Αντώνη μ’, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης…
Δεν ημπορώ, μάνα μ’, δεν δύναμαι, θα πάω να γίνω… πολιτικός!
Στην πραγματικότητα ο Κατσαντώνης δεν είπε ποτέ ότι θα γίνει πολιτικός. Εμείς παραφράσαμε αυθαίρετα την απάντησή του για να τη μεταφέρουμε στο σήμερα. Εκείνος απάντησε στη μάνα του ότι θα γίνει κλέφτης. Όχι κλέφτης πολιτικός. «Κλέφτης» ήταν τότε τίτλος τιμής και παλικαριάς. Κλέφτης ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων κατακτητών. Κλέφτης σήμερα (και δη: κλέφτης πολιτικός) είναι ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών.
Αλλά η διαδικασία που έκαμε ήρωα κλέφτη τον Κατσαντώνη επί Τουρκοκρατίας, είναι ίδια με την διαδικασία που (ίσως) κάνει ήρωα πολιτικό τον πολίτη επί Μνημονιοκρατίας. Ίδια η μάνα του σύγχρονου Κατσαντώνη που λέει στο γιο της να κάτσει στ’ αυγά του και να μη μπλέξει με την πολιτική. Ακριβώς ίδια.
Καθότι, απογοητευμένοι, αποκαρδιωμένοι, προπαντός αγανακτισμένοι από την πολιτική που άσκησαν σε όλη τη μεταπολίτευση οι πολιτικοί μας άρχοντες όλων των παρατάξεων (εκείνων που άσκησαν κυβερνητική εξουσία κι εκείνων που δεν άσκησαν κυβερνητική εξουσία, όμως άσκησαν εξ ίσου πολιτιστική ή συνδικαλιστική εξουσία ισχύος) πολίτες αηδιασμένοι από τον πολιτικό λόγο που αρθρώνουν όλοι αυτοί, σήμερα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, έρχεται μία πηγαία σκέψη που γίνεται σύνθημα: Να κάνουμε “πολιτική χωρίς πολιτικούς”, εμείς που είχαμε αποφασίσει να ΜΗ γίνουμε ποτέ πολιτικοί, ν’ ασκήσουμε τώρα την “πολιτική των πολιτών και όχι των πολιτικών”.
Είναι το εξαγνιστικό σύνθημα που “σήκωσε” ένα νέο πολιτικό ρεύμα, δεν του αρέσει να το λένε “κόμμα”, όμως αποφάσισε… να το υποστεί κι αυτό, όπως και τ’ άλλα…
Το νέο αυτό κόμμα λέγεται “Δημιουργία Ξανά”.
Καλούνται λοιπόν οι πολίτες να γίνουν πολιτικοί, όπως κάποτε ο Κατσαντώνης έγινε κλέφτης και δεν έγινε νοικοκύρης. Καλούνται οι πολίτες να γίνουν πολιτικοί, αλλά να μη γίνουν κλέφτες, όπως έγιναν οι προηγούμενοι.
Πώς όμως γίνεται πολιτικός ένας πολίτης; Κυρίως: Πώς θα μείνει αγνός και αμόλυντος, πώς δεν θα μπολιαστεί από τις ηδονές που καραδοκούν σε κάθε βήμα της πολιτικής εξουσίας; Γίνεται;
Απάντηση:
Δε γίνεται. Αυτό δεν γίνεται. Είναι στην ανθρώπινη φύση. Γίνεται όμως κάτι άλλο: Να μπουν αρχές και κανόνες, που θα λειτουργήσουν ως φραγμοί και οι φραγμοί αυτοί θα ελέγχονται από τους πολίτες, οι οποίοι (για μιαν ακόμα φορά) θα παραμείνουν εκτός πολιτικής, πολιτιστικής και συνδικαλιστικής εξουσίας. ΑΥΤΟΙ θα είναι η ασφαλιστική δικλείδα.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν μπροστά γνωρίζοντας ότι οι πολίτες που εκτάκτως θα γίνουν τώρα πολιτικοί, αργά ή γρήγορα, στα επόμενα τριάντα χρόνια, θα μετατραπούν κι αυτοί σε ένα αηδιαστικό καθεστώς που ελάχιστα ΘΑ διαφέρει από το σημερινό, άρα θα πρέπει κι αυτό να ξηλωθεί, όπως πρέπει να ξηλωθεί σήμερα επειγόντως το καθεστώς της μεταπολίτευσης.
Αξίζει όμως να το επιχειρήσουμε. Για ένα λόγο: Είναι ο μόνος τρόπος να καθαρίσουν οι στάβλοι του Αυγεία. Έστω για λίγο, όσο χρειάζεται για ν’ αντρωθεί μια γενιά. Μετά οι πολίτες θα κληθούν εκ νέου να ανατρέψουν τον εαυτό τους…
Και ξανά το ερώτημα: Πώς γίνεται πολιτικός ένας πολίτης;
Δεν θ’ αρέσει σε κανέναν η απάντηση:
Ο πιο καλοπροαίρετος, ο πιο ευφυής, ο πιο τίμιος πολίτης, θα κατηγορηθεί πολύ γρήγορα ότι έχασε την καλή του προαίρεση, την ευφυία και την τιμιότητά του. Δεν θα έχει χάσει τίποτε απ’ αυτά, όμως έτσι θα νομίζουν ακόμα και οι στενοί του συνεργάτες, κυρίως αυτοί.
Πώς γίνεται αυτό;
Γίνεται! Ο πολίτης που γίνεται πολιτικός, ακόμα και όταν ορκίζεται στη μάνα του ότι θα εξασκήσει την πολιτική προς όφελος του λαού, πολύ γρήγορα θ’ αντιληφθεί ότι το “όφελος του λαού” ΔΕΝ είναι κατανοητό από το λαό. Πιστός στον όρκο του, θα πάρει αποφάσεις ενάντια στη θέληση του λαού. Και τότε θα γίνει μισητός. Αυτός θα έχει κάνει το καλύτερο για το λαό, αλλά ο λαός θα τον κατηγορεί ως προδότη.
Γιατί συμβαίνει, γιατί ΘΑ συμβεί αυτό;
ΘΑ συμβεί, επειδή:
Ο λαός αποτελείται από άτομα, καθένα από τα οποία έχει μια ατομική θεωρία περί του καλού και του κακού, περί της ζημίας και του κέρδους. Το κάθε άτομο λογοδοτεί στον εαυτό του, ρωτάει λοιπόν τον εαυτό του: «Τα λέω καλά;». Και ο εαυτός απαντάει: «Τα λες άριστα». Το «τεστ» έδειξε ότι το άτομο έχει δίκιο και ο πολιτικός έχει άδικο, άρα είναι προδότης.
Ο πολίτης όμως που έγινε πολιτικός, μοιάζει με τον πατέρα δύο κοριτσιών που μας αφηγείται ένας αρχαιοελληνικός μύθος:
Ήταν, λέει, ένας πατέρας που είχε δύο κόρες. Ήρθε ο καιρός, παντρεύτηκε η μία και πήρε έναν κεραμοποιό από ένα διπλανό χωριό. Ήρθε ο καιρός, παντρεύτηκε η δεύτερη κόρη και πήρε έναν κηπουρό, από άλλο διπλανό χωριό.
Κάποια μέρα ο πατέρας αποφάσισε να επισκεφτεί τις κόρες και τους γαμπρούς του.
Πάει πρώτα στο σπίτι του κεραμοποιού. «Πώς τα περνάτε;», ρώτησε. «Πώς να περάσουμε;», απάντησε η κόρη. «Βρέχει συνέχεια και δε μπορούμε να στεγνώσουμε τα κεραμίδια. Είμαστε αγανακτισμένοι».
Στενοχωρήθηκε ο πατέρας. Πάει λίγο πιο πέρα να μην τον βλέπει κανείς, προσεύχεται στον Δία και τον παρακαλεί να σταματήσει τη βροχή. Τον άκουσε ο Δίας και αμέσως σταμάτησε τη βροχή, έφερε καύσωνα για να στεγνώσουν τα κεραμίδια.
Ευχαριστημένος για την ανταπόκριση του θεού, φεύγει, πάει στη δεύτερη κόρη, του κηπουρού. «Πώς τα περνάτε;», ρώτησε. «Πώς να περάσουμε;», απάντησε η κόρη. «Πηγαίναμε καλά. Όμως έπεσε καύσωνας, δεν βρέχει πια, στέρεψαν οι πηγές, δεν έχουμε νερό, ξεράθηκαν τα λαχανικά μας, πάθαμε ζημιά μεγάλη, είμαστε αγανακτισμένοι».
Στενοχωρήθηκε ο πατέρας. Πάει λίγο πιο πέρα να μην τον βλέπει κανείς, προσεύχεται στον Δία και τον παρακαλεί να σταματήσει τον καύσωνα. Προτού όμως αποσώσει την προσευχή του, διαλογίστηκε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν αυτή η λύση. Έκαμε αυτοκριτική. Είπε φωναχτά στον εαυτό του: Το ΚΑΛΟ που έκαμα στην πρώτη κόρη μου, θα είναι ΚΑΚΟ για τη δεύτερη. Και τελείωσε την προσευχή του παρακαλώντας τον Δία να γράψει και τις δύο παρακλήσεις του «εκεί που ξέρει»…
Λοιπόν ο πατέρας αυτός έγινε αντιπαθής και στις δύο κόρες και στους δύο γαμπρούς του. Οι φήμες λένε ότι και οι δυο κόρες του τον εγκατέλειψαν να πεθάνει μόνος κι έρημος, περίγελως του κόσμου όλου, διότι προηγουμένως η μία τον γιαούρτωσε και η άλλη τον έφτυσε. Ήταν, λέει, συνομιλητής του Διός, ο Δίας έκανε ό,τι του ζητούσε, όμως ο κακός αυτός πατέρας δεν έκανε τίποτα για να ευνοηθεί ο κεραμοποιός, δεν έκανε τίποτα για να ευνοηθεί ο κηπουρός…
Λοιπόν, πατριώτες, ΑΝ απαντήσουμε στο ερώτημα “τι έπρεπε να κάνει ο πεθερός του κεραμοποιού και του κηπουρού;”, θα έχουμε την απάντηση και στο ερώτημα “ποιος είναι καλός πολιτικός;”…
Αυτό που καταλαβαίνουμε εμείς, με το φτωχό μας το μυαλό, είναι ότι:
– Καλός πολιτικός είναι αυτός που δεν κάνει προσωπικό χατίρι σε κανέναν πολίτη, αποφασίζει και πράττει σύμφωνα με τον υπέρτατο Νόμο, ο οποίος μεριμνά και για τους δικαίους και για τους αδίκους. Για τον καλό πολιτικό, όφελος του λαού είναι ν’ αφήσει απερίσπαστο το θεό να βρέχει όποτε θέλει και να κάνει καύσωνα όποτε θέλει επίσης, με άλλα λόγια να σέβεται και να μην παραβιάζει ποτέ την ιερή Φύση των πραγμάτων. Ο κεραμοποιός και ο κηπουρός οφείλουν να προσαρμόζονται στον ΦΥΣΙΚΟ ΝΟΜΟ και να είναι ευχαριστημένοι με ό,τι τους δίνει ο Φυσικός Νόμος, αλλά επίσης να είναι ευχαριστημένοι και με ό,τι τους παίρνει… Έργο λοιπόν του καλού πολιτικού δεν είναι να παίρνει το μέρος του κεραμοποιού ή του κηπουρού, δηλαδή της μίας ή της άλλης συντεχνίας, έργο του είναι να δημιουργεί τις πολιτικές εκείνες συνθήκες, ώστε να πωλούνται με κέρδος στην αγορά ΚΑΙ τα λάχανα του κηπουρού ΚΑΙ τα κεραμίδια του κεραμοποιού…
