Η Ελλάδα των αμέτρητων προβλημάτων έχει μόνο ένα πρόβλημα: Το πολιτικό πρόβλημα. Ο λαός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν τρέφει κανένα σεβασμό στους αιρετούς του άρχοντες. Το μόνο που θα τον ευχαριστούσε, θα ήταν να τους δει γιαουρτωμένους, αν όχι κρεμασμένους στο Σύνταγμα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα που προκαλεί ασφυξία, τίποτα δε μπορεί ν’ ανθίσει, αν δεν κάνει ένα σάλτο για να βρεθεί εκτός πολιτικής, να κινηθεί κοινωνικά, πρωτογενώς, ακόμα και πρωτόγονα. Εντός της πολιτικής, ακόμα και το καλύτερο, το ευφυέστερο, το τιμιότερο, θ’ απαξιωθεί εν τη γενέσει του και θα σβήσει.
Ήρθε αυτή εδώ η εποχή και είναι πολύ πιο σημαδιακή απ’ ό,τι θα περίμενε ο οξυδερκέστερος αναλυτής. Όλα μοιάζουν υπό κατεδάφιση. Μπορεί και να κατεδαφίστηκαν ήδη, χωρίς να το έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει. Κι έτσι κατεδαφισμένα αναζητούν το νέο τους σώμα, τη νέα ενσάρκωση, τη νέα μορφή.
Στ’ αλήθεια, η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνουμε τώρα;» δεν υπάρχει. Είμαστε πλέον στο έλεος των φυσικών δυνάμεων και, για να κυριολεκτούμε, στο έλεος των νομοτελειών. Κι αυτό σημαίνει πρακτικά ότι τις νομοτέλειες δεν μπορείς να τις αντιμετωπίσεις παρά μόνο με αντιθέτου φοράς νομοτέλειες. Δηλαδή, αρχετυπικά.
Πώς γίνεται όμως αυτό; Ποιος ξέρει τη συνταγή; Και, αν κάποιος την ξέρει, ποιος θα τον ακούσει;
Δεν υπάρχει απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Μπορούμε όμως να ξέρουμε το εξής βέβαιο: Η Φύση ολοφάνερα πήρε απόφαση να διεκδικήσει την… φυσικότητά της. Έτσι καθώς θα περίμενε κανείς ότι, τέτοιες ώρες, θα διεκδικούσε ο Έλληνας την Ελληνικότητά του.
Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι για τη ζωή, όταν φτάνει στο οριακό της σημείο. Οι πολλές επιλογές γίνονται μία και μόνο: Κάνουμε ακόμα και το χειρότερο για να σώσουμε την παρτίδα.
Εξειδικεύοντας αυτή τη γνώμη στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα, θα εκπλαγεί κανείς με το πού τον οδηγεί η φιλοσοφική αυτή σκέψη. Είναι δε τόσο ιερόσυλο που… δεν τολμάμε καν να το γράψουμε!
