Μία σύντομη ματιά στην αθέατη πλευρά της Κοινής Γνώμης
Κατηγορείται πανταχόθεν ο Τύπος ότι ΔΕΝ ασκεί κριτικής στους πολιτικούς, κατηγορείται ότι συμπλέει μαζί τους, είναι εξαρτώμενος από αυτούς, υποχείριο, και, φυσικά, αργυρώνητος. Είναι γνωστό άλλωστε το σύνθημα των αντιχουντικών αρχικά και αντιμνημονιακών τελικά διαδηλώσεων που λέει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Όχι ότι οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι είναι αθώες περιστερές, όμως… ας υπολογιστεί το προφανές, ότι: Τα μεγάλα γεγονότα γίνονται ευδιάκριτα στη μικροκλίμακα των αξιών.
Για τη χάρη του θέματος, ας μας επιτραπεί από τον αναγνώστη ένας προσωπικός απολογισμός:
Όταν ασκήσαμε κριτική στον Δήμαρχο και μετέπειτα νομάρχη Θύμιο Σώκο, μας τιμώρησαν κάποιοι συνδρομητές κόβοντας προσβλητικά τη συνδρομή της εφημερίδας, επειδή «τα βάλαμε με τον Δήμαρχο».
Όταν ασκήσαμε κριτική στον πολιτικό του αντίπαλο νομάρχη Δημήτρη Σταμάτη, μας τιμώρησαν επίσης κάποιοι συνδρομητές μας κόβοντας τη συνδρομή.
Όταν ασκήσαμε κριτική στο ΠΑΣΟΚ, έκοψαν τη συνδρομή τους οι Πασόκοι. Όταν ασκήσαμε κριτική στη Νέα Δημοκρατία, έκοψαν τη συνδρομή τους οι Νεοδημοκράτες. Όταν ασκήσαμε κριτική στο ΚΚΕ, έκοψαν τη συνδρομή τους οι κουκουέδες. Όταν ασκήσαμε κριτική στον Συνασπισμό, έκοψαν τη συνδρομή τους στην εφημερίδα οι ανανεωτές της αριστεράς. Όταν ασκήσαμε κριτική στην Εκκλησία, έκοψαν τη συνδρομή τους οι θρησκευόμενοι. Όταν ασκήσαμε κριτική στον ένα ή τον άλλο Δήμαρχο, μας τιμώρησαν με διακοπή των υποχρεωτικών δημοσιεύσεων. Από τους 29 «Καποδιστριακούς» Δήμους μόνο οι 8 έστελναν στην «Αναγγελία» δημοσιεύσεις. Κι αυτές με το ζόρι. Οι 21 Δήμοι δεν έστειλαν ποτέ ούτε μία δημοσίευση παραβιάζοντας το Νόμο που μιλούσε για ισότιμη διανομή δημοσιεύσεων στις τοπικές εφημερίδες. Όταν ασκήσαμε κριτική στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή της Νέα Δημοκρατίας, μας έκοβαν από τις λίστες των εφημερίδων που έπαιρναν κρατική διαφήμιση. Τρεις φορές διαγράφηκε η «Αναγγελία» από τις λίστες του ΠΑΣΟΚ με την κατηγορία ότι ΔΕΝ ανήκει στις φιλικές εφημερίδες. Στη Νέα Δημοκρατία είχαν πολύ πιο προχωρημένη θέση: «Αυτός δεν είναι ούτε Νεοδημοκράτης, ούτε Πασοκτζής, έχει δικό του βασίλειο, άρα… άστον…». Πολύ πιο μοντέρνοι από τους Πασοκτζήδες! Δεν είχαν πρόβλημα να δίνουν στον αντίπαλο καταχωρήσεις. Πρόβλημα είχαν να δίνουν στον ανεξάρτητο, στον «εκτός ελέγχου».
Και δεν τιμωρούσαν την εφημερίδα μας οι πολιτικοί ή τα κόμματα. Όχι. Την τιμωρούσαν οι συνδρομητές της με διακοπή συνδρομής, όταν ένα άρθρο ή ένα σχόλιο «ξεπερνούσε τα όρια».
Τελευταίο κρούσμα: Ένα άρθρο μας μιλούσε για την ανάγκη να φύγει η Μυρτιά από τον Δήμο Θέρμου και να ενωθεί με το Αγρίνιο. Άρθρο απολύτως τεκμηριωμένο. Η εφημερίδα όμως τιμωρήθηκε με προσβλητική διακοπή συνδρομής από αναγνώστες της με καταγωγή την κωμόπολη του Θέρμου και έδρα του οικείου Δήμου.
Συμπέρασμα:
Τη γνωστή απαξιωτική κριτική στον Τύπο την κάνουν εκείνοι που απαιτούν από τους δημοσιογράφους ν’ ασκούν κριτική, αλλά… στους αντιπάλους, όχι… στους οικείους! Όταν ασκούν κριτική στους οικείους, είναι… πληρωμένοι από τους άλλους! Η εφημερίδα που ασκεί κριτική σε όλους (όπως άλλωστε είναι εξ ορισμού η αποστολή της) τιμωρείται βάναυσα και λοιδορείται… απ’ όλους!
Στην «Αναγγελία» έχουμε υπολογίσει με βάση τους καταλόγους μας, ότι: Εάν οι αναγνώστες άντεχαν την κριτική όχι μόνο στον αντίπαλο, αλλά και στο κόμμα που ψηφίζουν ή στον πολιτικό που αγαπούν ή στην κοσμοθεωρία που δικαιωματικά ο καθένας τους έχει, η εφημερίδα αυτή θα είχε σήμερα τουλάχιστον πέντε χιλιάδες (5.000) συνδρομητές (εκτός από τις πωλήσεις στο περίπτερο) άρα θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ελληνικής Περιφέρειας, ενώ θ’ απασχολούσε τουλάχιστον δέκα επαγγελματίες δημοσιογράφους…
