Ποια είναι η τέχνη της χώρας αυτόν τον καιρό; Τι πνευματικό έργο παράγει μια χώρα σε κρίση; Ποια τα τραγούδια της, οι ταινίες της, η ζωγραφική της; Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στα έργα τέχνης αυτής της κοινωνίας πως σκέφτεται αυτή, μια φιλοσοφία έχει για τη ζωή, τι ονειρεύεται. Άσχετα από τα κηρύγματα και τις πολιτικές, η τέχνη μπορεί να πει την αλήθεια για το ποιοι είμαστε.
Βραβεύτηκε πρόσφατα στο εξωτερικό, ξανά μια ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία με σύμβολα πάλι, καταπιεστικές οικογένειες, παιδόφιλους πατριάρχες – σύμβολα. Ανάλογες διακρίσεις και σενάρια για την «Στρέλα» που ζει μια αρχαιοελληνικού τύπου τραγωδία ερωτευόμενη τον πατέρα που την ώθησε να γίνει τραβεστί, τον «Κυνόδοντα», που ο πατέρας – αφέντης κρατά αποκλεισμένα και προστατευμένα τα παιδιά, μέχρι να επαναστατήσουν.
Η αμυντική βιομηχανία της χώρας είναι η αναισθησία
Στα εικαστικά, από τους πιο αναγνωρίσιμους ζωγράφους μας στο εξωτερικό είναι αυτόν τον καιρό ο Στέλιος Φαϊτάκης, ο οποίος ζωγραφίζει έργα που αναμειγνύουν το γκράφιτι και την βυζαντινή ζωγραφική αναπαριστώντας συγκρούσεις με την εξουσία και τα ΜΑΤ.
Από τραγούδι, φτώχια. Από τους πιο καινούριους, ο Γιάννης Χαρούλης γεμίζει ασφυκτικά τις συναυλίες του με κόσμο, τραγουδώντας έντεχνα – παραδοσιακά, με εμφάνιση ροκά. Το τραγούδι διασκέδασης είναι πάντα μπουζούκι – ποπ – χιπ χοπ, το τελευταίο με καταγγελία αρκετή.
Δεν χρειάζεται να θρηνήσουμε για περασμένα δημιουργήματα που αποτελούν πια σημεία αναφοράς για τον λαό μας. Για τραγούδα που τον συνοδεύουν ακόμα, αγκομαχώντας από γεράματα στους, αγώνες του. Για «ελληνικότητες» στην ζωγραφική του ’30, που ένωναν και αρχαίου τύπου αγάπη για το κάλος με βυζαντινές παλέτες. Αυτά έγιναν, πέρασαν, τα γέννησε μια εποχή, τα κληροδότησε να τα κάνουμε ό, τι θέλουμε. Σάμπως πόσα προικιά των μανάδων μας, με κόπο συναγμένα, δε μένουν σε αποθήκες;
Εμείς όμως, θα βρούμε τον εαυτό μας; Παράγουμε αυτά. Γιατί; Σε ποιους αρέσουν; Ποιοι τα βλέπουν; Ποιους αντιπροσωπεύουν; Πόσο δυνατοί είναι;
Ο «απεχθής» ελληνοχριστιανισμός μοιάζει να είναι ακόμα εδώ στις παραστάσεις μας, αφού δεν ξεμπλέξαμε ποτέ το ένα από το άλλο, αφού ζυμωθήκαμε έτσι. Εμπλουτισμένος μόνο με επαναστατικά κηρύγματα πλέον, από γενιές που χόρτασαν πια ψωμί και θέλουν τώρα ελευθερία από κάτι απροσδιόριστο, το βάρος των προηγούμενων ίσως, τις πιέσεις ενός κόσμου που ξεπουλάει τα πάντα για το κέρδος. Γιατί απλά δεν ξέρουν το παιχνίδι της ατομικής ανέλιξης αφού τους έπεισαν ότι όλα είναι τζάμπα και για όλους.
Όταν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όλα τ’ άλλα είναι μόνο λόγια.
