Η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση και τα λοιπά δεν έγινε ποτέ
Ξεκινώντας από την παγιωμένη μαζικά πλέον θέση που επέβαλλε δια του διαδικτύου κυρίως ο δεξιός και ο αριστερός αντικυβερνητισμός, αλλά και το πλέγμα των θεωριών συνωμοσίας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η παγκοσμιοποίηση δεν υποστήριξε ποτέ τον εαυτό της! Κανένας «παγκοσμιοποιητής» δεν βγήκε φανερά και δημόσια να εξηγήσει το πνεύμα της αυριανής μέρας, της Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως αποκαλείται.
Μιλώντας ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στην Ελληνική Βουλή για το νομοσχέδιο περί μετανάστευσης, είπε:
“Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να μας κυριεύσει ο φόβος. Η πραγματική απειλή για την πατρίδα μας, αν υπάρχει τέτοια, δεν είναι η υιοθέτηση της ταυτότητάς μας από συνανθρώπους μας που περήφανα την επιλέγουν και αποδεικνύουν ότι την τιμούν, τη σέβονται και την υπηρετούν, αλλά ο κίνδυνος (και είναι πολύ μεγαλύτερος) που αφορά την υποβάθμιση των θεσμών, από την παιδεία μέχρι τη δικαιοσύνη και την πολιτική ζωή, που συμβαίνει δυστυχώς εδώ και χρόνια και δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι στη χώρα μας ζουν μετανάστες. Γιατί από εκεί πηγάζουν οι ανασφάλειες που αφορούν την ίδια την ταυτότητά μας, ποιοι είμαστε, πού πάμε, ποιο είναι το μέλλον μας. Αλίμονο αν ο Ελληνισμός ήταν απλά θέμα DNA. Θα αναρωτιόμουν πόσοι από εδώ θα μπορούσαν να είναι βουλευτές σε αυτή την αίθουσα. Ο Ελληνισμός είναι θέμα αξιών, θέμα εννοιών, είναι γλώσσα και ανθρωπιστική παιδεία και θεώρηση του κόσμου”.
Αυτό για το DNA, χρησιμοποιείται εναντίον του για να στοιχειοθετηθεί η προσήλωσή του στην παγκοσμιοποίηση. Ότι ο Παπανδρέου «δεν διαπραγματεύτηκε έξυπνα» με τους δανειστές το 2010, χωράει πάντως πολλή συζήτηση, αφού δεν μπορεί από μόνο του να καταδικάσει κάποιον που βρέθηκε σε λάθος τόπο και χρόνο. Διότι θα έπρεπε ν’ αξιολογηθεί ΚΑΙ ο ηρωισμός του να πει «όχι» στο κλιμάκιο της Goldman Saks άμα τη αναλήψει των πρωθυπουργικών του καθηκόντων το 2009. Θα έπρεπε ν’ αξιολογηθεί ότι, αν έλεγε «ναι», θα έμενε πρωθυπουργός της Ελλάδας για δέκα χρόνια τουλάχιστον, αλλά η χώρα το 2019 θα έσβηνε από τον χάρτη. Θα έπρεπε ν’ αξιολογηθεί (και δεν αξιολογήθηκε από κανέναν ποτέ) ότι ο χαλασμός κόσμου έγινε μία βδομάδα ΜΕΤΑ το δικό του βροντερό «ΟΧΙ».
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ «δεν σήκωσε» ποτέ αυτό το θέμα! Αν και εμφανίστηκε ικανά στη δημοσιότητα, κανείς (ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος) δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία! Ο Παπανδρέου έχασε την πρωθυπουργία με αντίδραση δικών του βουλευτών, γεγονός που σε άλλους καιρούς θα βαπτιζόταν αναμφιβόλως αποστασία. Δεν έγινε όμως έτσι… Πέρασε η αθωωτική εικόνα ότι «δεν άντεξαν την πίεση». Αν και, χωρίς εξαίρεση, όλοι οι διάδοχοί του πρωθυπουργοί εφάρμοσαν απαρέγκλιτα την δική του πολιτική, κανείς δεν το παραδέχεται αυτό! Ακόμα και οι δημοσιογράφοι που αναφέρονται στο θέμα, χρησιμοποιούν τη φράση «καθώς ισχυρίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου»… Σα να μην πιστεύει κανείς άλλος, πλην του ιδίου, ότι εφαρμόζεται από τον Αντώνη η πολιτική του Γιώργου επακριβώς… Αλλ’ αυτό είναι αφελής, αν όχι σκόπιμη στρέβλωση της αλήθειας!
Κι επίσης δεν αξιολογήθηκε ποτέ ότι την ιστορική ευθύνη για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού (όχι μόνο του Γιώργου Παπανδρέου) με τη γέννηση της Χρυσής Αυγής, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ το 2012 βαραίνει αποκλειστικά τον Αντώνη Σαμαρά…
Η συζήτηση γι’ αυτά που (καθώς λένε οι διαπρύσιοι κήρυκες της αντίστασης) αλυσόδεσαν την Ελλάδα στη Νέα Τάξη πραγμάτων, δεν έγινε ποτέ…
