Ο Αντώνης ζει σ’ ένα καμποχώρι. Αρραβωνιάστηκε με μια κοπέλα από ένα ορεινό χωριό. Προξενιό, όπως παλιά. Στο χωριό της η νύφη δεν είχε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα.
Ήρθε στο χωριό του αρραβωνιαστικού και της φαίνονταν όλα παράξενα, δεν γνώριζε ούτε πώς κλείνει το φως στη λάμπα της κουζίνας. Της έδειξε η πεθερά της. Κάθε τόσο μάθαινε κι από κάτι καινούριο.
Πέρασε ο καιρός, ήρθε ο χειμώνας, άρχισε σιγά – σιγά να συνηθίζει στις «ανέσεις» του νέου χωριού της.
Ο Αντώνης είχε πολλά λιοστάσια, ήρθε το μάζεμα των ελιών, ζήτησε από την Ελένη την αρραβωνιαστικιά του να έρθει να τους βοηθήσει. Όχι, δεν θα την έπαιρνε στο χωράφι, αλλά στο σπίτι, να τους φτιάχνει ένα φαΐ, να περιποιείται τα ζώα που είχαν.
Μια μέρα έφυγαν τα πεθερικά της με τον Αντώνη για το χωράφι, έβαλε να κάνει το φαγητό η Ελένη, όταν άκουσε στην αυλή την καλημέρα της γειτόνισσας.
– Καλημέρα κυρία Μαρία, έλα να σου κάνω καφέ.
– Όχι, Ελένη μου, ευχαριστώ, που πάνε οι δικοί σου;
– Πάνε για ελιές στο χωράφι.
– Μαζεύουν ελιές; Γιατί δεν πήγες να τους βοηθήσεις Ελένη μου, να ξεκουράσεις λίγο την πεθερά σου;
– Τι να κάνω είπες; Να μαζέψω ελιές; Εγώ δε μάζευα στο χωριό μου τα καρύδια πού ’ναι μεγάλα, θα μαζέψω ελιές πού ’ναι μίντζες;
