Πού βόσκει η Ένωση Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου; Η τελευταία (και μάλιστα έκτακτη, όχι τακτική) Γενική Συνέλευση των μελών της Ε.Ι.Ε.Τ. έγινε στις 12 Μαρτίου 2011. Μέχρι τις 12 Νοεμβρίου 2013 που συντάσσεται αυτό το κείμενο, πέρασαν 32 μήνες. Μέχρι την αναμενόμενη Συνέλευση θα έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια …
Ο κόσμος όλος γύρισε ανάποδα κι εμείς, οι εφημερίδες της επαρχίας… δεν είχαμε τίποτα να πούμε…
Σε αντίθεση με τη γνώμη συναδέλφων που πρεσβεύουν ότι «τα εν οίκω μη εν Δήμω», η «Αναγγελία» μιλάει δημόσια ακόμα και για τα ζητήματα του κλάδου, διότι πιστεύει ότι θα έπρεπε να μιλάμε κυρίως γι’ αυτά. Το αναγνωστικό κοινό έπρεπε να γνωρίζει τα του οίκου μας με το νι και με το σίγμα. Απ’ αυτό εξαρτάται η αξιοπιστία και η εγκυρότητα του Τύπου.
Εν όψει μάλιστα εκλογών για ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου, θεωρούμε υποχρέωσή μας να δημοσιοποιήσουμε κάποιες από τις σκέψεις που κάνουμε σχετικά με την συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εβδομαδιαίων (έστω) επαρχιακών εφημερίδων:
Ο μακρύς χρόνος που πέρασε από την τελευταία Γενική Συνέλευση, καθιστά το παρόν Δ.Σ. αντικαταστατικό, επομένως παράνομο. Καμία Γενική Συνέλευση και καμία εκλογική διαδικασία δε μπορεί να το νομιμοποιήσει πια, ούτε στη νομική του διάσταση, ούτε στη συνείδηση των μελών. Το να καταφύγει κανείς στα Δικαστήρια, δεν έχει κανένα νόημα. Απαιτεί τεράστιο χρόνο και πολύ χρήμα που δεν υπάρχουν. Το μόνο που μένει στον κάθε έντιμο εκδότη, είναι να διαχωρίσει τη θέση του. Για να γίνει όμως αυτό αξιόπιστα, πρέπει να το κάνει δημόσια. Δεν αρκεί να το κάνει στη Γενική Συνέλευση.
Κάποιοι συνάδελφοι από διάφορα μέρη της Ελλάδας ενδιαφέρονται «για την επόμενη μέρα», κάνουν σκέψεις ν’ αναμιχθούν στις επικείμενες εκλογές της Ένωσης και ζητούν τη γνώμη μας.
Δεν θα πούμε την γνώμη μας κατ’ ιδίαν, αλλά δημόσια: Όχι γιατί μπορεί να βγει κάτι από αυτό, αλλ’ επειδή δεν θέλουμε να χρεωθούμε τίποτε απ’ αυτά που δεν μας ανήκουν. Άλλωστε δεν έχουν δικαίωμα οι δημοσιογράφοι να καταγγέλλουν τους πολιτικούς, αν πρώτα δεν καταγγείλουν δημόσια τον εαυτό τους.
Λέμε λοιπόν καθαρά και συνοπτικά ότι: Θα είναι πράξη διαμαρτυρίας η απουσία μας από την επικείμενη Γενική Συνέλευση.
Κι αν έχει νόημα να δημοσιοποιήσουμε τη θέση μας, είναι για να μη μπορεί κανείς να μας προσάψει αδιαφορία, ενδεχομένως και ίντριγκα. Λέμε λοιπόν καθαρά: Η συμμετοχή ενός εκδότη στις κρατικοδίαιτες Συνδικαλιστικές Ενώσεις του Τύπου είναι πλέον απρέπεια απέναντι στον Ελληνικό λαό. Κι ενώ μια πρότερη εποχή η συμμετοχή σε αυτές εθεωρείτο αυτονόητη και φυσιολογική, σε κάθε περίπτωση τεκμήριο ιερής συμμετοχής στα κοινά, σήμερα δεν είναι τίποτε απ’ αυτά, διότι δεν επέδειξαν την ελάχιστη ευαισθησία απέναντι στα δεινά της Ελλάδας και του λαού. Επομένως πρέπει να εκλείψουν. Ναι, πιστεύουμε ότι πρέπει να μπει λουκέτο. Αυτή είναι η θέση μας. Αποτελεί ματαιοπονία η προσπάθεια να σώσεις ένα πτώμα. Οι κρατικοδίαιτες αυτές Ενώσεις είναι χειρότερες από κάτι οργανισμούς που σκοπό είχαν την αποξήρανση της Κωπαΐδας, αλλά πληρώνουν ακόμα σήμερα μισθούς αργόμισθων για τη στελέχωσή τους! Η λειτουργία τους αφαιρεί από το Δημόσιο Ταμείο πολύτιμους πόρους που ανήκουν σε άλλους και όχι στους αδιάφορους (για τα προβλήματα των εφημερίδων) και καλοπληρωμένους (έμμεσα) από το Δημόσιο Ταμείο συνδικαλιστές. Τι μπορεί να διεκδικήσει από το αφεντικό ο συνδικαλιστής, όταν πληρώνεται από αυτό για να συνδικαλίζεται; Η συνέχιση (κάποιοι μιλούν για διάσωση) αυτών των Ενώσεων συμβάλλει στην απαξίωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, θάβει κάθε απόπειρα εξυγίανσης του χώρου και καταδικάζει σε επαγγελματικό θάνατο τους εκδότες τοπικών εφημερίδων που επιμένουν σε εξυγιαντικές Εκδοτικές και Δημοσιογραφικές Αρχές. Οι Ενώσεις αυτές επί σειρά δεκαετιών εξέθρεψαν μια στρατιά ιδιοτελών κυρίων και κυριών, οι οποίοι στο όνομα της ελεύθερης τάχα δημοσιογραφίας, με άλλοθι την εφημερίδα που, ως θεσμός, υπηρετεί τάχα τη Δημοκρατία, το μόνο που έκαναν, ήταν να κόβουν κάθε μήνα ικανό αριθμό τιμολογίων στους φορείς του Δημοσίου και να πληρώνονται από το κράτος για τεχνητές υπηρεσίες, καμία από τις οποίες δεν είχε το ελάχιστο αντίκρισμα.
Οι Συνδικαλιστικές Ενώσεις του Τύπου είναι κρατικοδίαιτες, επειδή βασίζονται οικονομικά στο περιβόητο αγγελιόσημο, το οποίο πρέπει να καταργηθεί. Το καλούν οι καιροί. Να μας πουν οι συνδικαλιστές μας: Πόσα χρήματα εισπράττει κάθε μέλος του Δ.Σ. για κάθε «παράσταση» ενός 15λεπτου; Πόσες παραστάσεις έκαναν κάθε μήνα, αυτά τα τρία χρόνια, χωρίς να παρουσιάσουν έστω μία ενέργεια που ν’ αφορά τον κλάδο, πλην από μία προσφυγή για τιμολόγια διαφημίσεων που δεν πληρώθηκαν;
Λοιπόν, οι συνδικαλιστές του Τύπου ακόμα σήμερα ζουν από τα πενιχρά ρέστα του αγγελιοσήμου, την ίδια στιγμή που αφήνουν απλήρωτους τους λογαριασμούς των Γραφείων και απολύουν εργαζομένους σ’ αυτά.
Η «Αναγγελία» λοιπόν δηλώνει ότι: Στο εξής ΘΑ συνεδριάζει για συνδικαλιστικά θέματα μόνο με συναδέλφους, η εκδοτική και δημοσιογραφική εργασία των οποίων είναι το μοναδικό τους επάγγελμα. Η «Αναγγελία» δεν αναγνωρίζει ως συνομιλητές της εκδότες με άλλο κύριο επάγγελμα. Δε μπορεί να παίρνει τη σύνταξή του κάποιος από την αστυνομία, να γίνεται εκδότης τοπικής εφημερίδας και, μετά, να θεωρούμαστε συνάδελφοι. Ούτε ο άλφα ή ο βήτα επιχειρηματίας είναι συνάδελφος, ο οποίος εκδίδει εφημερίδα για να βγάζει τον εαυτό του ή κάποιον φίλο του Δήμαρχο. Δεν μας ενώνει η διεκδίκηση προνομίων από το κράτος, αλλά η φιλοσοφία μας για την δημοσιογραφία, η αγωνία μας για το μέλλον του Εντύπου και δη του Τοπικού.
Λοιπόν, πιστεύουμε ότι: Πρέπει να γίνει νέο και ενιαίο συνδικαλιστικό όργανο των αληθινών εκδοτών, όχι για να διεκδικεί από τα Υπουργεία κρατικές διαφημίσεις ή να πιέζει τους πολιτικούς για διατήρηση ή τη διεύρυνση των προνομίων του Τύπου, αλλά για να καταθέσει τεκμηριωμένες προτάσεις λειτουργίας της Δημοκρατίας σε θέματα που αφορούν: α) την ελευθεροτυπία, β) τα διακριτικά γνωρίσματα του εκδότη, γ) τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του και, δ) την πολιτισμική (άλλοι τη λένε: πολιτική) αναγέννηση της χώρας σε ό,τι αφορά το ρόλο του Τύπου σ’ αυτήν.
Έχουμε καταθέσει τις προτάσεις αυτές. Από παλιά σε άρθρα μας, αλλά και στην τελευταία Γενική Συνέλευση των μελών της Ε.Ι.Ε.Τ. Γραπτώς και προφορικώς. Όμως δεν έδωσε κανείς σημασία. Επομένως δεν έχουμε να πούμε τίποτα πλέον με κανέναν…
Εκείνοι που δεν κατανοούν με ποιον τρόπο η εφημερίδα μπορεί να ζήσει ΧΩΡΙΣ την επιδότηση του κράτους, δεν μπορεί να είναι ούτε συνάδελφοι, ούτε συνομιλητές μας…
