Αν υπάρχει δυνατότητα ίδρυσης νέου κόμματος, αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση η συγκόλληση κομμάτων και κομματιδίων στο χώρο της κεντροαριστεράς ή της κεντροδεξιάς. Νέο κόμμα, με προδιαγραφές εξουσίας, όχι ένα στιγμιαίο εκτόπλασμα, όπως είναι το “Ποτάμι”, μπορεί να γεννηθεί μονάχα ως έκφραση μιας νέας παραγωγικής τάξης.
Προφανώς η νέα αυτή τάξη δεν μπορεί να είναι η μεσαία, για τον λόγο ότι αυτό το ταξικό μόρφωμα της μεταπολίτευσης, ως τάξη των δημοσίων και των ιδιωτικών υπαλλήλων, συνοδευόμενων από την τάξη των συνταξιούχων, καταποντίστηκε, με την πλήρη εφαρμογή δε των μνημονίων θα ενταφιαστεί οριστικά στις πικρές αναμνήσεις της νεοελληνικής Ιστορίας.
Δε μπορεί να είναι ούτε η αστική, επειδή “πέρασε η μπογιά της αστικής τάξης” και τώρα, όσοι θεωρούνται αστοί, δεν έχουν καμία, μα καμία αστική συνείδηση. Μπορεί να έχουν χρηματιστηριακή ή εφοπλιστική, όχι όμως αστική. Τα μέλη της “υψηλής κοινωνίας” δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους νταλικέρηδες που έγιναν επιχειρηματίες και με κάποιο τρόπο ‘κονόμησαν.
Στυλοβάτης του νέου κόμματος δε μπορεί να είναι ούτε η εργατική τάξη, επειδή το προλεταριάτο (που εκπροσωπούσε τον βιομηχανικό ή τον βιοτεχνικό εργάτη) έκλεισε τον κύκλο του προ πολλού, αντικαταστάθηκε από την πονηρά ευρύχωρη “τάξη των εργαζομένων”, αλλά κι αυτή έκλεισε τον κύκλο της, αφού πέρασε προηγουμένως από τα μπαγιάτικα νάματα της μικροαστικής τάξης.
Αλλά… τότε;
Καθώς είπαμε, χρειάζεται επειγόντως μία νέα παραγωγική τάξη, επειδή αυτή είναι η προϋπόθεση για την ίδρυση ενός νέου, φρέσκου, υγιούς, άφθαρτου, κυρίως απενοχοποιημένου, άρα δυναμικού κόμματος εξουσίας.
Μέσα στο σκηνικό που διαμόρφωσαν οι παράλληλες κρίσεις (η κρίση του κράτους, η κρίση της αγοράς, η κρίση των αξιών) τα μνημόνια που επέβαλλαν οι δανειστές, μπορεί να είναι μια άτυπη δικτατορία, να μη μας διαφεύγει όμως η βασική αρχή της νομικής επιστήμης ότι “ακόμα και η δικτατορία παράγει δίκαιο”. Αν παράγει η δικτατορία δίκαιο, ε, τότε παράγουν και τα μνημόνια. Με απλά λόγια, η Ελλάδα, την επαύριον θα έχει κατακτήσει την είσοδό της στον υστεροκαπιταλιστικό κόσμο, όπου όχι μόνο η οικονομία, αλλά και η διοίκηση του κράτους, το νέο σύστημα των αξιών, θα εκδηλώσουν τις συγκεντρωτικές τους τάσεις και θα σχηματίσουν μία πυραμίδα στην κορυφή της οποίας θα είναι η νέα ελίτ και, σίγουρα, η νέα παγκόσμια θρησκεία του Θεού – Χρήματος.
Το μόνο που, ιστορικά, μπορούμε να κάνουμε λοιπόν, είναι να δούμε την ίδρυση του νέου κόμματος εντός αυτού του πλαισίου, στον βαθμό που μπορεί να εκφράσει τις αξίες αυτής της κοινωνικής τάξης που θα σχηματιστεί στην βάση της πυραμίδας που χτίζεται. Όχι για να ελευθερώσει τον άνθρωπο, αλλά για να τον προφυλάξει (όσο γίνεται) από την ωμότητα του νέου συστήματος.
Η νέα λοιπόν παραγωγική τάξη δε μπορεί να είναι άλλη από εκείνη των δημιουργών και μάλιστα… όποιας ταξικής καταγωγής. Όπου και αν ανήκουν αυτοί οι δημιουργοί: Στον πρωτογενή τομέα, στην παροχή υπηρεσιών, στην υψηλή τεχνολογία, στα Γράμματα και τις Τέχνες, στον τουρισμό, όπου…
Βεβαίως… ΔΕΝ μιλάμε για ελευθερία του ανθρώπου. Αυτή είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν είναι της ώρας. Τώρα προέχει να κατανοήσουμε τι στο διάολο συντελείται γύρω μας, ώστε να τοποθετήσουμε εκ νέου τον εαυτό μας στον κόσμο.
