περαστικούς μέσα από το φράχτη. Άρα η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι λύση.
Εδώ που τα λέμε, πολλοί πολίτες με αυτό ακριβώς το πνεύμα δεν ψήφισαν μόνο Χρυσή Αυγή ή ΚΚΕ, αλλά κυρίως ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ.
Έπραξαν άραγε καλύτερα; Μέχρι στιγμής δεν δικαιώθηκε η επιλογή τους. Οι ίδιοι είναι μετανιωμένοι, ακόμα όμως δεν ξέρουν τι πρέπει να κάμουν στις επόμενες εκλογές.
Κι αφού δεν είναι λύση η ψήφος διαμαρτυρίας (σου λέει ο πολίτης) τι πρέπει να κάνω; Να ψηφίσω ένα κόμμα που θα κυβερνήσει αυτοδύναμο ή μήπως ένα κόμμα για να συμμετέχει ως εταίρος σε κάποια συμμαχική κυβέρνηση;
Όπως έχουν τα πράγματα, κανένα κόμμα δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Επομένως είναι μάταιο να ψηφίσω τον ένα ή τον άλλο. Όποιο κόμμα και να ψηφίσω για να μη με πει άτιμο ο συμπολίτης ή, μάλλον, η ίδια η συνείδησή μου, το καθιστώ ικανό να συμμετέχει σε μία συγκυβέρνηση, αποτρόπαιη ούτως ή άλλως, διότι δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει κανέναν ψηφοφόρο της, αφού θα είναι υποχρεωμένη να κάνει καθημερινούς συμβιβασμούς για να μην πέσει και, πέφτοντας, οδηγήσει τη χώρα στο χάος των απανωτών και, τελικά, μάταιων, εκλογών. Τι κατάφερα λοιπόν με την ψήφο μου; Κατάφερα «μία τρύπα στο νερό».
Άρα;
Ε, ναι, πώς να το πεις… είναι αδιέξοδο!
Είναι όμως αδιέξοδο της πολιτικής; Μήπως είναι αδιέξοδο της Δημοκρατίας; Συνηθίσαμε να λέμε ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Πολύ παχιά κουβέντα, μα την αλήθεια! Τ’ αδιέξοδα όμως είναι εδώ, δεν αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτά. Και είναι αδιέξοδα της Δημοκρατίας μας. Πώς να το κάνουμε τώρα…
Ο πολίτης χρειάζεται επειγόντως μία λογική πολιτική επιλογή, για την οποία να αισθάνεται καλά με τη συνείδησή του. Ε, δεν έχει! Κανένα κόμμα αυτή τη στιγμή, εντός ή εκτός Βουλής, μεγάλο ή μικρό, κόμμα εξουσίας ή μη, δεν καλύπτει την πολιτική του αίσθηση, τη γνώμη και τη θέση του ως πολίτη. Με την ψυχή του δεν θέλει να ψηφίσει κανείς κανέναν. Όλες οι ψήφοι είναι συμβατικές. Μα όλες. Χωρίς εξαίρεση. Ό,τι και να ψηφίζει ο καθένας μας, αυτή την ώρα, το κάνει με κρύα καρδιά. Ακόμα κι αυτός που απέχει…
Η ψήφος, όπως και η αποχή, δεν έχει καμία ουσιαστική ή πρακτική αξία. Η Δημοκρατία δεν έχει καταλυθεί με πραξικόπημα, όπως λένε, αλλ’ από κόπωση. Τέλος. Δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, έρχεται κάτι… Θα είναι κάτι μεγάλο. Και ανυπολόγιστο. Μας αρέσει δε μας αρέσει, καλά θα κάνουμε να το υποδεχτούμε τα επόμενα χρόνια. Έτσι κι αλλιώς κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να του αντισταθεί…
