Η συζήτηση καλά κρατεί, ούτε θα τελειώσει ποτέ, αλλά…
Τίποτα δεν θα σώσει τον έντυπο Τύπο. Έχει χάσει το παιγνίδι. Καμία από τις παλιές εφημερίδες δεν έχει μέλλον, Αθηναϊκές ή Περιφερειακές. Τα μεγάλα Αθηναϊκά συγκροτήματα διασώζονται κακήν κακώς, ακόμα σήμερα, επειδή, καταχρηστικά, δέχονται ενέσεις από το Τραπεζικό σύστημα. Όμως το αύριο είναι θολό έως κατάμαυρο. Ο Τύπος, όπως τον ξέρουμε, ναι, πρέπει να πεθάνει, για να γεννηθεί κάτι άλλο στη θέση του.
Κάπου στο 1993, ο αείμνηστος Νίκος Χρυσαφόπουλος, Διευθυντής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, ενθουσιασμένος από την δημοσιογραφική συνταγή του Αγρινιώτικου «αραμπά», έλεγε στον γράφοντα ότι: «Οι Αθηναϊκές εφημερίδες δεν έχουν καμία ελπίδα επιβίωσης. Όποια βελτίωση και να κάμουν, πέφτει στο κενό. Η ανάσταση του Τύπου θα έρθει από την Επαρχία».
Μας παρότρυνε να κάνουμε τον «αραμπά» ημερήσια έκδοση! Μας κάλεσε στην Αθήνα, διότι είχε κάνει μελέτη ημερήσιας εφημερίδας για τον Πειραιά και ήθελε να μας τη δώσει έτοιμη.
Εμείς δεν προλάβαμε να πάμε κι εκείνος δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το όνειρό του. Έφυγε στα 35 του ξαφνικά…
Η «προφητεία» του χρειάστηκε είκοσι χρόνια για να επαληθευτεί. Ο έντυπος Αθηναϊκός, αλλά και ο Περιφερειακός Τύπος έδειξε όλα τ’ αδιέξοδά του. Πνέει τα λοίσθια. Ακούς τον επιθανάτιο ρόγχο. Οι εκδότες των Τοπικών εφημερίδων ξενυχτάνε για να βρουν κάτι που θα έσωζε την εφημερίδα τους. Αλλά δε βρίσκουν. Και ό,τι προτείνουν στις συνδικαλιστικές τους συναντήσεις, είναι σπασμωδικές σκέψεις….. Η άποψη Χρυσαφόπουλου για τον Αθηναϊκό Τύπο (πριν είκοσι χρόνια) ισχύει σήμερα ΚΑΙ για τον Περιφερειακό Τύπο.
Ο μόνος λόγος να εκδίδεις εφημερίδα, είναι ν’ αγοράζεται από ένα ευάριθμο αναγνωστικό κοινό. Όμως το κοινό αγοράζει για πολύ συγκεκριμένους λόγους την εφημερίδα: Είτε για τα καλογραμμένα κείμενά της, είτε για την χρηστική της αξία, για τις πληροφορίες που ο αναγνώστης δεν βρίσκει αλλού.
Σ’ αυτή τη συνταγή βασίστηκε η «Αναγγελία». Και συνεχίζει. Μόνο που δεν έγινε ποτέ μεγάλη εφημερίδα. Ούτε θα γίνει. Για ένα λόγο: Ο καχύποπτος αναγνώστης απαιτεί εκατό τοις εκατό ικανοποίηση. Γνώμη που είναι διαφορετική από την δική του, δεν επιτρέπεται. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται, τιμωρείται κιόλας με διακοπή συνδρομής. Είναι ένα είδος φασισμού κι αυτό, διότι έχει να κάνει με τη μη ανοχή της διαφορετικής γνώμης… Είναι ένας «λαϊκός φασισμός».
Γράφαμε στην «Αναγγελία» (540 / 15-1-2014):
ΠΕΝΤΕ χιλιάδες άνθρωποι τα είκοσι πέντε τελευταία χρόνια διαγράφηκαν από συνδρομητές του «αραμπά» και της «αναγγελίας».
ΘΑ ΠΕΙΣ ότι απογοητεύτηκαν οι άνθρωποι, διότι είδαν την πενία της δημοσιογραφίας, είδαν το ένα, είδαν το άλλο.
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ είναι λόγος για τον οποίο ένας αναγνώστης έχει αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα να τιμωρεί το έντυπο που κάποια στιγμή εμπιστεύτηκε.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ όμως περί αυτού. Σε πέντε χιλιάδες ανθρώπους υπολογίζουμε τους συνδρομητές που είχαν ενθουσιαστεί από εκατό δημοσιογραφικά θέματα και απογοητεύτηκαν από ένα.
ΘΕΜΑ είναι ότι: Αυτό το ένα κείμενο που τους απογοήτευσε, μέτρησε κατ’ απόλυτο τρόπο στην απόφαση διακοπής της συνδρομής, αντί να μετρήσουν τα ενενήντα εννιά.
ΛΟΓΙΚΟ θα ήταν να μην απογοητευτούν από ένα θέμα, αλλά από σαράντα εννιά. Το καλό θα ήταν να έχουν ευχαριστηθεί από τα πενήντα ένα.
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, θα έπρεπε να διακόψουν τη συνδρομή στην τοπική τους εφημερίδα, όταν και αν οι απογοητεύσεις τους έφταναν στο 49% όσων είχαν διαβάσει.
Αν δεν λειτουργούσε αφοριστικά ο αναγνώστης, η «Αναγγελία» θα είχε γίνει μία μεγάλη επαρχιακή εφημερίδα. Είχε τη συνταγή. Θ’ απασχολούσε τώρα δέκα δημοσιογράφους και θα παρήγαγε πλούσια ύλη.
Τόσο φριχτό είναι ν’ αφορίζει ο αναγνώστης ελαφρά τη καρδία…
